به گزارش گروه دفاع مقدس خبرگزاري "مهر"، گروهك تروريستي منافقين پس از نشان دادن ماهيت تروريستي خود در سال 1361 و به شهادت رساندن بسياري از صاحب منصبان حكومتي و آلوده كردن دست خود به خون بسياري از مردمان عادي كشوربه همراه برخي از اربابان خود از كشور خارج شدند و همزمان با جنگ عراق عليه ايران در دامن صدام رييس جمهور بعثي عراق جاي گرفتند و از حمايتهاي همه جانبه دولتهاي عراق و آمريكا و انگليس و بسياري از كشورهاي اروپايي برخوردار شدند . منافقين در طول جنگ تحميلي و پس از آن به عنوان ستون پنجم دشمن عمل كردند و در جبهه ها وپشت جبهه ها دست به عملياتهاي تروريستي متعددي زدند.
پس از گذشت جنگ و بويژه در سالهاي اخير و با سقوط صدام حمايتهاي قبلي از اين گروهك تروريستي شكل كمرنگ تري به خود گرفت و اين جماعت هم اكنون از حمايت اربابان قبلي خود كه از جمله آنها مي توان به كشورهاي اروپايي اشاره كرد برخوردار نيستند .
مريم رجوي همسر مسعود رجوي نفر دوم تشكيلات تروريستي منافقين در حين دستگيري توسط پليس ضد تروريست فرانسه
پس از حمله اشغالگرانه آمريكا وانگليس به عراق و دستگيري تني چند از اعضاي ارشد اين گروهك تروريستي در فرانسه و ناپديد شدن مسعود رجوي سركرده اين جماعت ، هم اكنون شوراي حكومت انتقالي عراق به منافقي قصد اخراج آنها از عراق و مصادره اموال آنها را دارد. هرچند موضوع اخراج آنها از عراق ، همانطور كه انتظار آن مي رفت مورد اعتراض آمريكا قرار گرفته وليكن به نظر مي رسد اين گروهك تروريستي كه دستشان تا مرفق به خون مردم ايران آلوده است ، به روزهاي پاياني عمر ننگين خود نزديك مي شود.
شايد مهم ترين تحركات منافقين عليه جمهوري اسلامي پس از ترورهاي اول انقلاب و بويژه در سال 60و 61 ، نقشي باشد كه آنها در دوران جنگ عليه ايران البته به اشاره اربابانشان بازي كردند، انجام عملياتهاي مختلف عليه رزمندگان اسلام كه عمليات مرصاد در راس آن قرار دارد از جمله اين رفتارهاي تروريستي است. مروري بر عملكرد سازمان منافقين در طول جنگ تحميلي عراق عليه ايران اين موضوع را كه آنها همواره بعنوان مزدور در خدمت صدام قرار داشتند بهتر مشخص مي كند.
در جريان وقوع انقلاب در يك كشور، گروه هاي انقلابي ضعيف يا گروه هايي كه به ائتلاف با گروه انقلابي حاكم و سهيم شدن در قدرت سياسي موفق نشده اند، به موضعگيري در برابر گروه حاكم مي پردازند و در اين راستا، براي تقويت شانس موفقيت خود در اين مبارزه، مي كوشند حمايت كشورهاي خارجي را به خود جلب كنند، از سوئي ديگراختلافات داخلي و گروه هاي مخالف برانداز در يك كشور، براي كشورهاي ثالثي، كه در برابر آن كشور نيات توسعه طلبانه دارند، همواره به منزله محركي براي آغاز جنگ به شمار مي آيد.
در منازعه بين دو حكومت، گروه هاي مخالف در هر يك از دو كشور، وسيله دستيابي اهداف و استراتژي طرف مقابل قرار مي گيرد، در چنين حالتي، گروه هاي مزبور سرنوشت خود را با استراتژي كشور مهاجم گره مي زنند و تمام امكانات محلي و قدرت خود را در راستاي تحقق هدف مشترك به كار مي گيرند. طي جنگ ايران و عراق نيز، چنين فرآيندي وجود داشت.
پيش از پيروزي انقلاب اسلامي سازمان مجاهدين خلق ايران كه پس از انقلاب به سازمان منافقين شهرت يافت، يكي از كانون هاي مبارزه عليه رژيم پهلوي بود. اين سازمان با ساختار تشكيلاتي منظم و نيز برخورداري از امكانات گسترده در راستاي مبارزه مسلحانه و تظاهر به گرايش هاي اسلامي توانسته بود، افراد زيادي را جذب كند. پس از پيروزي انقلاب اسلامي، قدرت طلبي رهبران و گرايش هاي غيرديني آنها آشكارتر شد. با جبهه گيري نيروهاي انقلابي در برابر آن، اين سازمان به تدريج به مخالفي برانداز در برابر نظام اسلامي ايران تبديل شد و در آشفتگي هايي كه پس از انقلاب پديد آمد، نقش محوري را ايفا كرد. اين سازمان با موج تروري كه در اوايل انقلاب به راه انداخت، بسياري از افراد و شخصيت هاي وفادار به امام(ره) و انقلاب را به شهادت رساند و در 30 خرداد 1360 ماهيت اصلي خود را بر همگان روشن كرد.
بحث برانگيزترين اقدام اين سازمان، همكاري با رژيم عراق در تهاجم اين كشور عليه ايران بود؛ خيانتي كه به آساني از حافظه ملت ايران محو نخواهد شد.
مواضع و عملكرد سازمان منافقين از آغاز شكل گيري تا آغاز جنگ تحميلي
در حالي كه كودتاي 28 مرداد، فضاي سرد اختناق را بر كشور حاكم كرده بود و هرگونه فعاليت مسالمت آميز مخالفان سياسي رژيم با واكنش خشن روبه رو مي شد، سركوب قيام پانزده خرداد 42 مهر پاياني برمبارزه علني و مسالمت آميز بود. در اين زمان، مشي مسلحانه در ميان گروه هاي مختلف سياسي با ايدئولوژي هاي گوناگون اعم از ملي، مذهبي و غيرمذهبي جا افتاده بود، به طوري كه هيئت هاي مؤتلفه و حزب ملل اسلامي از ميان نيروهاي مذهبي، چريك هاي فدايي خلق، حزب توده و چند گروه ديگر چپ از ميان نيروهاي غيرمذهبي به مشي مسلحانه روي آورده بودند. در شهريور ماه 1344، سازمان مجاهدين خلق ايران (منافقين) از سوي محمد حنيف نژاد، سعيد محسن و علي اصغر بديع زادگان تأسيس شد.
اين سه تن از اعضاي سابق نهضت آزادي ايران و از فارغ التحصيلان دانشگاه تهران بودند. آنها در دوره سربازي به مطالعه و بررسي درباره ايجاد يك سازمان مخفي براي عمليات مسلحانه پرداختند و پس از پايان اين دوره، به برگزاري جلسات منظم براي بحث درباره استراتژي و برنامه هاي سازمان همت گماشتند. سازمان با توجه به پيروزي هاي انقلابيون ماركسيست در چين و كوبا به مطالعه آثار رهبران انقلابي، مانند مائو، چه گوارا و رژيس دبري پرداخت.
هر چند اين سازمان ايدئولوژي اسلام را به عنوان تئوري راهنماي عمل خود برگزيده بود، اما مطالعه برخي از متون ماركسيستي براي استفاده از تجارب علمي و اجتماعي بر ايدئولوژي آن تأثير گذاشت. حسين روحاني و تراب حق شناس، دو تن از فعالان سازمان، درباره ايدئولوژي آن مي گويند: « منظور اصلي ما تركيب ارزش هاي والاي مذهب اسلام با انديشه علمي ماركسيسم است. ما معتقديم كه اسلام راستين با تئوري هاي تحول اجتماعي، جبر تاريخ و نبرد طبقاتي سازگاري دارد».
در واقع، آنان اسلام را از ديدگاه ماركسيسم تجزيه و تحليل مي كردند. برهمين اساس، امام خميني(ره) در همان سال هاي مبارزه از تأييد سازمان خودداري كردند و به روايت حجت الاسلام سيد محمود دعايي، امام پس از گفت وگو با حسين روحاني، نماينده سازمان و مطالعه كتاب راه انبياء راه بشر فرمودند: « اينها ضمن اين كتاب مي خواهند بگويند كه معادي وجود ندارد و معاد سير تكاملي همين جهان است و اين چيزي است خلاف معتقدات اصولي اسلام» .
با آغاز سال 1347، اعضاي سازمان براي تدارك عمليات مسلحانه آماده شدند. آنها بدين نتيجه رسيده بودند كه نبرد مسلحانه در شهرها از روستاها مناسب تر است. اعضاي گروه در خانه هاي تيمي زندگي مي كردند و از طريق برخي از بازاريان تغذيه مالي مي شدند.
هم چنين، عده اي از آنها براي فراگيري فنون نظامي به كشورهاي عربي رفتند و با سازمان آزادي بخش فلسطين ارتباط برقرار كردند. در حالي كه سازمان براي آغاز عمليات مسلحانه در انتظار بازگشت اكثريت نيروهاي اعزامي به پايگاه هاي فلسطينيان بود، واقعه سياهكل در بهمن ماه سال 1349 از سوي چريك هاي فدايي خلق رخ داد، از همين رو، مجاهدين خلق(منافقين) در اجراي عمليات نظامي تعجيل كردند. به نظر مي رسد سازمان مجاهدين خلق به عنوان يك گروه نظامي كه مي كوشيد اسلام را با نظرات ماركسيستي سازگار كند، از اين كه در عرصه عمل، از يك گروه نظامي ماركسيست عقب بماند، احساس حقارت مي كرد. نخستين عمليات نظامي سازمان براي تابستان سال 1350 به هنگام مراسم سالگرد جشن هاي 2500 ساله شاهنشاهي پيش بيني شد. طبق برنامه، قرار بود با انفجار سيستم اصلي برق سراسري و قطع روشنايي، در كشور اختلال ايجاد شود. پيش از هرگونه اقدامي، 35 نفر از رهبران و اعضاي سازمان با خيانت شاه مراد دلفاني نفوذي ساواك، در شهريورماه سال 1350 دستگير و زنداني شدند.
يازده تن از دستگير شدگان از اعضاي كادر مركزي بودند. هر چند در اين ميان، برادران رضايي (احمد و رضا)، تراب حق شناس و حسين روحاني از خطر جستند، ولي در عمليات هاي بعدي رژيم، تعداد بيشتري از اعضا گرفتار شدند. دادگاه اعضاي سازمان در شهريورماه سال 1350 برگزار شد و احكام صادره نشان دهنده برخورد قاطع رژيم با اين حركت بود، به طوري كه دوازده تن به اعدام، شانزده تن به زندان ابد، يازده تن به زندان هاي ده تا پانزده سال و 25 تن به زندان هاي يك تا ده ساله محكوم شدند.
از ميان محكومان به اعدام، دو تن به نام هاي بهمن بازرگاني و مسعود رجوي از مرگ رهايي يافتند. هرچند درباره نجات رجوي گفته شد كه بر اثر مساعي برادرش كاظم رجوي، عده اي از حقوقدانان و استادان دانشگاه ژنو در نامه اي به شاه خواستار عفو وي شدند، اما حقيقت ماجرا از اين قرار بود كه ارتشبد نعمت الله نصيري، رياست ساواك، در نامه اي به رياست اداره دادرسي نيروهاي مسلح، رجوي را از عوامل سازمان متبوع خود معرفي كرد و خواستار تجديد نظر در حكم صادره براي وي شد. بدين ترتيب، مسعود رجوي عامل ساواك در زندان رژيم به عنوان يك مبارز باقي ماند تا سال ها بعد در مقابل انقلاب اسلامي مردم ايران به ايفاي نقش بپردازد.
سازمان در فاصله زماني سال هاي 1352 تا 1354 به عمليات هاي مختلفي دست زد كه نبرد خياباني، بمب گذاري در اماكن مهم دولتي، ترور شخصيت هاي نظامي و... را شامل مي شد. در حالي كه سازمان علي رغم ضربات پي در پي رژيم در مقابل حمايت گروه هاي گوناگون اجتماعي به حيات خود ادامه مي داد، از درون خود آن، ضربه مرگ آوري بر پيكره اش وارد آمد.
در مهرماه سال 1354 گروهي از مجاهدين در بيانيه اي، ماركسيسم را تنها فلسفه واقعي انقلابي دانستند. آنان در اين بيانيه از نااميدي خود در تركيب ماركسيسم و اسلام سخن گفتند و اعلام كردند كه: «اينك، دريافتيم كه چنين پنداري ناممكن است» .
مسعود رجوي فرصت طلبانه خود را از اين درگيري ها دور نگه داشت و براي حفظ خود كوشيد. وي و طرفدارانش در ضديت با گروه هاي مذهبي و نزديكي با ايدئولوژي ماركسيسم چيزي از انشعابيون ماركسيست كم نداشتند و برخوردهاي درون زندان با نيروهاي مذهبي بيشتر از طرف آنها صورت مي گرفت. بدين ترتيب، سازماني كه براي سرنگوني رژيم شاهنشاهي تأسيس شده بود، در گرداب انحراف افتاد و بجز چند عمليات مسلحانه، نتوانست اقدام مهمي ديگري را انجام دهد، به طوري كه حتي از حركت هاي توده اي سال هاي 1356 و 1357 نيز عقب ماند و تنها در روزهاي پاياني رژيم با حمله به اسلحه خانه ها و پادگان ها توانست مقدار درخور توجهي سلاح را براي رويارويي با انقلاب اسلامي و نظام برآمده از آن به دست آورد.
|
عمده فعاليت اين سازمان در خلال جنگ هشت ساله را مي توان اعزام گروه هايي براي انجام عمليات هاي ترور و خرابكاري، به ويژه ترور رزمندگان و فرماندهان نظامي در داخل ايران، جاسوسي از تحركات نظامي ايران، انجام تبليغات مسموم از طريق راديوي اختصاصي اين گروه در عراق و نيز شايعه سازي براي تحت الشعاع قرار دادن حمايت هاي مردمي از جبهه ها دانست. |
مواضع و عملكرد سازمان منافقين پس از پيروزي انقلاب اسلامي
پس از پيروزي انقلاب اسلامي، مسعود رجوي كه به همراه ديگر اعضاي سازمان از زندان آزاد شده بود، به سازماندهي سازمان مجاهدين خلق پرداخت. افرادي كه مجددا به بازسازي سازمان پرداختند، بدون اطلا ع از گذشته رجوي وي را به عنوان نخستين عضو كادر مركزي سازمان، مناسب ترين فرد براي رهبري تشخيص دادند. نخستين مخالفت جدي سازمان با نظام جمهوري اسلامي عدم شركت در انتخابات خبرگان قانون اساسي بود. آنان درحالي كه با تحريم انتخابات، خود را از يك مبارزه دموكراتيك كنار كشيده بودند، با اعلام كانديداتوري رياست جمهوري رجوي با نيروهاي مخالف جمهوري اسلامي وارد عرصه شدند. با چنين سابقه اي، اين نيروها با كانديداتوري مسعود رجوي كوشيدند تا در انتخابات رياست جمهوري شركت كنند، در حالي كه قانون اساسي نظام را قبول نداشتند. از همين رو، امام خميني (ره) اعلام كرد كساني كه در انتخابات خبرگان قانون اساسي شركت نكرده اند، حق شركت در انتخابات رياست جمهوري را ندارند.
عملكرد سازمان منافقين در طول جنگ تحميلي
عملكرد سازمان منافقين به منزله يك نيروي مخالف در حد و اندازه اي بود كه پيش از آغاز جنگ تحميلي، رژيم بعثي عراق از تحليل ها، مواضع و نشريات سازمان بهره برداري مي كرد .
سازمان با آغاز جنگ تحميلي عراق عليه ايران موضع فريبكارانه اي را اتخاذ كرد، بدين ترتيب كه در اعلاميه هاي آغازين خود، ضمن محكوم كردن تجاوز عراق، حضور نيروهاي خود را در جبهه ها به تجويز مقامات كشور منوط دانست. با اين همه، هفت روز پس از اين، در اطلاعيه ديگري، از حضور نيروهاي خود در جبهه هاي جنگ خبر داد.
كم تر از يك ماه از آغاز جنگ نگذشته بود كه دادستان انقلاب اسلامي آبادان 41 نفر از اعضاي مجاهدين را به اتهام جاسوسي بازداشت كرد. سازمان در اطلاعيه خود در تاريخ 27 آبان ماه سال 1359 اين اقدام را ادامه فشارهاي وارده بر اين تشكيلات دانست و اعلام كرد: « دادستاني انقلاب آبادان حكمي در مورد خروج گروه هاي سياسي از جمله مجاهدين خلق از اين شهر را صادر كرده و براي اين كار 24 ساعت مهلت داده است تا آن جا كه به مجاهدين خلق مربوط است، در واقع، اين حكم آخرين حلقه از سلسله فشارهاي مستمري است كه از اولين روزهاي آغاز نبرد مقاومت در مقابل عراق بر نيروهاي ما كه در سنگرهاي مقدم نبرد در كنار مردم بوده اند، وارد مي شود»
آنان در حالي مدعي حضور در جبهه ها بودند كه اساساً در تحليل هايشان اين جنگ را جنگ ارتجاعي و ناعادلانه اي مي دانستند. آنان پس از شكست در انتخابات مجلس شوراي اسلامي، به بني صدر كه طرفدارانش سرنوشتي همچون مجاهدين يافته بودند، نزديك شدند و با فريبكاري خود را آماده حضور در جبهه ها معرفي كردند و اجازه حضور يا عدم حضور را در صلاحيت بني صدر (فرمانده كل قوا) دانستند، نه دادستاني انقلاب آبادان.
سلسله حوادث داخلي كه به غائله 14 اسفند ماه سال 1359 منجر شد، چهره واقعي مجاهدين را آشكار كرد. در اين روز، طي سخنراني بني صدر به مناسبت گرامي داشت درگذشت دكتر محمد مصدق در دانشگاه تهران، مجاهدين به همراه ديگر طرفداران رئيس جمهور، هواداران حزب جمهوري اسلامي حاضر در مراسم را مورد ضرب و شتم قرار دادند. پس از اين واقعه، مجاهدين كه آن را اجراي قانون عدالت از سوي مردم ستمديده مي دانستند، جمهوري اسلامي را به خشونت هاي تروريستي و تحميل جنگ فراگير داخلي تهديد كردند. دوازده روز بعد از واقعه 14 اسفند، مسعود رجوي در پيام زود هنگام نوروزي خود، رهبر انقلاب را به آغاز جنگ تحميلي متهم كرد: « در سالي كه گذشت، ندانم كاري هاي مفرط سياسي، بي كفايتي در برخورد با مسائل بين المللي، دخالت در امور ديگران به بهانه صدور مكانيكي انقلاب (كه گويي انقلاب هم يك كالا است) مضافاً بر همه، شقه سازي هاي نفاق افكنانه در صفوف خلق، كار را به آن جا رساند تا حكام مستبد عراق به فكر ارضاي هوس هاي جاه طلبانه خود در خاك ميهن ما بيفتد» دراين پيام، رهبر سازمان ادعاهاي دروغين سازمان متبوع خود را مبني بر شركت در جنگ برملا كرد؛ زيرا، به اعتقاد آنان، ايران جنگ را آغاز كرده بود. بدين ترتيب، موضعگيري هاي بعدي مجاهدين عمق رويارويي آنان با جمهوري اسلامي و حتي مقدسات و چارچوب هاي ملي را نشان داد.
پس از جريان 14 اسفند، امام خميني (ره) در تاريخ 26 اسفند هيئتي را مأمور رسيدگي به اختلافات رئيس جمهور و دولت و مجلس كرد، اما بني صدر و مؤتلفينش از جمله مجاهدين درصدد بودند تا همچون 14 اسفند غائله ديگري را بيافرينند. از همين رو، تصويب قانون قصاص بهانه اي شد تا جبهه ملي، هواداران خود را براي راهپيمايي اعتراض آميز فراخواند و گروه هاي مخالف ديگر از جمله مجاهدين آن را فرصت مهمي بدانند. در مقابل اين فراخواني، رهبر كبير انقلاب طي پيامي در تاريخ 25 خرداد ماه سال 1360 اعلام كردند: « واجب است مردم به بيرون بيايند و نگذارند كه ضداسلام راهپيمايي نمايند» بدين ترتيب، روز 25 خرداد به رفراندومي مردمي تبديل شد كه مجاهدين همواره خواهان آن بودند، اما نتيجه آن مورد رضايت آنان نبود؛ زيرا، اين رفراندوم در ادامه رفراندوم جمهوري اسلامي و قانون اساسي آن بود. از همين رو، سازمان از 30 خرداد ماه سال1360 وارد فاز عمليات مسلحانه عليه جمهوري اسلامي شد.
از تشكيل شوراي ملي مقاومت تا مزدوري عراق
بني صدر و رجوي پس از فرار از ايران در پاريس به همراه حزب دموكرات كردستان، جبهه دموكراتيك ملي ايران، شوراي متحد چپ، سازمان استادان متعهد دانشگاه هاي ايران، كانون توحيدي اصناف، سازمان اتحاد براي آزادي كار و سازمان اقامه، شوراي ملي مقاومت را بنياد نهادند. بعدها، حزب كار ايران، جنبش زحمتكشان گيلان و مازندران، اتحاديه كمونيست هاي ايران (سربداران) و سازمان چريك هاي فدايي خلق نيز به آنها پيوستند..
بسياري از اين سازمان ها، تعداد اعضايشان از انگشتان يك دست تجاوز نمي كرد و پس از سازمان مجاهدين، حزب دموكرات كردستان از همه شاخص تر بود. از همين رو، مجاهدين نقش پدرخوانده را براي شورا داشتند. سازمان به جاي اصلاح اشكالات و رفع كمبودهاي خود كه مورد انتقاد ساير اعضاي شورا بود، به ايجاد سازمان ها و گروه هاي تابع خود در شورا اقدام كرد، با اين خيال كه در عرصه افكار بين المللي، تركيب گسترده اي از نمايندگي تمام اقشار و طبقات جامعه را كه در شورا عضو هستند، به نمايش بگذارد.
طبق ميثاقي كه اعضاي شورا امضا كردند، بني صدر به عنوان رئيس جمهور نظام جمهوري دموكراتيك اسلامي و رجوي به عنوان نخست وزير انتخاب شدند. نكته جالب اين كه آنان در حالي لفظ اسلامي را براي حكومت آينده خود برگزيده بودند كه بيشتر گروه هاي عضو شورا، غيرمذهبي و لائيك بودند و حتي هنگامي كه اين امر موجب اعتراض اعضاي شورا قرار گرفت، مجاهدين اعتراف كردند كه با كنار گذاشتن لفظ اسلامي در مقابل نيروهاي اسلامي كشور خلع سلاح مي شوند.
رهبر سازمان از همان نخستين سال سكونت در فرانسه كوشيد تا از طريق پيام ها و مصاحبه هايش به دولتمردان عراق بفهماند كه او به عنوان يك نيروي اپوزيسيون مي تواند با زياده خواهي هاي عراق همراهي كند، به طوري كه وي در مصاحبه خود در آذرماه سال 1360 با مجله الوطن العربي مي گويد: « مشكل شط العرب ظاهر قضيه است. مشكل اصلي، تهديدهاي [امام] خميني براي صدور انقلاب به خارج است كه باعث بروز جنگ شده است. به نظر ما، شط العرب متعلق به عراق است»
مسئله مطرح كردن صدور انقلاب به منزله دليل اصلي جنگ اتهامي بود كه سازمان در تحليل هاي سري خود در همان نخستين ماه هاي جنگ مطرح مي كرد، اما نكته مهم در اين مصاحبه، آن است كه رجوي تا جايي پيش مي رود كه از تماميت ارضي ايران چشم مي پوشد و به طور شگفت انگيزي، اروند رود را با نام شط العرب متعلق به عراق مي داند. او كه اميدوار بود با حمايت بيگانگان از رهبري اش در جنگ داخلي پيروز شود، در مصاحبه اي با مجله ساوت انگلستان، خود را در نقش نيروي آلترناتيو جمهوري اسلامي تصور مي كند و مي گويد: « ما براي استقرار صلح برمبناي عدم مداخله در عراق آماده ايم»
رجوي افزون بر ارسال پيام هاي محبت آميز براي رژيم عراق، كوشيد متحدان خود را آماده پذيرش ارتباط و همكاري با عراق كند. مجاهدين به صورت بحث هاي جداگانه اين مسئله را در جلسات شورا مطرح مي كردند و ميزان موافقت و مخالفت اعضاي شورا را مي سنجيدند، اما تا زمان مقرر، اجازه ندادند كه گروه هاي ديگر عضو شورا از ارتباط آنها با عراق آگاه شوند. پس از زمينه سازي هاي لازم، مسعود رجوي و طارق عزيز در پاريس با يكديگر ملاقات كردند.
بدين ترتيب، سازمان منافقين به رهبري مسعود رجوي، كه همه مراحل اعم از تحريم انتخابات، مخالفت قانوني، ايجاد تشنج، ضرب و شتم مخالفان و آخر الامر عمليات مسلحانه و ترورهاي كور را آزموده بود، براي دستيابي به قدرت به آخرين مرحله، يعني مزدوري بيگانگان وارد شد؛ مرحله اي كه برگشت ناپذيرترين راه در پيشگاه خلقي بود كه آنان داعيه نمايندگي شان را داشتند.
طي ملاقات مزبور، طارق عزيز ابراز كرد:« اميدوارم در آينده نزديك، دوست عزيزم مسعود رجوي را در پست رياست جمهوري يا نخست وزيري ايران ملاقات كنم» اعلام اين نكته بسيار آگاهانه و ديپلماتيك انجام گرفته بود. طارق عزيز درست زماني كه بني صدر خود را رئيس جمهور منتخب مردم مي دانست و به عنوان رئيس جمهور در اتاق نزديك اتاق مذاكره نشسته بود، اين حرف را مي زد. معني چنين سخناني اين بود كه دولت عراق رجوي را منهاي بني صدر نيز قبول دارد و اين سنگ بناي ديپلماسي جديدي بود كه از اين طريق، در شورا گذاشته شد.
به گزارش خبرگزاري فرانسه، در اعلاميه مشترك طارق عزيز و مسعود رجوي آمده بود كه « عزيز تمايل صميمانه عراق را به امضاي قرارداد صلح با در نظر گرفتن تماميت ارضي دو كشور، احترام به آزادي عقيده ملت هاي ايران و عراق و عدم مداخله در امور داخلي يكديگر را به مسعود رجوي ابراز كرده است» رجوي با اين ملاقات خود را تنها آلترناتيو جمهوري اسلامي تصور كرد و از اين زمان به بعد، مسئوليت برقراري صلح را به عهده گرفت. وي كه ادعا مي كرد ملت ايران پس از شنيدن خبر ملاقات وي با طارق عزيز فرياد خوشحالي سرداده اند، در فراخوان هايش كوشيد تا از طريق اقداماتي، همچون اعتصاب كارگران صنعت نفت و كاركنان راديو و تلويزيون، جمهوري اسلامي را به سازش با عراق مجبور كند.
پس از ملاقات وي و طارق عزيز، عراق به عمده ترين مركز فعاليت سازمان منافقين تبديل شد. مسئولان سازمان از همكاري با حكومت عراق اهداف زير را دنبال مي كردند: نخست اين كه از نظر جغرافيايي، عراق با مرزهاي زميني طولاني اي كه با ايران داشت، بهترين و آسان ترين مسير براي نفوذ گروه هاي عضو سازمان به داخل ايران بود. دوم آن كه، سازمان با بهره گيري از كمك هاي مالي و تسليحاتي سخاوتمندانه دولت عراق مي توانست توان مبارزاتي خود را در برابر نظام اسلامي ايران به ميزان درخور توجهي افزايش دهد. از سوي ديگر، دولت عراق علاقه مند بود با جلب حمايت اين سازمان، از شبكه فعالان و حاميان اين سازمان در داخل ايران براي اجراي عمليات هاي خرابكارانه، انجام ترور شخصيت ها، كسب اطلاعات و اخبار از اوضاع نظامي و اقتصادي كشور و تضعيف اراده مردم براي مشاركت در جبهه هاي جنگ بهره برداري كند. به دنبال اين سياست، پايگاه هاي منافقين كه تعداد آنها را هفده پايگاه برشمرده اند، در داخل خاك عراق و در نزديكي مناطق مرزي اين كشور با ايران تأسيس شد. اصلي ترين پايگاه آنها به نام اشرف در صد كيلومتري شمال غربي بغداد واقع شده بود
عمده فعاليت اين سازمان در خلال جنگ هشت ساله را مي توان اعزام گروه هايي براي انجام عمليات هاي ترور و خرابكاري، به ويژه ترور رزمندگان و فرماندهان نظامي در داخل ايران، جاسوسي از تحركات نظامي ايران، انجام تبليغات مسموم از طريق راديوي اختصاصي اين گروه در عراق و نيز شايعه سازي براي تحت الشعاع قرار دادن حمايت هاي مردمي از جبهه ها دانست. نيروهاي وابسته به سازمان منافقين حضور گسترده اي در كنار نيروهاي عراقي داشتند و شنود مكالمات بي سيمي و تلفني نيروهاي ايراني بيشتر از سوي نيروهاي اين سازمان صورت مي گرفت. هم چنين، آنها به عنوان نيرويي وابسته به ارتش عراق، در سركوب قيام هاي مردمي اين كشور نيز نقش مستقيمي را عهده دار بودند، به طوري كه در سركوب شورش كردهاي شمال و شيعيان جنوب عراق سهم عمده اي را ايفا كردند و در اين راستا، جنايت هاي بي شماري را مرتكب شدند.آنها با اطلاعات نظامي با ارزشي، كه از تحركات نظامي نيروهاي نظامي ايران و مختصات دقيق پايگاه هاي نظامي و مراكز صنعتي در اختيار ارتش عراق قرار دادند، توانستند كمك هاي ارزشمندي را براي دستيابي به اهداف نظامي رژيم بغداد به آن ارائه كنند.
عمليات مرصاد
تا پايان جنگ همكاري تنگاتنگ سازمان با عراق در همه ابعاد روندي صعودي داشت. با پذيرش قطع نامه 598 از سوي ايران، ادعاي صلح طلبي عراق در عرصه جهاني زير سؤال رفت و چشم انداز نامعلومي بر روابط دو كشور و مشخصاً سازمان منافقين حاكم شد. برخلاف دوره جنگ، روند امور براي اين گروه نااميد كننده و حضور آن در عراق براي رژيم بعث دردسر آفرين به نظر مي رسيد؛ بنابراين، سازمان به خيال يكسره كردن كار جمهوري اسلامي به فكر عمليات نظامي گسترده افتاد تا براي آخرين بار بخت خود را بيازمايد.
رزمندگان اسلام پس از عمليات پيروزمندانه مرصاد
عراق نيز كه از موفقيت هاي به دست آمده به شدت مغرور شده بود و پايان جنگ را نزديك مي ديد، درصدد برآمد تا عقب ماندگي هاي خود را در طول جنگ جبران كند و با اشغال مجدد اراضي ايران و به اسارت گرفتن نيروهاي ايراني، بتواند در پاي ميز مذاكرات از موضع قدرت صحبت كند، از اين رو، هنگامي كه حملات ارتش عراق از سوي سازمان ملل و دولت ها محكوم شد و داعيه صلح طلبي اين كشور زير سؤال رفت، آنان به عنوان آخرين برگ برنده رژيم به كارگرفته شدند. هر چند سازمان كاملاً تحت سلطه و نفوذ عراق قرار داشت، اما فعاليت نظامي اش عليه ايران به عنوان يك حركت داخلي قابل توجيه بود. نكته ديگر اين كه يك ماه پيش از اين، پس از تصرف مهران، ارتش عراق اين منطقه را به نيروهاي مزبور سپرده بود.
از سوي ديگر، مسئولان سازمان منافقين با آغاز مذاكرات صلح به ايستگاه آخر رسيده بودند و ديگر نمي توانستند با طرح شعار صلح طلبي خود را در افكار عمومي جهانيان به عنوان تنها طرف برقرار كننده صلح در مقابل عراق مطرح كنند. البته، وجود چنين وضعيتي پس از استقرار نيروهاي سازمان در خاك عراق قابل پيش بيني بود و در واقع، آنها سال ها پيش از اين انتحار سياسي كرده و در اين زمان، به صورت يك نيروي نظامي مزدور همچون فالانژهاي لبنان درآمده بودند.
در سوم مرداد ماه سال 1367، هم زمان با آغاز حمله نيروهاي عراقي از منطقه جنوب ايران، نيروهاي سازمان حملات خود را عليه ايران از سمت غرب آغاز كردند. آنان قصد داشتند براساس يك برنامه زمان بندي شده 33 ساعته با بهره گيري از 25 تيپ كه مجموعاً چهار تا پنج هزار نفر را در بر مي گرفتند، در پنج مرحله، از شهرهاي سر پل ذهاب، اسلام آباد، همدان و قزوين عبور كنند و خود را به تهران برسانند.
رهبر سازمان كه هنوز نمي خواست باوركند كه ديگر به عنوان طرف مذاكره صلح مطرح نيست، مذاكرات صلح از سوي ايران را مصنوعي و بهانه اي براي اتلاف وقت اعلام .
|
آنان در حالي مدعي حضور در جبهه ها بودند كه اساساً در تحليل هايشان اين جنگ را جنگ ارتجاعي و ناعادلانه اي مي دانستند. |
براساس تحليل هاي سازمان، جمهوري اسلامي در پي صدور انقلاب خود بود و تنها در صورتي از اين اقدام و داعيه دست بر مي داشت كه به مرز فروپاشي مي رسيد؛ موضوعي كه در حال حاضر، به دليل آن كه به پذيرش صلح مجبور شده است، امكان پذير مي باشد. از همين رو، نيروهاي سازمان از نقاط مختلف دنيا براي اعزام به ايران در عراق گردهم آمدند و هم زمان، به تشكيلات درون زندان هاي ايران اطلاع داده شد كه به زودي جمهوري اسلامي فرو خواهد پاشيد؛ بنابراين، براي پيوستن به سازمان و ايجاد شورش در داخل زندان ها آماده باشند. عمليات فروغ جاويدان با 25 تيپ آغاز شد. هدايت عمليات مزبور را مسعود رجوي از طريق فرماندهان محورها برعهده داشت. در اين عمليات، براي هريك از محورها به تناسب اهميت مأموريت يك يا دو تيپ در نظر گرفته شده بود كه فرماندهان و حوزه عمليات آنها بدين قرار بود:
1) مهدي براتي، فرمانده محور اول و مسئول تسخير اسلام آباد غرب؛
2) ابراهيم ذاكري، فرمانده محور دوم و مسئول تسخير كرمانشاه؛
3) محمود مهدوي، فرمانده محور سوم و مسئول تسخير همدان؛
4) مهدي افتخاري، فرمانده محور چهارم و مسئول تسخير قزوين؛ و
5) محمد عطايي با معاونت مهدي ابريشمچي، فرمانده محور پنجم و مسؤل تسخير تهران.
دولت عراق نيز در اين عمليات با ادواتي از قبيل 120 دستگاه تانك، چهارصد دستگاه نفربر، نود قبضه خمپاره انداز هشتاد ميلي متري، سي قبضه توپ 122 ميلي متري، 150 قبضه خمپاره چهارصد ميلي متري، هزار قبضه تيربار كلاشينكف، سي قبضه توپ 106 ميلي متري و هزار دستگاه كاميون و خودرو آنان را ياري مي كرد.
طي درگيري سختي كه در منطقه چهارزبر اتفاق افتاد، بسياري از نفرات منافقين به هلاكت رسيدند و تمام تجهيزاتشان منهدم و با بسته شدن سه راه اسلام آباد - ملاوي راه عقب نشيني نيروهاي منافقين بسته شد. بدين ترتيب، در روز 7 مرداد ماه، ديگر اثري از نيروهاي ضدانقلاب در منطقه نبود.
نتيجه گيري
آخرين نكته اي كه تعمق درباره آن بسيار اهميت دارد اين است كه نقطه آغاز انحراف سازمان كجا بود و چرا افراد اين سازمان به راحتي هم وطنان خود را به قتل مي رسانند و با دشمن خارجي كه به كشورشان حمله كرده است، همكاري مي كنند؟ در پاسخ بايد گفت در واقع، آنچه اين روند جدايي را موجب شد در ايدئولوژي سازمان نهفته بود؛ ايدئولوژي اي كه ادعاي كمال و برتري نسبت به ديگر ايدئولوژي ها را داشت، از همين رو، اعضاي سازمان را به مطلق انگاري دچار كرد، به طوري كه در اين مطلق انگاري، هركس جز خود را در مسير باطل ديدند. التقاط در انديشه، انحراف ديگري بود كه سازمان از همان روز نخست تشكيل، بدان دچار شد.
نظر شما