فیلم های کوتاه نیماعباسپور نقد و بررسی شد

به گزارش خبرنگار مهر، دوشنبه شب نشست نقد و بررسی فیلم های کوتاه «رویا چرا گم شده است؟»، «درچنین روزی باران نمی بارد»، «جنگل»، «جدول روزنامه و سه نقطه»، «آسانسور» و «پیاده روی بزرگ» هنر و تجربه شیراز برگزار شد.

در این نشست که نیما عباسپور، کارگردان این فیلم ها و یوسف آفرینی به عنوان منتقد حضور داشتند، در مقدمه ندا محمدیان مجری برنامه ضمن خوشامدگویی، درباره چگونگی اکران مجموعه فیلم ها در بخش هنر و تجربه با فیلمساز گفتگو کرد.

متقاضی اکران فیلم هایم نبودم/پای آثارم می ایستم

عباسپور در این زمینه گفت: شخصا متقاضی اکران فیلم هایم نبودم و فقط فیلم «پیاده روی بزرگ» را که تهیه کننده خصوصی داشت برای اکران ارائه داده بودم؛ به نظرم شورای انتخاب هنروتجربه قصد دارد این موضوع را تجربه کند که نمایش مجموعه فیلم‎های یک فیلم‌ساز تا چه اندازه می‎تواند با موفقیت روبه‌رو شود، زیرا گروه هنروتجربه تا پیش از این فقط تک فیلم‎هایی از فیلم‌سازان مختلف را به نمایش می‎گذاشت، البته حتی اگر خودم برای نمایش مجموعه این فیلم‎ها اقدام کرده بودم و فرصت بیشتری برای اصلاح آن‎ها داشتم، باز هم تغییری در آن‎ها نمی‎دادم، چون این فیلم‎ها مربوط به تجربه‎هایی بوده‎اند که در آن زمان داشته‌ام و باید با همان شیوه نشان داده شود.

وی عنوان کرد: در همان زمان هم دوستان با تجربه‎تری داشتم که پیشنهاداتی برای بهتر شدن فیلمم می‎دادند؛ ولی معتقد بودم این فیلم ها جزو تجربه‎های اول من است و قرار نیست لزوما فیلم خوب و بی‌نقصی باشد، برای همین سعی کردم همان چیزی را که دوست داشتم تجربه کنم.

عباسپور ادامه داد: اکنون هم پای فیلم‎هایم با تمام کم و کاستی‎هایی که ممکن است داشته باشد می‎ایستم.قصد من ساختن فیلم هایی بود که دوست داشتم آنها را تجربه و سینما را امتحان کنم.

در ادامه آفرینی، منتقد سینما و تئاتر در صحت صحبتهای فیلمساز گفت: درواقع دیدن چند فیلم از یک فیلمساز تجربه عجیبی است و به زعم من بستر چند نوع نقد را فراهم می کند که می تواند اتفاق خجسته ای باشد، چرا که به نقد روانکاوی فیلم ساز نیز پرداخته می شود و می توانیم نقد درون متنی داشته باشیم.

وی عنوان کرد: در این مجموعه بلوغ فیلمساز را در پرده سینما شاهد هستیم به شکلی که در فیلمهای آخر پختگی و شاعرانگی فیلمساز مشهود است.

آفرینی درباره فیلم کوتاه «رویا چرا گمشده است»  توضیح داد: این فیلم، آمیزشی است از تصاویری که بازیگر به عنوان کاراکتر اصلی با آن مواجه بوده و تصویری که گفته های بازیگر را نشان می دهد، در واقع با دو گونه تصویر مواجه هستیم که این شیوه در عین جذابیت برای مخاطب مجال تصویرسازی نمی دهد و ایجاد ملال می کند؛ همچنین صداهای محیطی نیز آزاردهنده است و به خوبی مهار نشده است و باعث شده که فیلم غلتان و روان پیش نرود.

«رویا چرا گم شده» یک تجربه بود/«۶/۳» شوخی با ژانر معمایی بود

عباسپور هم در ادامه صحبتهای منتقد فیلم، اظهار کرد: این فیلم در سال ۸۲ ساخته شد که در آن سالها تدوین کامپیوتری روند تازه ای بود که آشنایی با این نوع تدوین نداشتیم و به نوعی قابل دسترس نبود. وی ادامه داد: «رویا چرا گم شده» یک تجربه بود، می‎خواستم هر آنچه که کاراکتر درباره گم شدن خواهرش روایت می‎کند را ببینیم. تا یک مقطعی فقط فلش بک داریم ولی از یک جا به بعد فلش فوروارد جای آن را می‌گیرد؛ همیشه این را شنیده‌ایم که سینما تصویر است، دوست داشتم فیلمی‎بسازم که همه گفته‎ها و حرف‎ها در آن تبدیل به تصویر بشود، بنابراین فیلمی‎ساختم که هم بخشی از سینمای ناطق و هم سینمای صامت را نشان دهد.

این فیلمساز تجربه گرا، ادامه داد: در «۶.۳» هم از این شیوه استفاده شده‌است؛ آدمی‎که دخترش را از دست داده‌است،حالا به او فکر می‎کند و خاطراتش با او را به یاد می‎آورد. به نوعی به جریان سیال ذهن کاراکتر می‎رویم و از کارکرد فلش بک و فلش فوروارد استفاده می‎کنیم.این شکل روایت باعث شکستن ساختار فیلم در ژانر خودش می‎شود. در «۶.۳» این برایم مهم نبود که بخواهم یک فیلم معمایی بسازم، برای همین معمای مطرح شده در این فیلم خیلی کلیشه‌ای است و زود گره‎گشایی می‎شود.در واقع فیلم بعد از گره‎گشایی برایم شروع می‎شود،یعنی از آنجایی که مادر افسوس می‎خورد و خاطراتش را به یاد می‎آورد؛ این قسمت برایم مهم بود،«۶/۳» نوعی تجربه و شوخی با ژانر معمایی بود که دلم می‎خواست آن را امتحان کنم.

پختگی و شاعرانگی فیلمساز مشهود است/فیلم‎نامه باید بتواند قصه تعریف کند

آفرینی، منتقد سینما و تئاتر هم در ادامه یادآور شد: در فیلم های جنگل و جدول و آسانسور حال و هوای فیلم ها عوض می شود و درواقع پختگی و شاعرانگی فیلمساز مشهود است. به طور مثال در فیلم جنگل سینما گری را می بینیم که در نقش یک مولف است و سبک و شیوه منحصر به فرد خودش را دارد. در فیلم آسانسور تصاویر کهنه شده است که به شکلی با الگوهای ذهنی ما بازی می کند و باعث لذت مخاطب می شود. درواقع فیلمساز در این فیلم مرز میان داستان و سینما را رج زده است، بدین معنی که با روایت فیلمساز گام به گام با تصویر همراه میشویم و مخاطب آنچه را که میبیند در ذهن مجسم میکند.

در پایان این نشست، نیماعباسپور ضمن تشکر از حضور مخاطبین و طولانی شدن جلسه پرسش و پاسخ  بیان کرد: سال‎ها در انجمن سینمای جوانان ایران فیلم‎نامه‎نویسی تدریس می‎کردم، از این رو نمی‎خواهم خیلی میان فیلم‌نامه سینمایی و فیلم‌نامه فیلم کوتاه تفاوت قائل شوم؛ به نظرم هر دو آن‎ها باید یک ویژگی را رعایت کنند.

وی، افزود: اگر قرار است یک فیلم داستانی قصه‌گو داشته باشیم، فیلم‎نامه باید بتواند قصه تعریف کند، از طرفی فیلم‎نامه باید جذابیت کافی داشته باشد، حتی اگر بخواهیم فیلمی‎بسازیم که فرم در آن نقش اصلی را ایفا می‎کند باز هم فیلم‌نامه در آن نقش مهمی‎دارد؛ ایجاز در فیلم‌نامه فیلم کوتاه بسیار مهم است و باید قصه موجزتری را برای روایت انتخاب کنیم.

کارگردان فیلم کوتاه «درچنین روزی باران نمی بارد» ادامه داد: همیشه تمام تلاشم را کردم که کاراکترهایم شخصیت‎پردازی داشته باشند، نمی‎گویم صددرصد موفق بودم، ممکن است یک سری مواقع کاراکترهایم شخصیت‌پردازی درستی نداشته باشند ولی در کل سعی کرده‎ام، فرقی میان فیلم کوتاه یا بلند نگذارم ودر همان زمانِ کمی‎که کاراکترها برای معرفی خودشان دارند، مخاطب به درونیات آن‎ها پی ببرد؛ در فیلم «در چنین روزی باران نمی‎بارد» تلاش کردم، فیلم کوتاهی بسازم که چند شخصیت اصلی داشته‌باشد و هر کدام در حد خودشان شخصیت‌پردازی شوند. طبیعتا فیلمی‎مثل«پیاده‌روی بزرگ» که تک شخصیتی است، موفق‎تر عمل می‎کند و کاراکترها در فیلم‎هایی که شخصیت‎های بیشتری دارند، زمان کمتری برای شناخته شدن دارند.