روایت شهید «صیاد شیرازی» از نقش ضداطلاعات در ارتش شاهنشاهی

به گزارش خبرنگار مهر، سپهبد شهید «علی صیاد شیرازی» در مصاحبه ای با مرکز اسناد انقلاب اسلامی که تاکنون منتشر نشده است، نقش ضد اطلاعات در ارتش شاهنشاهی را مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد.

شهید صیاد شیرازی در اینباره می گوید:

«در سیستم طاغوت برای نیروهای مسلح و در آن زمان عمدتاً ارتش یک شبکه‌ای را ایجاد کرده بودند به نام «ضد اطلاعات»؛ البته ضد اطلاعات و به عبارتی حفاظت اطلاعات یکی از مجموعه‌های بسیار مفید، مؤثر و ضروری هر تشکیلات نظامی است، چرا که این تشکیلات کمک می‌کند چه از بیرون و چه از داخل هیچ‌گونه مطالبی که سری است و ارتباط با امنیت مملکت دارد، دست غریبه نیافتد و پرسنل را هدایت کند که در آنها رخنه نکنند و تخلیه‌شان نکنند؛ ضمن اینکه اگر بخواهند ورود عوامل به صورت گروهکی و تشکیلاتی به داخل سیستم باشد، آن را ردیابی و کنترل می‌کنند.

پس این مجموعه عمدتاً مفید است اما آنها چون عمدتاً تمام تلاششان را در جهت حفظ و نگهداری تاج و تخت به کار می‌بردند، در ارتش هم این گرایش به وجود آمده بود که نقش ضد اطلاعات، کنترل فکرها و افکار عمومی بود که مبادا به فکرهای ضدشاهی آلوده شوند و آنهایی که شاه‌دوست هستند را شناسایی کنند و از این طریق امتیاز می‌گرفتند.

در نتیجه شامل همه افراد می‌شد و روی همه افراد کار می‌کردند و حرفشان هم خریدار داشت. مثلاً اگر برای بنده یک نظریه منفی از طرف آنها می‌آمد که در ارتش نباشم، سریعاً من را جواب می‌کردند و از ارتش اخراج می‌کردند. آنها برای اینکه بتوانند خوب در افکار رسوخ کنند و بیشتر از فکرهای مذهبی هم می‌ترسیدند، آمده بودند بین خودمان برای خودمان عامل گذاشته بودند و عامل‌ها به تناسب اطلاعاتی که می‌رساندند، برای درجه و آینده خود نمره می‌گرفتند؛ اما هیچ‌کس خبر نداشت. آنها پرسشنامه‌هایی را پر کرده بودند و من متوجه بودم که عده‌ای من را می‌پاییدند، چون بعضی از این عوامل، دوستان خودمان بودند و یواشکی آمدند گفتند تو را بخدا به کسی نگو و به ما گفته‌اند تو را بپاییم. در نتیجه متوجه بودند که به شدت زیر نظر هستم غافل از اینکه یکی از دوستانی که خانوادگی رفت و آمد داشتیم، عاملی بوده است که حتی کتاب‌های من را هم کنترل می‌کرده است؛ حالا خواهم گفت که به چه شکل این مطلب عریان شد و خود این شخص چه زمانی توبه کرد.

خوشبختانه قبل از به ثمر رسیدن انقلاب توبه کرده بود و سابقه توبه‌اش در پرونده‌اش بود؛ در غیر این صورت دادگاه انقلاب وی را رها نمی‌کرد.»