به گزارش خبرنگار مهر، جامعه ما پر از این تابوهاست، مملو از قدسیت بخشیدن به مقولات معمولی و ... "قفل ساز" فیلمی است که چنین رویکردی را به چالش می کشد. پسری مادر از دست داده که همراه با خواهر خردسال و پدرش زندگی می کند، همواره آماج خشونت های پدر قرار می گیرد. با تشویق مادربزرگ و عمه اش، از پدر شکایت می کند و او را به زندان می اندازد. فشارهای اطرافیان برای آزادی پسر بالاخره نتیجه می دهد و از شکایت خود صرف نظر می کند.
فیلم غلامرضا رمضانی علیرغم آنکه ظاهری شبیه به فیلم های موسوم به "کانونی" دارد، اما بسیار جسورانه است. آن صحنه ابتدایی که پسر برای شکایت از پدر به پاسگاه رفته و به اشتباه دست بند زده شده و در جمع تبهکاران واقعی قرار می گیرد، کاملا گویاست و نگرشی را نشان می دهد که خیلی راحت جایگاه مظلوم را با ظالم عوض می کند.
حلقه محاصره چنین تفکری با بازداشت شدن پدر تنگتر می شود. پسر ابتدا از سوی همسایگان، آشنایان و ... مورد بازخواست قرار گرفته و در ادامه حتی مشوقان اصلی خود برای شکایت کردن را هم از دست می دهد و در تقابل با تقدس مفهوم پدر و فرزندی ـ و به عبارتی دیگر هر کسی نانت را می دهد، می تواند زندگی ات را بگیرد ـ تنهای تنها می شود. فیلمنامه ریتم بسیار خوبی دارد و کمتر دچار افت می شود. کارگردان در پر و پیمان کردن روایت به خوبی از جزئیات بهره جسته و فیلمنامه ای آموزش و پرورشی را بدل به اثری جذاب کرده است. بازی بازیگران خردسال بسیار خوب و تاثیرگذار است و فیلمبرداری حسن جعفریان به ویژه در سکانس های داخلی عالی است.
خوشبختانه پایان بندی فیلم هم شعاری و تحمیلی نیست، پدری که گویا بالاخره قبول کرده راههای دیگری را هم غیر از خشونت آزمایش کند. رمضانی در پرداخت شخصیت پدر نیز عادلانه رفتار می کند و با نمایش پیشینه خانوادگی او که کتک زدن و فلک کردن را تنها راه رستگاری فرزند می شمارند، او را از کاراکتر سیاه به طیف خاکستری بازمی گرداند. به هر حال "قفل ساز" از جمله آثاری است که سینمای ما نیازمند آن است، فارغ ازاین نکته که آیا فیلم را دوست داریم یا نه.
ــ ــ ــ ــ ــ ــ ــ ــ ــ ــ
اشکان راد
نظر شما