کسری ۴۰۰ تریلیون دلاری صندوق های بازنشستگی

به گزارش خبرنگار مهر به نقل از اسپوتنیک، تغییرات جمعیت شناسی در میان اقتصادهای پشرفته دنیا نگرانی‌هایی را در مورد تداوم صندوق‌های بازنشستگی ایجاد کرده است که با افزایش بدهی به مستمری‌بگیران، با دشواری‌هایی روبرو هستند. سرمایه این صندوق‌ها اغلب بدون تغییر باقی مانده یا حتی از سطوح لازم عقب مانده‌اند.

در گزارش اخیر اجلاس اقتصاد جهانی (دابلیوتی‌اف)، اعلام شده است که تا سال ۲۰۵۰ بدهی صندوق‌های مستمری‌بگیری تا ۴۰۰ تریلیون دلار افزایش خواهد یافت. این می‌تواند باعث فروپاشی کل ساختار اقتصادی جهان، در صورت رخ دادن رکود اقتصادی یا بحران افت سرمایه گردد. از لحاظ ساختاری چنین اتفاقی مانند بحران بزرگ اقتصادی است.

این درحالی صورت می‌گیرد که ثروتمندترین‌های جهان سرمایه‌گذاری خود در سبک‌های زندگی سلامت‌تر را افزایش داده‌اند و امیدوارند به طول عمر متوسط ۱۰۰ سال دست پیدا کنند.

بیشتر صندوق‌های بازنشستگی مانند صندوق‌های سرمایه‌گذاری معمولی عمل می‌کنند و سرمایه خود را از درصدی از پرداخت حقوق جمعیت در حال کار به دست می‌آورند و این پول را در پروژه‌های توسعه، فعالیت‌های بازارهای مالی و سایر فعالیت‌های سودآور، استفاده می‌کنند.

هرچند درحالی‌که اغلب صندوق‌های سرمایه‌گذاری فقط از بابت پرداخت سود بدهکار می‌شوند، صندوق‌های مستمری بگیری هزینه‌های دیگری هم به شکل پرداخت ماهیانه به بازنشستگان دارند.

تحقیقات دابلیوای‌اف نشان می‌دهد کشورهایی که بزرگترین صندوق‌های مستمری‌بگیری را دارند (مانند آمریکا، کانادا، هلند، ژاپن، انگلستان و استرالیا، همچنین هند و چین) شاهد این خواهند بود که ظرف تنها ۳ و نیم دهه، بدهی صندوق‌های بازنشستگی آنها از ۷۰ تریلیون دلار در سال ۲۰۱۵، به ۴۰۰ تریلیون دلار برسد.

مایکل درکسلر از دابلیوای‌اف می‌نویسد: افزایش مورد انتظار در طول عمر و جمعیت رو به پیری ناشی از آن، معدل مالی تغییرات آب‌وهوایی زمین است.

بر طبق گزارشات جداگانه سازمان همکاری و توسعه اقتصادی، امید به زندگی در آمریکا، اروپای شرقی و چین به زندگی تا اواخر دهه ۷۰ سالگی افزایش یافته است. درحالی‌که در اروپای غربی و ژاپن این میزان به اوایل دهه ۸۰ سالگی رسیده است. با این حال سن بازنشستگی همچنان همان سطحی است که از دهه ۱۹۶۰ تعیین شده است؛ ۶۰-۶۵ سال.

در گزارش دیگری از بانک سرمایه سوئیس، یوبی‌اس، اعلام شده است که ۵۳ درصد از سرمایه‌گذارارن موفق گفته‌اند که انتظار دارند تا ۱۰۰ سالگی زنده بمانند. این تا حد قابل توجهی چشم‌انداز طول عمر را برای کلاس پردرآمد ارتقا می‌دهد و اشاره به این دارد که فاصله طول عمر بین کلاس‌های مختلف درآمدی، ممکن است عواقبی بدتر از نابرابری درآمد داشته باشد.