به گزارش خبرگزاری مهر، به نقل از سایت اطلاع رسانی آموزش و پرورش، مرتضی حاجی، وزیر اسبق آموزش و پرورش در سال های ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۴ به دعوت مرکز اطلاع رسانی روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش در ویژه برنامه "مهمان آشنا"، در استودیو الفبا حاضر شد و درباره موضوع "گفتگو و مدارا" در آموزش و پرورش صحبت کرد.
حاجی درباره وظیفه اصلی معلمی ابراز داشت: متاسفانه برداشت درستی در ارتباط به وظیفه معلم وجود ندارد و باید پرسیده شود، آیا معلم فردی است که دانش هایی را به دانش آموز منتقل می کند؟ یا مربی است که دانش آموز را برای زندگی آینده و در تمامی جهات آن، زندگی فردی، خانوادگی، اجتماعی و در ابعاد فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی آماده کند؟
تلقی نادرست از وظیفه معلم سبب شده است تا فکر نشود که این آموخته ها چه تاثیری در زندگی دانش آموزان دارد، تمرکز نشود.
وی در پاسخ به این پرسش که آموزش و پرورش چه وظایفی در زمینه ایجاد فضای گفتگو دارد، گفت: در گذر زمان مقدار زیادی این ضرورت احساس شده و تغییر در مناسبات رفتاری معلم و کلاس رخ داده است و نسبت به زمانی که ما مدرسه می رفتیم رفتارها عوض شده است. این تغییر نگرش در خانواده ها نیز بوجود آمده است و تفاوت نگرش در خانواده ها نسبت به دوره کودکی و نوجوانی ما کاملا مشهود است. هر چند این تغییرات مثبت وجود داشته است، اما نسبت به آنچه که باید برسیم هنوز فاصله دارد.
در این زمینه لازم است معلم ها به طور ویژه آموزش معلمی را ببینند و به نظرم این تربیت با آنچه که در تربیت معلم ها آموزش داده می شود، فرق دارد. در تربیت معلم ها اکنون بخش عمده ای از آموزش ها دانش هایی هست که معلم به دانش آموزان بایست منتقل کنند مانند ریاضی، فیزیک، شیمی و ....، درحالی که این آموزش ها را افراد می توانند در جاهای دیگر و در کلاس‌های دانشگاه‌های دیگر ببینند. دانشگاه تربیت معلم حتما بایست دانشگاهی باشد که اختصاصا روی مهارت های معلمی، به معنای مربی وتربیت گر بودن تمرکز کند.
نیاز داریم که چیدمان کلاس هایمان را تغییر دهیم، کلاس هایی که دانش آموزان به نحوی نشسته اند که انگار دارند فیلم نگاه می کنند و دونفری که نشسته اند اگر با هم حرف بزنند مزاحم نفر دیگر می شوند، از بین برود. در حالی که این چیدمان می تواند بصورت دایره ای و گرد باشد، آن موقع گفتگو بوجود می آید و اگر دو نفر با هم حرف بزنند مزاحم دیگران نمی شوند. در کلاس های درس، دانش آموزان را جدا جدا از هم می نشانیم و از آنها کارهای تک نفره می خواهیم و بعد انتظار داریم که بچه ها بلد باشند که کار جمعی انجام دهند. می توانیم در چیدمان دایره ای بحث های مختلف را به دانش آموزان بدهیم تا گروهی مساله را حل کنند. در جامعه همه آدم ها مثل هم نیستند، ضریب هوشی، اخلاق و روابط اجتماعی افراد با هم متفاوت است و ما می توانیم با شبیه سازی کارهای گروهی در کلاس واقعیت های جامعه را در آن پیاده کنیم. وقتی افراد با توانایی های مختلف را کنار هم قرار دهیم، وقتی بتوانند توانایی های خود را به هم عرضه کنند و روی هم اثر بگذارند این افراد به توانایی خواهند رسید و توانایی جمعی شان بیشتر از توانایی فرد فردشان خواهد شد.
نظر شما