ميدان ادبيات كوچك شده است / طلايه داران شعر امروز فكر مي كنند ديگران جايشان را مي گيرند

اين شاعر و منتقد ادبي در گفتگو با خبرنگار فرهنگ و ادب مهر ، با بيان اين مطلب ، افزود : يكي از دلايل اين امر آن است كه آنهايي كه طلايه دارند ، ممتاز نيستند و فكر مي كنند ديگران جايشان را مي گيرند . 

دكتر اميرحسين سجاديه تصريح كرد : طبعا در چنين شرايطي مافيا بازي و دسته بندي بيشتر شكل مي گيرد ، متاسفانه بعد از اينكه شعر جايگاه سياسي خود را از دست داد ، ديگر نتوانست خوب قد علم كند . شايد روزي به پا خيزد و حتي سرافرازتر از گذشته به ميدان بيايد . 

وي اظهار داشت : به ميدانداران شعر بايد گفت  نوع ديگربايد انديشيد - تا بازار زرگرها نباشد ، زرگري چهره اي نحيف دارد ؛ سعي بايد بر اين باشد كه ميدان وسيع شود ، بازارها را بايد ايجاد كرد ؛ مافياها هميشه درخود خفه خواهند شد . با آنكه امروز روزگار آنهاست .

اين شاعر و پژوهشگر كه در كنار حرفه پزشكي ، سالياني است كه به سرودن و تاليف كتابهاي ادبي و ترجمه و ويراستاري كتب پزشكي مشغول است ، درباره فعاليت هاي ادبي خود يادآور شد : از سالهاي پيش ، دوستم دكتر قدمعلي سرامي كه با مرحوم شكرالله پاك نژاد ازدوستان قديم من بودند ، به من گفت : من به اكثر شاعران مي گويم اين كارها را رها كنيد و برويد سراغ كار ديگر ، اما به تو مي گويم ، كار پزشكي را رها كن و بيا سراغ شعر و ادبيات  . آن زمان شعري برايش خواندم كه قسمتي از آن در خاطرم مانده  : اي ديوانه آوازهايت  /  مي چكد همچو باراني از ابر / باد مي آيد از جانب كوه / ابر را مي برد سوي ديگر / چون صدايي كه پيچيده در غار / آي ديوانه من با تو هستم  ...

دكترسجاديه : شعر بايد قابل زمزمه كردن باشد ، آب باشد و خودش در خودش جاري شود .

وي در ادامه گفت : بعدها به علت درگيري هاي سياسي ( در زمان طاغوت ) و پزشكي ، ادبيات را رها كردم . شايد بيشتر از پزشكي ، مساله سياسي بود . سياست جان مرا مي بست ، جان من عاشقانه بود وسياست آن را خفه مي كرد . آن توان را هم كه با جاني عاشقانه ( حداقل به آن زمان ) سياسي شعر بگويم ، نداشتم و يا آنچه از آب در مي آمد شعر نبوده راستش از شعر سياسي خيلي خوشم مي آمد اما ، پسر خوانده اي دارم به نام حميد رضا نمازي كه از اساتيد فلسفه و شايد از فلاسفه سالهاي اخير به شمار مي آيد ؛ اتاقي در كوهستانهاي اوين دركه اجاره كرده بودم كه مجموعه اي از شعرهاي ساليان قبلم اتفاقا لاي كتابها مانده بود و در آنجا خاك مي خورد ؛ حميد آن زمان بيشتر آنجا زندگي مي كرد . روزي آمدم و ديدم با صدائي بغض گرفته اين شعر را از دفترهاي من در آورده است و مي خواند : باد كه مرا /  دور مي كند ! /  باد كه پنجره است / به خاك ....

سجاديه در ادامه افزود : شايد بتوانم بگويم از آن زمان ، شعر براي من جدي شد و ده مجموعه شعر نو چاپ كردم ( اين موضوع بر مي گردد به پنج الي بيست سال پيش ) ، اكنون دو سال است كه كمتر شعر نو مي گويم . بيش از دويست غزل سروده ام كه قصد دارم در موقع مناسب آنها را چاپ كنم . غزل هاي من بيشتر عاشقانه هستند و شايد مي خواهند داد زمان سياسي بودن را ازمن ستانند . 

وي با اشاره به فعاليت هاي سياسي در زمان قبل از انقلاب ، يادآور شد : در زندان يادم مي آيد بازجو مي گفت : به هر كسي مي گوئيم چه طور وارد سياست شده اي مي گويد از راه شعر نو . شاعران شعر نو هم كه قابل گرفتن نيستند ( شايد منظورش اين بود كه كار غير قانوني نمي كنند ) ، به نظر من ، شعر همه جرات فلسفه است ، زيبايي است ، زمان است ، جان است ، خانه وجود است و وقتي كه شعر مي ميرد ، واي به حال آدم ها ... ، آري شعر ما با كمبود مخاطب مواجه است .

اين شاعر و منتقد ادبي با اشاره به شعر جوان و نحله هاي جديد ادبي ، گفت : توصيه ام به شاعران جوان اين است كه هرچه را مي خواهند بيازمايند ، در هر سبكي مي خواهند پا بنهند  اما يك چيز يادشان نرود ، شعر بايد قابل زمزمه كردن باشد . شعر بايد آب باشد و خودش در خودش جاري باشد ، زمزمه كند و زمزمه اش به گوش برسد .

از اميرحسين سجاديه تا امروز ، آثاري چون : " هزار هزارحباب ترانه زنداني " ، " سنگ و سايه باد و خواب  " ، " عاشقانه هاي آئينه اي " ، " عاشقانه هاي ابري " ، " عاشقانه هاي دريايي " ، " ترانه هاي زندان " ، " ابري عاشقانه هاي رويا " ، " تنهايي ها و راز گل سرخ " ، " عاشقانه هاي كوچك " ، " تنهايي ها و راز گل رز " و ... منتشر شده است .