به گزارش خبرنگار مهر، زندگی روزمره یوسف، تهمینه و فرزندشان اسماعیل که در انتظار بچه جدیدی هستند، محور قصه کمرنگ فیلم قرار می گیرد.
واقعیت این است که هیچ نکته خاصی که بتواند مخاطب را به این آدم ها، زندگی و دغدغه هایشان نزدیک کند ارائه و در واقع اطلاعاتی هم در این مورد عنوان نمی شود. خانواده ای که فقط به این دلیل به وسط کویر و بیابان آمده اند که آرزوهای تحقق نیافته پدر یوسف را به نوعی بازسازی کنند و به دریای خیالی که در زیر کویر است برسند. اما وقتی چیزی از پدر یوسف، یوسف و ... نداریم، طبعا نمی توانیم این تصمیم و کنش خطیر را بیش از طرح یک موضوع سطحی و بی پایه بینگاریم. در واقع دلیلی برای چرایی و اهمیت جایگاه این آرزو ارائه نمی شود تا این خانواده به عنوان یک نمونه برجسته در خاطرمان حک شود.
بیماری تنفسی و سرفه های پدر، سرماخوردگی اسماعیل از همکلاسی اش، چاه کنی مداوم یوسف، شیردوشی و ... تهمینه همه کنش های روزمره ای هستند که داستان ندارند و به یک قصه ابتدایی هم منجر نمی شوند. تنها حضور شیرزاد خط کمرنگی در روایت ایجاد می کند که متاسفانه آن هم به گونه ای گل درشت برای پایان فیلم طراحی شده تا پهلوان دیروز، سرپرست بچه ها شود. واقعا از شیرزاد چه می دانیم جز اینکه بچه اش را در کودکی از دست داده؟
این تکرارها و تاکید ها فقط تصویر زندگی خانواده اش را به نمایش می گذارد که به علت ارائه نشدن اطلاعات کافی و کارکردی، دور از ذهن و ناملموس باقی می ماند. در این صورت چطور می توان انتظار داشت که زیر آوار ماندن خانواده، اول شدن اسماعیل و ... همذات پنداری مخاطب را جلب کند؟
مانند این است که عکسی از دریا را به کسی نشان بدهیم و بگوییم نقطه سیاهی که در میان آب است، قایق ماهیگیری است که به امید صید و فروختن ماهی و درمان کودک اش به دریا زده، ولی طوفان قایق اش را واژگون و خودش را طعمه کوسه ها کرده است. چقدر برای این ماهیگیر نگران می شوید؟
واقعه بم و پیامدهایش را نمی توان چنین سهل و سطحی با تکیه بر مستنداتی در حد یک ساعت که لحظه زلزله را ثبت کرده به تصویر کشید و انتظار تاثیرگذاری داشت.
ــ ــ ــ ــ ــ ــ ــ ــ ــ ــ
سحر عصر آزاد
نظر شما