مدیران «غول» مشکلات استقلال را نمی‌بینند/ تغییرات غلط مربیان!

به گزارش خبرنگار مهر، سه سال است که استقلال نه جام می گیرد و نه دربی را می برد و نه حتی سهمیه آسیا می گیرد. این موضوع برای استقلال آشنا نیست، این تیم در تاریخش این همه شکست حتی در کسب سهمیه آسیایی را یا ندیده و یا کمتر به چشم دیده است آن هم در حالی که تا پیش از آن روند صعودی داشت و از جام حذفی به لیگ برتر می رسید و از آنجا تا چهار تیم برتر آسیا می رفت و سهم بزرگی هم در صعود به جام جهانی داشت.

پرسش اما این است که چرا استقلال به اینجا رسیده که امروز رسیده است؟ پاسخ را شاید باید در همین حرف ها و اختلاف هایی که امروز شنیده می شود جستجو کرد. استقلال طی سه سال گذشته هیچ استراتژی بلند مدتی نداشته است. آنها یک سال با امیر قلعه‌نویی کار کردند و چون نتوانستند او را مدیریت کنند و بازیکنانی مثل نکونام، رحمتی و تیموریان و... را به راحتی و با درگیری سرمربی با این بازیکنان از دست داده بودند ششم شدند تا بهرام افشارزاده امیر را در همان سال اول کناربگذارد. این در حالی است که ممکن بود که با چند جلسه با امیر قلعه نویی و آشتی دادن او با ملی پوشان یا حتی کنار گذاشتن آنها که برای استقلال کم فروشی می کردند، استقلال با امیر سال بهتری را رقم می زد.

تغییرات پی در پی و حسرت مداوم
جانشین امیر قلعه نویی پرویز مظلومی بود که  با خود امیر قلعه نویی فرق زیادی نمی کرد، او از منظر فنی بهتر از قلعه نویی بود و البته مدیریت او را نداشت، وی با بازیکنان جوان نتایج نسبتا خوبی هم گرفت و تا فینال حذفی رفت و سوم لیگ برتر شد اما در پایان بدون در نظر گرفتن آمار خوب و تولید بازیکنان جوانی مثل محسن کریمی، خرسند نیا، نورافکن، اسماعیلی و ... او هم برکنار شد در حالی که در شب فینال جام حذفی در اردوی استقلال جلساتی برگزار شده بود که اگر مدیریت باشگاه روی آنها وقت می گذاشت، نه پرویز مظلومی که برخی بازیکنان این تیم  که به درب خانه مربیان دیگر رفته بودند و آن شب تا ساعت دو نیمه شب جلسه گذاشته بودند باید از استقلال می رفتند.

دوباره استقلال بدون استراتژی بلند مدت و بر اساس نظر برخی بازیکنانش با منصوریانی قرارداد بست که تاکنون جام نیاورده بود و نوعی ریسک بزرگ داشت. نکته اینجاست که با وجود منصوریان هم استقلال مدیریت نشد و نه به دلایل فنی که بعضا به دلیل اختلافاتی که میان بازیکنان استقلال وجود داشت، برخی بازیکنان را کنار گذاشتند. این رویه البته از قبل شروع شده بود و از کنار گذاشتن نکونام، تیموریان، صادقی و ... شروع شده بود و در نهایت به طالب لو، عمران زاده، برهانی و فخرالدینی و ... رسید تا استقلال عملا با بازیکنانی بسته شود که از تیم های معمولی آمده بودند و جایگاه استقلال و حاشیه ها و مشکلات آن را نمی شناختند.

نکته اینجاست که همین حالا هم در هیات مدیره دوباره و این بار نه در پایان فصل که در نیم فصل بحث برکناری مربی وسط آمده آن هم در حالی که می توان با کنار زدن برخی بازیکنان تفرقه‌انداز در تیم و شاید تقویت کادر فنی استقلال روزهای بهتری را رقم زد و تیم یک دست تری داشت. همین حالا به حرف های پیشکسوتان که نگاه کنند می بینند که سه نفر در استقلال کم کاری می کنند اما مدیران آن را نمی شنوند.

تشخیص اشتباه بیماری استقلال
در واقع اشکال استقلال در تمام سه سال گذشته نه ضعف مربیانش که نفاق در میان بازیکنانش بوده که برخی بزرگ ترها آن را دامن زده اند و مفیدها را کنار زده و بازیکنانی را به استقلال آورده‌اند که از منظر فنی ایده آل نبوده و پیراهن استقلال برای آنها گشاد بوده است

چه در زمان امیر قلعه نویی، چه در زمان پرویز مظلومی و چه حالا در دوره مربیگری منصوریان جوان اشکال در میان مربیان نبوده یا اگر بوده آنها سهم کمتری داشته اند، اشکال عدم مدیریت باشگاه بوده برای ایجاد اتحاد میان امیر و ملی پوشان، عدم رسیدگی به جلسات پنهانی که پرویز مظلومی آنها را کد داد و به نوعی شکست در فینال حذفی را عامدانه دانست و حالا هم قهر و خروج  برخی بازیکنان ثابت استقلال که از خرید های جدید بسیار بهتر بودند و به خاطر اختلافات میان بازیکنان کنار گذاشته شدند.

استقلال باید ریشه یابی می کرد
استقلال اصلا بازیکنانش را مدیریت نمی کند و حتی وقتی موسپیدان تذکری می دهند هم با آن مو سپیدها برخورد می کنند! به نظر می رسد مسیر را استقلال اشتباه انتخاب کرده و پی در پی مربی عوض می کند در حالیکه اشکال جای دیگری است و مدیران باشگاه قدرت تشخیص آن را نه داشته اند و نه دارند یا از سر خود باز می کنند تا چند ماه بعد و دوباره همینجا هستند که در سه سال اخیر بوده اند. با این حال اخبار هیات مدیره و مصاحبه های حسن زمانی و تا حدودی افتخاری نشان از  حرکت به سمت تغییر مربی می دهند.