به گزارش خبرنگار مهر، واگذاری امتیاز نفت به ملوان که تا این لحظه با مخالفت واگذاری از سوی سازمان لیگ مواجه شده، این روزها بیشترین چالش را در فضای مجازی و مباحث فنی دارد. مخالفان و موافق های بسیاری هم در دو طرف خاکریز ها صف کشیده اند.
برخی مهدی تاج و مقاومت او در برابر واگذاری را ترس از رسانه و حساب بردن از عادل فردوسی پور و البته یک غلط بزرگ می دانند و بر این باورند که بهتر است امتیاز نفت تهران به ملوان انزلی واگذار شود که پر طرفدار است و بخشی از مردم را شاد خواهد کرد. این تعبیر به نظر می رسد ساده‌ترین راه برای خوشحال کردن مقطعی و رای آوردن در مجلس و دولت باشد و به تعبیری این کلاه آن کلاه کردن اقتصادی که نتیجه آن چیزی جز ورشکستگی نیست.
نفت ملی پوش بیشتری ساخته است
در پاسخ به آنها که نفت را غیر مفید و بی هوادار می دانند باید با انگشت اشاره وحید امیری را نشان بدهیم، ارسلان مطهری را، همینطور مرتضی پورعلی گنجی، علیرضا بیرانوند، حق دوست و ... که یا در تیم ملی بزرگسالان بودند یا در تیم های ملی پایه‌ای.حتی بازیکنان مستعدی مثل رضاوند، بوعذار، رضا علیاری، شیخ ویسی و دیگرانی که آینده این فوتبال هستند در همین نفت تهران با امکانات تهران رشد کرده اند اما آیا ملوان در این دو سه سال این تعداد بازیکن ملی پوش تحویل داده است؟
ملوانی‌ها با بالا بردن میانگین سنی خود دنبال نام های بزرگ قدیمی رفتند و در نهایت سودی برای تیم ملی نداشتند و تنها کنعانی زادگان و حسین حسینی را به تیم ملی رساندند که این دو هم سازه های پرسپولیس و استقلال بودند که آنجا خدمت سربازی را سپری می کردند. عزت الله پورقاز و سعید عزت اللهی از معدود بازیکنانی بودند که در این چند سال از ملوان پیراهن تیم ملی را به تن کردند.
در واقع راه اشتباه ملوان، هم به تیم ملی ضربه زد و هم خود ملوان را به دسته پایین تر بود. حال پرسش اینجاست: آیا این فوتبال یک مسابقه نیست؟ مسابقه فوتبالی برای رشد و تعالی که در آن برنده و بازنده وجود دارد؟ آیا باید بازنده به اصطلاح میز را برگرداند و با پول پیروزی را بخرد یا باید همین پول و سرمایه عظیمی را که دارد درست برای ملوان هزینه کند؟ اصلا آیا باید این پول هنگفت را هزینه سازندگی جوان های انزلی در ملوان کرد یا خرید رای ها و بازی های سیاسی؟
اگر پول در انزلی بود چرا ملوان مشکل مالی داشت؟
این پول در انزلی بوده است، اما به ملوان بی پول پرداخت نشده و حالا مردم انزلی حق دارند سوال کنند که چرا آن روزها که ملوان بی پول کارش به اعتصاب می کشید و «آه نداشت با ناله سودا کند» کسی برای این تیم دست به جیب نشد تا با یک پنجم این هزینه ملوان ریشه دار را در لیگ نگه دارد؟
آیا باید حتما ملوان سقوط می کرد و ناجی ها می آمدند و قوی سپید را مثل یک قهرمان نجات می دادند تا مردم انزلی را تحت تاثیر قرار دهند؟ به نظر می‌رسد این بساط خرید و فروش امتیاز باید برچیده شود، ملوان همین امسال دوباره به لیگ برتر برمی گردد چون ریشه اش اینجاست اما چون هوادار دارد، نباید آن را اسیر سیاست کرد.
تهران 18میلیونی هم سهمیه لازم دارد
نفت تهران هم که هوادار ندارد بیشتر از اکثر تیم های لیگ برتری طی سال های اخیر راندمان داشته و هم عصای دست تیم ملی و کی روش بوده و هم لزیونر داشته که ارز به ایران برگردانده اند و هم در آسیا دوبار آبروداری کرده و یک بار به جمع هشت تیم برتر آسیا رسیده است.
نداشتن هوادار تنها ملاک ارزیابی مفید و غیر مفید بودن باشگاه‌ها نیست و تهران ۱۸ میلیونی هم لیاقت این را دارد که چهار یا پنج سهمیه واقعی و نه خریدنی در لیگ برتر ایران داشته باشد تا جوان هایش رشد کنند.
دادن امتیاز آنهم به استانی دیگر حتی مُسکن هم محسوب نمی‌شود بلکه کاری است انتخاباتی و غیر ورزشی که تنها چهار ماه کاربرد دارد و تیمی مثل ملوان مغرور را با غرور شکسته شده در همان مسیر اشتباهات نگه می‌دارد. با این رویه، ملوان حتی در صورت خرید امتیاز نفت باز هم سقوط می کند چون متوجه نمی‌شود که اشتباهات مدیریتی اش و عدم حمایت مسئولان استانی‌اش چه تبعاتی خواهد داشت.
تنظیم: محمد سرشته داری
نظر شما