به گزارش خبرنگار مهر، جشنواره تئاتر فجر طی ۳۵ دوره برگزاری خود در هر دوره با نقاط ضعف و قوت متعددی همراه بوده است و نمی توان گفت یک یا چند دوره آن بدون نقص و ایراد بوده است و سی و ششمین جشنواره تئاتر فجر نیز از این امر مستثنی نیست و به طور حتم دارای نقاط ضعف و در عین حال مثبت است.
رسانه ها طی ادوار مختلف جشنواره همواره با نگاهی دغدغه مند به بررسی بزرگترین رویداد تئاتری ایران پرداخته و در اکثر موارد به نقاط مثبت و منفی جشنواره تئاتر فجر اشاره کرده اند و طی بیش از ۳ دهه گذشته جشنواره تئاتر فجر به دلیل اهمیتی که به لحاظ جایگاه و تأثیرگذاری در تئاتر ایران داشته مورد بی توجهی یا حتی کم توجهی از سوی دغدغه مندان حوزه تئاتر قرار نگرفته است ولی کم توجهی مدیران و مسئولان تئاتری و همچنین برگزارکنندگان ادوار مختلف جشنواره تئاتر فجر به نقدهای مطرح شده از سوی اصحاب رسانه و اهالی دغدغه مند تئاتر باعث شده تا این تصور وجود داشته باشد که تصمیم گیرندگان تنها نگاه خود را مقبول و مرجع همه اقدامات می دانند.
از آنجایی که با آغاز و اتمام هر دوره از جشنواره، برگزارکنندگان آن اعلام می کنند که برخی شرایط مانع عملکرد مثبت آنها شده و اگر این چنین نبود تمامی برنامه ها و ایده های مدنظر خود را اجرایی می کردند و جشنواره با کیفیت و شرایط بهتری برگزار می شد، پرونده نقاط ضعف در برنامه ریزی و اقدامات لازم بسته می شود و بی توجهی به انتقادها همچنان باقی می ماند، اما در این بین نباید یک واقعیت را نادیده گرفت که وجود نقاط ضعف و بی توجهی به نقدهای وارد شده نباید منجر به توهین و زیر سؤال بردن شخصیت افرادی شود که در ادوار مختلف، برگزارکننده جشنواره تئاتر فجر بوده و هستند و به اصطلاح باید گفت اگر نقدی هم به عملکردها وجود دارد نباید به توهین و غرض ورزی های شخصی آلوده شود.
این روزها و با آغاز سی و ششمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر، فضای نقد عملکرد دبیر و ستاد برگزاری جشنواره گرم است و این فضای نقد چند روز پیش از برگزاری جشنواره شکل گرفت.
تصمیم گیری و عملکرد برگزارکنندگان سی و ششمین جشنواره تئاتر فجر در برخی موارد از جمله بخش اقلام تبلیغاتی جشنواره و همچنین نحوه چیدمان بخش های رقابتی و تغییراتی که در فراخوان این دوره از جشنواره ایجاد شد، انتقادات متعددی را به همراه داشت.
این انتقادات از سوی رسانه های مختلف و همچنین کارشناسان و فعالان تئاتری مطرح شد اما این روزها شاهد شکل گیری فضایی هستیم که دیگر نمی توان از آن به عنوان فضای منتقدانه نام برد. طی روزهای اخیر به دفعات شاهد انتشار مطالبی در فضای مجازی و حتی رسانه ای هستیم که نگارنده های این مطالب و یا بیان کنندگان آنها، کار را به توهین به اشخاص و زیر سؤال بردن شخصیت برگزارکنندگان جشنواره کشانده اند.
به طور حتم هیچ فرد منتقدی آن هم منتقدی که خود را از اهالی فرهنگ و هنر می داند و واژه فرهیخته را، حتی در ذهن خود و نه در واقعیت پیرامونش، یدک می کشد نباید مرز بین انتقاد با توهین را نادیده بگیرد.
توهین به شخصیت افراد و در مقابل جانبداری از عملکرد ضعیف یا نامناسب دست اندرکاران برگزاری جشنواره، کار ساده ای است ولی نه تنها تأثیری بر روند برگزاری جشنواره تئاتر فجر نخواهد گذاشت بلکه فضا و اتمسفر آن را هم آلوده می کند.
گویا شرایط فعلی تئاتر که افراد و هنرمندان متعددی به آن معترض هستند که البته بسیاری از این اعتراض ها به جا و به حق است، باعث شده عده ای در انتظار فرصتی برای به دست آوردن بهانه باشند تا شخصیت افراد دیگر را زیر سؤال ببرند.
نقد بر عملکرد هر مدیر و تصمیم گیرنده و حتی هنرمند تئاتر، حق هر فرد دغدغه مندی است که هدف و نگاهش بهبود شرایط تئاتر و روند تولید و اجرای رویدادهای تئاتری و آثار نمایشی است اما توهین نه تنها راهگشا نیست بلکه مخاطب خود را هم وادار به بی توجهی می کند.
آسیبی که این بی توجهی از سوی مخاطبان این توهین ها که دست اندرکاران جشنواره تئاتر فجر و مدیران و مسئولان تئاتری هستند به همراه دارد این است که دیگر نقدهای اصولی و اساسی نادیده گرفته می شود و شاهد تکرار روند نامطلوب گذشته، در امروز و آینده خواهیم بود.
بهتر است نقاط ضعف و قوت رویداد مهمی همچون جشنواره تئاتر فجر به دور از توهین به اشخاص، رصد شده و به آنها اشاره شود و برگزارکنندگان و تصمیم گیرندگان این رویداد نیز به این نقدها توجه کنند و تنها به توانایی ذهنی خود متکی نباشند.
نظر شما