به گزارش خبرنگار مهر، اعضای مجمع انتخاباتی فدراسیون جودو فردا در هتل اسپیناس تهران از میان عبدالله جعفری، ابوالفضل حیدریان بابلی، مهدی درخشنده بخت، امیرحسین سیاحی، توفیق کابلی، مازیار ناظمی و آرش میراسماعیلی یک نفر با را به عنوان رئیس برای چهار سال آینده انتخاب خواهند کرد.
اما بررسی کوتاه در مدیریت فدراسیون جودو بیانگر آن است که این فدراسیون در ۱۱ سال گذشته از نبود ثبات در مدیریت رنج برده است. متأسفانه مشکل عمده در این مدت حاشیه سازی افرادی است که در هر برهه با از دست دادن موقعیت خود و دوری از جریان تصمیم سازی در جودو، به دنبال بازگشت به میز مدیریت از داخل و خارج کشور باعث بروز حواشی متعدد می‌شدند و همین موضوع باعث کوتاه شدن عمر مدیریتی رؤسا شده بود.
بعد از آنکه محمد درخشان در اواخر سال ۱۳۸۶ از سمت خود استعفا داد، سید عبدالجلیل رضوی که تا آن زمان نایب رئیس بود به عنوان رئیس انتخاب شد. اما تصویب قانون دوشغله‌ها باعث شد تا وی مجبور به استعفا شود. علیرضا امینی که در زمان رضوی، نایب رئیس بود، به عنوان رئیس بعدی فدراسیون انتخاب شد.
عمر مدیریتی امینی نیز طولانی نبود، حاشیه‌های فراوان در فدراسیون، تصمیمات اشتباه و مخرب، سقوط هواپیمای حامل اعضای تیم ملی نوجوانان، مباحث مربوط به «جیرولامو» سرمربی ایتالیایی تیم ملی و مصاحبه‌های انتقادی برخی ملی پوشان باعث شد تا وی نیز پایان چهار سال دوره ریاست خود را ندیده و با استعفا از فدراسیون خارج شود.
بعد از امینی، گواری به عنوان سرپرست فدراسیون انتخاب شد و در جریان برگزاری انتخابات، محمدعلی رستگار به عنوان رئیس فدراسیون انتخاب شد. رستگار عملکرد خوبی چه در بخش قهرمانی و چه در بخش توجه به رده‌های سنی پایه داشت و بانوان در این دوره مورد توجه قرار گرفتند، اما بازهم حاشیه سازی برخی اهالی جودو، مسائل مربوط به اساسنامه فدراسیون و درگیری‌های داخلی مانع از آن شد تا وی کارهای زیربنایی خود را تکمیل کند و استعفا داد.
با رفتن رستگار، خدابخش سرپرست فدراسیون شد و او نیز قبل از المپیک ۲۰۱۸ چنان کاری با جودو ایران کرد که هیچگاه از ذهن اهالی جودو پاک نخواهد شد. فاجعه بارترین تصمیم او کنار گذاشتن مجید زارعیان از سرمربیگری تیم ملی و انتخاب یک مربی بی نام و نشان از ازبکستان و اعزام او به المپیک بود. اعزامی که می‌توانست تجربه بسیار خوبی برای مربیان جوان ما باشد.
۵ مهرماه ۱۳۹۵ نتیجه انتخابات فدراسیون جودو حکایت از بازگشت محمد درخشان بعد از ۹ سال به صندلی ریاست فدراسیون جودو داشت. این بازگشت در ابتدا تصویر روشنی در آینده جودو به نمایش گذاشت، اما در طول بیش از دو سال مدیریت او در فدراسیون جودو از تیم ملی جز سعید ملایی، بریمانلو و تا حدودی محجوب خبر دیگری نبود. تیم‌های رده سنی پایه بدترین نتایج را کسب کرد و بخش بانوان نیز که فراموش شده بود و معلوم نشد جذب «نلیا» با چه هدفی صورت گرفت و با چه دستاوردی ایران را ترک کرد.
البته در این دو سال کسب مدال‌های ارزشمند سعید ملایی در دو دوره رقابتهای جهانی و بازی‌های آسیایی جاکارتا محمد بریمانلو در رقابتهای جهانی و بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ نقطه عطفی در تاریخ جودو ایران بود، ولی نمی‌توان این موفقیت را فقط به مدیریت وی نسبت داد، چرا که این دو از سالهای قبل در جودو ایران رشد کرده و صیقل خورده بودند و خوش شانسی درخشان بود که در زمان شکوفایی آنها به مدیریت رسید.
اما فردا فصل جدیدی در تاریخ جودو ایران گشوده خواهد شد. جودو ایران نیاز به تفکر نو و خروج از مدیریت سنتی دارد. مدیریتی که با توجه ویژه به مربیان سازنده و بهره گیری از تجربه قهرمانان دیروز راه را برای پیشرفت باز کند. بانوان باید همچون آقایان مورد توجه قرار گیرند و با کنار گذاشتن تفکر نتیجه گرایی و سرمایه گذاری روی رده سنی پایه به فکر آینده جودو باشد.
هشتمین رئیس فدراسیون جودو در ۱۰ سال گذشته فردا انتخاب می‌شود و امید می‌رود جریان حاشیه سازی که در دو سال گذشته تمام مشکلات جودو را نادیده گرفته و همه چیز را آرمانی نشان دادند، از روز یکشنبه جودو را به حال خود رها کنند تا این رشته راه جدیدی برای ساختن آینده خود باز کند.
اعضای مجمع فردا انتخاب می‌کنند که آیا جودو همچنان با روند قبلی به کار خود ادامه دهد یا با اعتماد به جوانان حرکتی تازه در این رشته آغاز شود.
نظر شما