خبرگزاری مهر، گروه بین‌الملل- مریم خرمائی: سال میلادی ۲۰۱۹ در حالی آغاز شد که در برابر اتکا و اعتماد حزب جمهوریخواه به دونالد ترامپ رئیس جمهوری فعلی این کشور، شاهد جنب و جوش عظیم در جبهه رقیب یعنی حزب دموکرات آمریکا در مواجهه با رویدادی هستیم که موعد تحقق آن نوامبر سال میلادی ۲۰۲۰ است.
خیز دموکراتها برای تصاحب کرسی ریاست جمهوری آمریکا در آخرین روز سال ۲۰۱۸ میلادی با اعلام نامزدی «الیزابت وارن» سناتور ۶۹ ساله ایالت ماساچوست آغاز شد و طبق پیش‌بینی‌ها انتظار می‌رود که برای دور نخست انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۰، حدود ۴۰ دموکرات نامزد شوند.
دموکراتها بر این باورند که شمار آراء مردمی آنها در انتخابات ۲۰۱۶، حدود ۳ میلیون بیشتر از جمهوریخواهان بوده است و اگر در آن مقطع زمانی موفق به جلب آراء الکتروال ۴ ایالت آمریکا می‌شدند؛ اکنون به جای ترامپ، نامزد منتخب آنها یعنی هیلاری کلینتون کلیددار کاخ سفید بود و پرچم الاغ‌ها نیز بالا می‌ماند.
ناکامی هیلاری که گمان می‌رفت نخستین زنی باشد که با پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، سقف شیشه‌ای تبعیض جنسیتی را خواهد شکست؛ حافظه سیاسی حزب دموکرات را چنان آزرد که برای عقده‌گشایی، انتخابات میان دوره‌ای کنگره در سال میلادی ۲۰۱۸ را به یُمن پیروزی زنانی با سنین، نژادها و ادیان مختلف به نقطه عطفی در تاریخ آمریکا بدل کرد.
اما عقده‌گشایی از شکست هیلاری هنوز پایان نیافته و اعلام آمادگی خانم وارن به عنوان نخستین دموکراتی که پا به عرصه رقابت ریاست جمهوری ۲۰۲۰ گذاشته، تنها آغازگر روندی است که با حضور دیگر زنان دموکرات چون «تولسی گابارد» سناتور ایالت هاوایی و «کامالا هریس» سناتور ایالت کلرادو در حال شکل‌گیری است.
پس تا اینجای امر یکی از اصلی‌ترین مؤلفه‌های ریاست جمهوری از منظر حزب دموکرات مشخص شده است: زن بودن.
اما زن بودن برای گذشتن از سد دونالد ترامپ که قرار است به عنوان تک ستاره حزب جمهوریخواه پرچم فیل‌ها را در انتخابات ۲۰۲۰ بالا نگه دارد، کفایت نمی‌کند. بنابراین، مؤلفه دیگری که حزب دموکرات به آن خواهد اندیشید تنوع و شمولیت است تا به این ترتیب، تیم ریاست جمهوری آنها بازتابی از ملت آمریکا باشد که آمیخته‌ای از قومیت‌های مختلف است.
با این حساب، حزب دموکرات آمریکا در میان نامزدهای متنوعی که ارائه خواهد داد، علاوه بر زنان به رنگین پوستان نیز نیاز خواهد داشت و حتی چه بهتر که یک نامزد هر ۲ امتیاز را داشته باشد.
البته این به معنای آن نیست که یک دموکرات مذکر و سفید پوست قادر به تصاحب عناوین ریاست جمهوری یا معاونت ریاست جمهوری نیست چراکه مؤلفه‌های دیگری نیز در کامیابی مؤثر خواهد بود.
سومین مؤلفه نوآوری است که حزب دموکرات در انتخابات ۲۰۱۶ نیز به گونه‌ای غیرارادی و به یُمن صداقت «برنی سندرز» از آن برخوردار بود. پس در انتخابات پیش رو هم آنها نیازمند معرفی چهره‌ای با دستورکار متفاوت هستند که لزوماً خود ساندرز نخواهد بود.
تنها در صورتی که عامل تجربه را هم به ۳ مؤلفه پیشتر گفته شده بیفزاییم، احتمال دارد که در چیدمان طیف انتخاباتی دموکراتها، افراد باسابقه‌ای چون «جو بایدن» معاون سابق رئیس جمهوری آمریکا یا «جان هایکنلوپر» فرماندار سابق ایالت کلرادو را نیز گنجاند.
هدف نهایی حزب دموکرات آن است که با تنوع بخشیدن نامزدهای انتخابات ۲۰۲۰، طیف وسیعی از دیدگاه‌های این حزب را به نمایش گذاشته و به مدد هر یک از آنها که در جلب قشر خاصی از جامعه آمریکا موفق است، بخشی از برنامه دموکراتها را به رخ بکشند و جالب آنکه برای آنکه در دام افشاگری‌های ترامپ نیفتند، از اعتراف به نقاط ضعف خود ابایی ندارند تا به واسطه صداقت، مشمول عفو مردم شوند.
نظر شما