خبرگزاری مهر، گروه استانها – مونا محمدقاسمی: مهمان ناخوانده‌ای که این روزها بیشتر از گذشته به ما سر می‌زند و آنقدر متفاوت است که نام آن را «بیماری خاص» گذاشته‌اند. بیماری که نه‌تنها با جسم بلکه روی روح و روان افراد هم تاثیر می‌گذارد و بسیاری را نه به خاطر درد بیماری بلکه بر اثر ناامیدی قربانی می‌کند.
لذا پیش از آن که دارویی لازم باشد باید بذر امید در مبتلایان به بیماری های خاص کاشت. شاید به همین دلیل است که سازمان های مردم نهاد در این حوزه ورود پیدا کرده‌اند تا بتوانند کمی از مشکلات بیماران خاص بکاهند.
در گلستان هم جشنواره ای با همین هدف شکل گرفته است. «من زندگی را دوست دارم» عنوان نخستین جشنواره ملی عکس بیماری‌های خاص است که با همکاری استانداری گلستان آغاز به کار کرده و سعی دارد برای کاستن از درد و رنج ناراحتی این بیماران تلاش‌کند.
جشنواره‌ای با هدف ایجاد عزم ملی
این جشنواره باهدف ایجاد عزم ملی در توجه به مسائل بیماران خاص و در سه محور پیشگیری، درمان و آموزش برای بیماران خاص از ۲۴ آذرماه سال جاری آغازشده است وتا ۱۵ اسفند امسال نیز ادامه دارد و سعی می کند با نگاهی نو و فارغ از کلیشه‌های مرسوم به موضوع بیماری خاص ازجمله (دیالیز، تالاسمی ، هموفیلی و بیماران صعب العلاج سرطان، ام اس، پیوند کلیه، دیابت و ای بی) بپردازد.
مدیرکل امور اجتماعی استان گلستان و رئیس ستاد جشنواره در این رابطه به خبرنگار مهر گفت: این جشنواره به دنبال حمایت از بیماران خاص و ارج نهادن به امید و زیبایی‌های زندگی از نگاه بیماران خاص و عموم جامعه، به تصویر کشیدن ابعاد مختلف زندگی بیماران خاص و گسترش فرهنگ پیوند اعضای بدن است.
علی نذیری در ادامه افزود: بنا داریم تا با ایجاد روحیه نشاط و سرزندگی با توجه به زمینه‌های آثار نمایشگاهی ظرفیت‌های ناب تصویری و ادراک شاعرانه، شرایط توجه بیشتر به بیماران خاص در کشور را فراهم کنیم. مطمئناً این بخش از جامعه به دلیل ظرافت و روحیه خاصشان نیازمند توجه بیشتر و تقویت پیوندشان با جامعه است.
وی در رابطه با انتظاری که از بازخورد برگزاری این جشنواره از سوی بیماران و خانواده‌های آنان می‌شود گفت: این جشنواره که با اهداف ارزشمندی در حال برگزاری است انتظار بازخوردی جز حمایت و همراهی از سوی بیماران و خانواده‌های آنها نمی‌شود و البته تاکنون همین‌طور هم بوده است.
مدیرکل امور اجتماعی استان گلستان اظهار کرد: این کار هنری به دنبال نیات انسانی است و تاکنون بسیاری از هنرمندان و حتی مسئولان ملی و محلی هم با ما همراه شده‌اند. طبیعی است که برای خانواده‌های این بیماران و خود بیماران توجه به آنان موضوعی ارزشمند است چراکه متولی اصلی این جشنواره شبکه بزرگ بیماری‌های خاص در کشور است که همواره حامی این بخش از افراد آسیب‌دیده است.
توجه به بیماران خاص یک وظیفه انسانی است
نذیری توجه به بیماران خاص به‌عنوان بخشی از جامعه انسانی و پیکره‌ی دردمند از این مجموعه را یک وظیفه انسانی می‌داند و ادامه می دهد: حوزه اجتماعی و فرهنگی استانداری به دنبال ترویج فرهنگ نوع‌دوستی و توجه بیشتر جامعه به این قشر آسیب‌دیده است و با توجه به تأثیرگذاری هنر بر جامعه انسانی این اداره کل تلاش کرده تا به‌عنوان یک وظیفه انسانی و با کمک هنر عکاسی نگاه جامعه را از بعد هنری به آنان معطوف کند تا این جامعه پر آلام را بهتر بشناسیم.
برای افرادی که تمایل دارند در این جشنواره شرکت کنند ولی از هنر عکاسی اطلاعی ندارند تدابیری اتخاذ شده تا افرادی که عضو انجمن بیماران خاص هستند و حتی افرادی که هیچ سررشته‌ای از عکاسی ندارند از این فضای به وجود آمده بهره‌مند شوند. فرخنده فیروزفرد جانشین رئیس ستاد جشنواره «من زندگی را دوست دارم» هماهنگ‌کننده این کلاس‌هاست.
هدف اصلی این است که توجه مردم، مسئولان و هنرمندان را به سمت بیماران معطوف کنیم تا ضمن فراهم کردن امکانات بیشتری برای بیماران خاص، امید به زندگی آنان نیز افزایش دهیم
فیروزفرد در رابطه با برگزاری این کلاس‌ها اظهار کرد: کارگاه آموزشی با هدف شناسایی و جذب استعدادهای هنری و آشنایی عکاسان و بیماران خاص در جشنواره‌ملی عکس «من زندگی را دوست دارم» برگزار می‌شود و خلق در ثبت لحظه‌ها و ایجاد حس ناب انسان دوستی پیوند خورده و می‌تواند گام بزرگی درجهت تحقق اهداف والای جشنواره باشد.
جانشین رئیس ستاد جشنواره در ادامه گفت: هدف اصلی ما این است که توجه مردم، مسئولان و هنرمندان را به سمت بیماران معطوف کنیم تا ضمن فراهم کردن امکانات بیشتری برای بیماران خاص، امید به زندگی آنان نیز افزایش دهیم.
فیروزفرد بابیان اینکه این کارگاه‌ها برای تمامی بیماران خاص ازجمله انجمن‌های ام‌اس، بیماران خاص، هنرمندان عکاس و عموم علاقه مندان به عکاسی برگزار می‌شود، گفت: سعی کردیم برخی کلاس‌ها به شکل ترکیبی برگزار شود تا عکاسان انعکاس بهتری نسبت به مسائل، مشکلات و نیازمندی‌های این قشر از جامعه داشته باشند. این کارگاه‌های یک روزه، در دو بخش تئوری و کارگاه آموزشی و یا در قالب اردوی عکاسی برگزار می‌شود و هنر جویان حاضر در کارگاه، تکنیک‌های عکاسی با تلفن همراه و دوربین حرفه‌ای را می‌آموزند.
هنر در خدمت انسان دوستی و احیای امید
وی در ادامه افزود: ما تلاش کردیم فرصتی را برای هنرجویان رشته عکاسی فراهم کنیم تا در ابتدای کار خود با ثبت لحظات ناب، نگاه متفاوتی نسبت به پیرامون خود داشته باشند و همچنین بتوانیم از طریق ابزار هنر اطلاع‌رسانی کرده و امید و شور زندگی را در دل‌های آنان جهت ادامه زندگی احیا کنیم.
مدرس اردوها و کارگاه‌های عملی برگزارشده برای بیماران خاص، استاد داود عامری داور و عکاس بین المللی است که دارنده بیش از ۳۰ مقام در مسابقات معتبر عکاسی و نشان هنری وزارت ارشاد است.
همچنین مدرس کارگاه آموزش عکاسی با تلفن همراه رضا وهمی استاد بین المللی، عکاس و ادیتور ارشد سازمان جهانی یونسکو و استعدادیاب دانشگاه عالی هنر فرانسه در خاورمیانه است. شرکت در این کارگاه‌های آموزشی برای بیماران خاص و عموم علاقه مندان آزاد و رایگان بوده و در پایان دوره به شرکت کنندگان گواهی پایان دوره اهدا می‌شود و تاکنون ۳۵۰ نفر از این آموزش بهره مند شدند.
علی آرمند جوان ۳۲ ساله‌ای که بیماری تالاسمی را از بدو تولد به همراه داشته است یکی از شرکت کنندگان این دوره از کلاس‌هاست. در سال ۹۳ به عنوان جوان برتر تالاسمی شناخته شد. این جشنواره بهانه ای شد تا به سراغش برویم. از او نظرش را دررابطه با جشنواره می‌پرسم. آرمند با ابراز رضایت از برگزاری این جشنواره گفت: من ورزشکارم، با بیماری‌ام کنار آمدم وتوانستم برآن غلبه کنم و در سطح قهرمانی بیماران خاص مدال طلای قهرمانی کشور در رشته شطرنج را به دست بیاورم و همچنین چندین مقام نایب قهرمانی و سومی را هم در رشته شطرنج و تیراندازی دارم.
آرمند معتقد است این جشنواره تأثیر مثبت خودش را برروی بچه‌های انجمن تالاسمی گزاشته چراکه اگر اثر نگذاشته بود آنها الان اینجا نبودند و اینطور با شور و اشتیاق در کلاس شرکت نمی‌کردند.
او بیان کرد: همینکه این دوستان تالاسمی که قبلاً کمتر در چنین کارگاه‌هایی شرکت می‌کردند امروز اینچنین پرشور اینجا جمع شده‌اند نشان می‌دهد که از این جشنواره و برگزاری کارگاه‌ها راضی هستند.
محمدرضا ساوری، دهیار روستای تخشی محله یک بیمار تالاسمی دیگر است، کمی نسبت به برگزاری این جشنواره و تأثیر آن شک دارد. ساوری توضیح داد: تا به حال سمینارها وهمایش مختلفی برگزار شده که درآن قول همکاری داده شده اما هیچ بازخوردی مشاهده نشده است. امیدوارم هستم حداقل این جشنواره بتواند در حل برخی مشکلات از جمله بیکاری و کمک هزینه برای تهیه داروها ما را کمک کند.
این روزها اکثر هنرمندان و مسئولین با پوستر جشنواره من زندگی را دوست دارم عکس می‌گیرند و حمایت خود را برای برگزاری این جشنواره اعلام می‌کنند اما آیا این عکس‌ها به‌تنهایی کافی است؟ آیا دردی از بیماران ما درمان می‌شود؟ تنها عکس گرفتن و پیام دادن کافی نیست گاهی لازم است دست به عمل بزنیم تا حضور حرف‌هایمان به‌راستی رنگ واقعیت بگیرد و شعارهایمان جامع عمل بپوشاند تا اگر جایی حرفی از برگزاری جشنواره‌ای مشابه آمد دیدگاه‌ها مانند این دهیار جوان به این سمت نرود که این هم مانند دیگر جشنواره‌ها و همایش‌هاست و تأثیری ندارد.
درجایی خواندم که افراد بیمار سلامتی را مانند تاجی می‌بینند بر سر افراد سالم که خود از آن بی‌بهره‌اند، برای اینکه درد و رنج بیماری را بفهمی حتماً لازم نیست به آن بیماری مبتلا شوی گاهی سر زدن به یک بیمار مبتلا، لحظه‌ای با او بودن، لحظه‌ای با او خندیدن، به درد و دلش گوش کردن می‌تواند شعله کم‌فروغ امیدی را در دل بیماری زنده کند تا بداند که تنها نیست و هستند افرادی که دغدغه آنان رادارند.
حال که جشنواره «من زندگی را دوست دارم» آغاز به کار کرده، امیدواریم، لنز دوربین عکاسان این جشنواره امید را در زندگی بیماران خاص منعکس کند و جامعه را پای کار بیاورد.
به امید روزی که تمام بیماران خاص سرزمینم سنگینی تاج سلامتی حس کنند، آمین.
نظر شما