از دایی و پروین و حجازی تا مهدی طارمی

به گزارش خبرنگار مهر، مهدی طارمی بعد از اینکه در دیدار برابر الریان ضربه پنالتی را چیپ زد و به بیرون رفت از سوی هواداران هو شد. آقای گل پرسپولیس همان بازیکنی بود که همین هواداران روز برانکو را سیاه کردند تا وی را برگرداند، همان که ناجی بود و بزرگ و وی را با دایی و پیوس و دیگر بزرگان این باشگاه مقایسه می کردند.

این همان بازیکن است که دو سال پیاپی است بیشترین گل را برای پرسپولیس زده و جلو می رود. این همان بازیکن است.

داستان طارمی منحصر به بخش قرمز فوتبال ایران نیست، در بخش آبی هم همینگونه است، در بخش سفید و ملی هم همینطور بوده است. از علی دایی بزرگ تر نداشته ایم، از ناصر حجازی و علی پروین محبوب تر نداشته ایم، از پورحیدری جنتلمن تر مگر دیده اید؟ این ها هم گاهی «هو» شده اند، اینها هم گاهی با پوست موز و پوست پرتقال هدف قرار گرفته اند، یکی بیشتر و دیگری کمتر.

جنگی در پیش است
موضوع این است: ما بلد نیستیم فوتبال را دوست داشته باشیم، ما که نه برخی از ما مشکلات اجتماعی خودمان را به ورزشگاه می آوریم و همه دق و دلی و ناراحتی و دعوا با سر و همسر و رئیس و مرئوس خودمان را در کوله ای بزرگ می ریزیم و از جلوی چشم نگهبانان و نیروهای انتظامی رد می کنیم و روی سکوها می بریم.

آنجا جنگی در پیش است، دوست و دشمن هم نداریم، طارمی باشد یا برهانی، دایی باشد یا حجازی فرقی ندارد، ما آماده ایم صبح زنده بادی بگوییم و عصر مرده باد، این بستگی به آن دارد که توپ به تیر دروازه بخورد یا به تور بچسبد.

تفاوت این است، همین است، موضوع توپ و تور است، مسئله اجتماعی است، موضوع فوتبال نیست که اگر بود طارمی اش یکی از محبوب ترین های این فوتبال باید باشد قاعدتا.

فوتبال دیدن را باید یاد بگیریم
باید فوتبال دیدن را یاد بگیریم، باید از این فوتبال و از آن هم گرایی و از آن غرش چند 10 هزار نفری همزمان لذت ببریم و بدانیم گاهی سخت ترین توپ ها گل می شوند و گاه ساده ترین ها به تیر برخورد می کنند و بازیکن هم باید در این شرایط حمایت شود. طارمی کار خوبی نکرد، او باید مسئولیت بیشتری در قبال پنالتی زدن داشته باشد اما واقعیت این است که طارمی در حق هواداران بد نکرده است، او برای پرسپولیس خوب بازی کرده و موثر بوده است. در واقع عکس العمل نشان دادن به این بازیکن  می تواند در حد تشویق نکردنش باشد نه «هو» کردن.

به نظر می رسد باید بیشتر از فوتبال لذت ببریم و دست از فحاشی به محبوبان خودی و حمله با نارنجک به داور و بازیکن حریف و شعار دادن علیه حریف بکشیم. این فوتبال نیست، این لذت بخش نیست.

امروز دیگر حتی در برزیل و انگلستان هم که بدترین تماشاگران دنیا را داشته اند هم چنین موضوع هایی نمی بینید، همین امروز هواداران دورتمند هواداران موناکو را پس از حمله تروریستی در آلمان به خانه های خود برده اند و از آنها پذیرایی می کنند آنوقت ما به بازیکنان خودمان هم حمله می کنیم، داور و تماشاگر و بازیکن حریف که دیگر جای خود دارند!