«زندگی برای زندگی» از دوستی می‌گوید/ رفع خطرهای ناگهانی با اتحاد

رضا بهرامی در گفتگو با خبرنگار مهر درباره نمایش «زندگی برای زندگی» که این روزها آن را در تالار محراب اجرا می کند، گفت: ما از ۷ شهریور اجرای خود را در محوطه باز تالار محراب آغاز کرده ایم و احتمال دارد که اجرایمان تمدید هم بشود.

وی درباره این نمایش که به صورت مشارکتی با تماشاگر اجرا می شود، توضیح داد: نویسنده، طراح و کارگردان این نمایش خودم هستم و ایده ای داشتم که خواستم از شیوه نمایش ایرانی استفاده کنم که در این شیوه اجرایی مثل نقالی و پرده خوانی، مخاطب نیز همیشه شرکت داشته است.

این کارگردان تئاتر با اشاره به آغاز نمایش «زندگی برای زندگی» توضیح داد: شروع نمایش ما با مادری است که برای فرزندش لالایی می گوید، من بازیگرانم را به عنوان جنین دور یک حوض آب قرار دادم و آنها با لالایی او به آرامی شکل می گیرند و بزرگ می شوند. البته ایده هایی هم برای مشارکت مخاطبان در این بخش ها داشتم که چندان عملیاتی نشد. تماشاگران می توانستند ابزار آلاتی داشته باشند و با سنگ و چوب یا آوا در کار شرکت کنند.

وی اضافه کرد: در این کار دیالوگی وجود ندارد و از فرم و حرکت و موسیقی بهره گرفته است و مهم است که تماشاگر در کار دخیل باشد. زیرا «زندگی برای زندگی» به نوعی می تواند زندگی برای تماشاگر هم باشد. درواقع چرخه زندگی را مادر به فرزند می دهد و تماشاگر هم می تواند عضوی از این چرخه باشد. به این ترتیب که مادر آموزشی می دهد و تماشاگر این آموزش را به نسل بعدی ارایه می کند.

کارگردان «زندگی برای زندگی» با اشاره به محور نمایشش که از محبت و اتحاد می گوید، عنوان کرد: ما امروزه به سمت خودخواهی پیش می رویم و من به دلیل ویژگی های مادران اجرایم را به آنها تقدیم کردم. هیچ مادری نمی تواند خودخواه باشد و از جان و روح خود به فرزندش جان می‌دهد. مادر یک نماد است؛ نماد ایثار، آزادگی و آزادی و من در نمایش از این نماد استفاده می کنم تا بگویم همیشه خطرها ما را تهدید می کنند و این دوستی و اتحاد است که آنها را رفع می کند. وجود ترورویسم، داعش و یا هر خطری تنها با یک اتفاق از بین می رود و آن اتحاد بین افراد است که صلح را بوجود می آورد. خطر امری ناگهانی است و همه باید در زندگی خود یاد بگیریم همدیگر را طرد نکنیم و مهربان باشیم محبت بالاخره یک روز جواب می دهد.

بهرامی با اشاره به حرکات فرم در این نمایش اظهار کرد: علی عمرانی مشاور و طراح حرکت و فرم این نمایش است و ما برای درآوردن کار با هم صحبت کردیم. حوض در این نمایش نماد پاکی است و بازیگران به دور این حوض قرار می گیرند و وقتی این آدم ها با لالایی بلند می شوند ابتدا نوعی شادی را در آنها می بینیم که بدین معناست که این جهان که وارد آن شدیم، زیباست و می تواند به دست خود ما از بین برود. بازیگران به یک باره با خطری مواجه می شوند و در ادامه فرم هایی می بینیم که مخاطب هم می تواند بازیگر را با مشارکت همراهی کند.

این کارگردان تئاتر درباره سختی کار در تالار محراب عنوان کرد: دغدغه من تئاتر است و معتقدم تئاتر فقط به تئاjر شهر تعلق ندارد. فضای تئاتر محراب پیش از این نمایش به گونه ای بود که هیچ کس در آن کار نمی کرد و بیکار افتاده بود اما من از همان فضا استفاده کردم و ناراحتم از اینکه هیچ حمایتی نشدم. تئاتر خصوصی امروز دکان شده است و باید پول کلانی خرج آن شود و من از سالن تئاتری استفاده می کنم که دولتی است و هزینه هایی صرف شد که انتظار داشتم حداقل از کارم تقدیر کنند. کار من خیلی خوب نیست اما حداقل نو است چون زمانم کم بود و وقتی برای اجرا نداشتم و نتوانستم زمان زیادی برای تمرین بگذارم اما همانطور که گفتم کار نو و خلاقانه ای است.

وی در پایان بیان کرد: از ابراهیم گله دارزاده مدیر مجموعه تالار محراب ممنون هستم که پشت من بود. ما سیستم باند و اکو نداشتیم و او هرچقدر رایزنی می کرد به او نمی دادند و ما با مشقت توانستیم باند و آمپلی فایر بخریم. همچنین نور تالار خوب نبود ولی اکبر شجاعی به عنوان طراح نور دوندگی بسیاری داشت و من می خواهم به مسئولان بالاتر بیان کنم که به ما جوانان مقداری ارزش و بها دهند و بعد ببینند که آیا ما می توانیم فضای فرهنگ، اقتصاد و سیاست را حفظ کنیم یا خیر.