به گزارش خبرگزاری مهر، عمر بن سعد بن ابی وقاص، که از معاریف کوفه و از هواداران بنی امیه بود، پیش از ماجرای خونین کربلا، حکم ولایت "ری" شامل منطقه ری و بخش اعظمی از مناطق مرکزی و شمالی ایران را از عبیدالله بن زیاد، عامل یزید بن معاویه در کوفه و بصره گرفته بود. ولی هنوز به این امر اقدام نکرده بود که مخالفت امام حسین(ع) با یزید و حرکت وی به سوی کوفه پیش آمد و همگی به طریقی درگیر ماجرا شدند .
عبیدالله بن زیاد که از توانایی های عمر بن سعد در مبارزات و جنگها با خبر بود و وی را در میان هواداران بنی امیه، مناسب نبرد با امام حسین(ع) می دید، به وی پیشنهاد فرماندهی سپاه رزمی خویش بر ضد امام حسین(ع) را داد و تنفیذ حکومت ری را مشروط به پایان بخشیدن ماجرای قیام امام حسین(ع) کرد.
عمر بن سعد در آغاز برای پذیرش این امر مهم از خود تردید و دو دلی نشان داد، ولی در برابر تطمیع های شیطانی عبیدالله تسلیم، پیشنهاد وی را پذیرفت و فرماندهی سپاه یزید بن معاویه بر ضد امام حسین(ع) را بر عهده گرفت.
وی، برای این منظور در رأس یک سپاه 4 هزار نفری از کوفه خارج شد و در سوم محرم سال 61 قمری، یک روز پس از ورود امام حسین(ع) به کربلا، وارد این سرزمین شد و از آن پس سپاه یکهزار نفری حر بن یزید نیز به او پیوست و تحت فرماندهی وی قرار گرفت.
نظر شما