روزبه بمانی درگفتگو با خبرنگار مهر در پاسخ به این پرسش که آیا می توان برای شعر مذهبی گونه مستقلی قائل شد، گفت: مسلما شعر مذهبی می توان گونه منحصر به خود را داشته باشد؛ به خصوص زمانی که قالبی به نام مدح و مدیحه سرایی در این حیطه وجود دارد.
وی تصریح کرد: مدیحه سرایی در ایران از دیرباز با اغراق توام بوده است. البته اعتقاد دارم امروز موظفیم برای سرودن مدیحه ، درجاتی برای این اغراق قائل شویم ولی درمجموع نباید به گونه ای عمل کرد که وقایع تاریخی صورت افسانه وار به خود بگیرند.
بمانی اضافه کرد: اگر در قرن ها پیش درهر محله ای یک تکیه عزاداری وجود داشت امروز در هر کوچه ای به این تکایا بر می خوریم . این نشانگر آن است که با تغییر چهره اجتماعی ، غذای مذهبی و فرهنگی تفاوتی نکرده و نسل حاضر خواهان این غذا در ابعاد و اشکال نوتری است. به طوری که این نسل امروز طور دیگری برای واقعه کربلا و یا حقانیت امام حسین (ع) می گریند و مراسم سوگواری برپا می کنند.
این ترانه سرا ادامه داد: یک ژانر ادبی مثل شعر مذهبی زمانی دستخوش لطمات جبران ناپذیر می شود که در دسترس افراد غیرکاردان و نابلد قرارگیرد. در مدیحه سرایی هم اوضاع به این شکل است؛ به این معنی که مدیحه سرا در درجه نخست باید برتاریخ مملکتش اشراف کافی و به آن چه درقالب مدیحه می نویسد معتقد باشد.این دوخصیصه در شعر محتشم کاشانی و در آثاروی کاملا مشهود است.
وی تصریح کرد: متاسفانه امروز افرادی به نگارش مدیحه پرداخته اند که نه تنها به این امر آگاهی ندارند بلکه هدف از مدیحه سرایی را گریاندن صرف مخاطب می دانند. درحالی که مدیحه گذشته از مسائل اعتقادی ما نسبت به عاشورا، می کوشد تا واقعیت های عینی تاریخی را برای نسل امروز تبیین کند. این امر گرچه در ظاهر قصد دارد تا اعتقادات یک ملت را به تصویر بکشد اما مخاطبان را از مضامین مذهبی فاصله می دهد. زیرا وقتی جوانان به سراغ کتاب های تاریخی می روند و با حقانیت حسین (ع) و یاران او آشنا می شوند و مطالبی عمیق تر از گریستن را درلابلای این آثار می یابند نوعی دوگانگی و ناباوری در آنها ایجاد می شود.
نظر شما