به گزارش خبرگزاری مهر، ستارگان هیچ آسمانی مانند ستارگان آسمان کربلا،این همه شکوه، عظمت و فضیلت را به تماشا ننشسته است! آفتاب در هیچ روزی مانند روز عاشورا با تردید و دل لرزان و رنگ پریده، رخ ننموده است!
هیچ نقطه ای بر روی زمین به اندازه نینوا، اوج زشتی و زیبایی را در کنار یکدیگر به تماشا نگذاشته است! در طول تاریخ هیچ حادثه ای مانند نهضت حسینی، این همه پیام برای انسان و انسانیت نداشته است: در سرزمین طف «توحید» دوباره زاده شد؛ «عشق» تفسیر و معنا شد؛ «قرآن» جانی تازه یافت، پرده از راز «سجده فرشتگان» بر آدم (علیه السلام) به کنار رفت و در یک کلام خداوند با همه جلال و جمالش تجلّی نمود.
از نهر علقمه و در کنار لب های خشکیده عباس (علیه السلام) ، آب معرفت، غیرت، آزادگی و از خود گذشتگی تا ابد بر زمین تشنه دل های حقیقت جو جاری گشت. علم علمدار دشت تفتیده و خونین کربلا، به نشانه پیروزی حق بر باطل ماندگاری فضیلت و زیبایی و زوال پلیدی و زشتی هماره در اهتزاز است. کربلا مکتب تمام عیار معرفت و انسان سازی است.
هیچ دانشگاهی همانند دانشگاه کربلا، چنین فارغ التحصیلانی موفق و پیروز نداشته است. گوناگونی دانش پژوهان در هیچ مرکز آموزشی، همانند «کربلا» نیست. در کلاس معرفت، عشق، عظمت، استقامت در راه هدف، صبر، شجاعت و بندگی خالصانه؛ پیر مرد کهنسال و طفل شیر خوار و جوان نورس و زن شیر دل عفیف و غلام سیاه جانباز همه در کنار هم نشستند و از آموزگار بزرگ شهادت نکته ها آموختند. آن شاگردان لایق چنان از آن آموزش های سخت و امتحانات سنگین سر بلند بیرون آمدند که نام شان در کنار نام پاک امام شان بر جریده عالم جاودانه گشت و به سلام و درود ویژه امام عصر (عج) در زیارت معروف «ناحیه مقدسه» مفتخر گشتند.
هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق
لحظه لحظه حادثه عاشورا از عطر معرفت، فضیلت و اخلاق آکنده است و جای جای سر زمین کربلا، نشان از بزرگی روح بندگی و تسلیم در برابر حق دارد.
برگ برگ دفتر حماسه جاوید کربلا، با خطوط عظمت، عبودیت، عزّت و افتخار نوشته شده و چون بررسی همه جانبه این دفتر و مطالعه همه سطرهای زرین آن، در حوصله این نوشتار نیست، تنها نگاهی به برخی برگ های درخشان آن می اندازیم:
یک. پرتوی از عظمت و معرفت و اخلاق امام حسین (علیه السلام)
دعوت به توحید با گفتار و در عمل، بدون شک محور همه معارف آسمانی و اساس دعوت همه پیامبران الهی است. همه مراحل قیام پر شکوه امام حسین (علیه السلام) ، از آغاز تا پایان در توحید موج می زند. آن حضرت از اولین قدم تا آخرین نفس، لحظه ای از یاد حق و حمد و ثنا و شکر او غافل نبود. سخن نخست او در هنگام حرکت از مکه به سوی عراق «الحمدلله و ماشاءالله و لاحول و لا قوه الا بالله» بود. در واپسین لحظات زندگی نیز ـ در آن هنگام که خون آلود و داغدار و تشنه کام بر زمین افتاده بود و نگاه مبارکش به سوی آسمان بود ـ چنین فرمود: «صبرا علی قضائک یا رب لامعبود سواک یا غیاث المستغیثین»؛ «پروردگارا، از تو صبر بر قضا و حکمت را خواستارم، معبودی جز تو نیست، ای پناه پناه آورندگان!»[۱]
دو. انجام وظیفه الهی و تحکیم ارزش های انسانی
هر شخص که پا به میدان مبارزه می گذارد و در مقابل دشمن صف آرایی می کند، به دنبال پیروزی خود و شکست دشمن است و حسین بن علی (علیه السلام) نیز از این قانون مستثنا نیست؛ ولی شکست و پیروزی از نظر آن حضرت (علیه السلام) مفهوم دیگری دارد که برای برخی درک و تصور آن دشوار است.
پیروزی از نظر امام (علیه السلام) انجام دادن وظیفه الهی و به پایان بردن مسؤولیت شرعی و تحکیم ارزش های انسانی است؛ خواه در این راستا پیروزی ظاهری به دست آید، یا نه.
به همین جهت است که وقتی «طرماح بن عدی» ـ که از ارادتمندان و شیعیان خاص خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله و از دوستداران امیرالمؤمنین (علیه السلام) و حسین بن علی (علیه السلام) است ـ دریکی از منازل بین راه با امام حسین (علیه السلام) برخورد می کند و امام (علیه السلام) اوضاع کوفه را از او می پرسد، در پاسخ می گوید: بزرگان و سران قبایل کوفه با گرفتن جایزه و رشوه های سنگین از سوی «ابن زیاد» با دشمن سازش کرده و سایر مردم قلبشان با شما و شمشیرشان بر شما است. ای فرزند پیامبر! تو را به خدا سوگند از این سفر برگرد و به سوی قبیله طی که محل سکونت من است حرکت نما که آن جا منطقه ای امن و دور از تعرض و تجاوز دشمن است.
اباعبدلله (علیه السلام) توجه «طرماح» را به نکته مهمی که همان انجام مسؤولیت الهی و تبلور بخشیدن به ارزش های انسانی از جمله لزوم وفای به عهد و پیمان است جلب می کند و می فرماید:
«میان ما و مردم کوفه عهد و پیمانی است که به جهت آن، امکان برگشت برای ما نیست تا ببینیم عاقبت کار به کجا می انجامد»؛ یعنی، ما به آنها وعده حرکت به سوی کوفه و برعهده گرفتن امامت و رهبری و هدایت مردم این شهر را داده ایم و آنان نیز وعده هر نوع کمک و پشتیبانی داده اند. بر ما است که به عهد خود وفا کنیم؛ گرچه در این راه با انواع خطر مواجه گردیم؛ چه مردم کوفه بر عهد خود استوار باشند چه پیمان خود را بشکنند.[۲]
[۱] – علی سعادت پرور، فروغ شهادت، ص۱۸۵٫
[۲] – نجمی، محمدصادق، سخنان حسین بن علی (علیه‌السلام) از مدینه تا کربلا.
نظر شما