خبرگزاری مهر - گروه بین الملل: پرتاب موفقیت‌آمیز ماهواره نور ۱ از سوی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و کسب یک موفقیت جدید برای جمهوری اسلامی بهانه‌ای شده تا آمریکا اقدامات ضد ایرانی خود را با شدت بیشتری پیگیری کند.
کسب این موفقیت به مذاق کشورهایی که به هیچ وجه خواهان پیشرفت ایران نیستند خوش نیامده و از همین رو آنها (انگلیس، فرانسه، آلمان و البته آمریکا) ایران را متهم به نقض قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت می‌کنند و کاخ سفید با سوءاستفاده از همین موضوع تلاش می‌کند تا بهانه‌ای برای تمدید تحریم تسلیحاتی ایران بیابد.
در همین رابطه «مایک پمپئو» وزیر خارجه ایالات متحده، با انتشار بیانیه‌ای از کشورهای عضو شورای امنیت سازمان ملل خواست تا تحریم تسلیحاتی ایران را تمدید کنند.
بر اساس برجام تحریم تسلیحاتی ایران در اکتبر ۲۰۲۰ به پایان می‌رسد و پس از آن تهران می‌تواند آزادانه اقدام به خرید و فروش تسلیحات نظامی کند.
در این راستا خبرنگار مهر گفتگویی با «ریچارد نفیو»، عضو تیم مذاکره کننده هسته‌ای آمریکا و کارشناس امور تحریم‌ها و امنیت بین الملل و عدم اشاعه تسلیحات در وزارت خارجه آمریکا و محقق دانشگاه کلمبیا آمریکا، تنظیم نموده که متن این گفتگو از نظر می‌گذرد. از نفیو به عنوان طراح اصلی تحریمهای ایران در دولت باراک اوباما، رئیس جمهوری پیشین ایالات متحده آمریکا، یاد می‌شود.
* ایالات متحده آمریکا در تلاش است موضوع تحریم تسلیحاتی ایران را در شورای امنیت سازمان ملل تمدید کند. با توجه به اینکه ایالات متحده آمریکا برجام را نقض نموده و از آن خارج شده است، آیا می‌تواند از نظر قانونی چنین درخواستی داشته باشد؟
بله، احتمالاً می‌تواند. اصطلاحات موجود در قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل یک کشور مشارکت کننده را با توان قانونی محدود تعریف می‌کند. این تنها راهی بود که بر اساس آن می‌شد نام کشورها بارها و بارها تکرار نشود. از دید آمریکا به نظر نمی‌رسد این تعریف مستلزم مشارکت فعال یک کشور باشد.
این نوعی استدلال است که قابل تفسیر برای حقوق دانان است. موضوع حقوقی جدا از مسائل سیاسی است: اگر امریکا مکانیسم ماشه را فعال کند آیا کشوری از آن پیروی خواهد کرد؟
گرچه ایالات متحده آمریکا می‌تواند تحریم‌ها را از نظر قانونی لازم الاجرا کند، بسیاری از مفاد قطعنامه‌های قبلی شورای امنیت سازمان ملل شرایطی را فراخواهند خواند که ما دولتهای دیگر را ترغیب کردیم آنها را کاملاً اجرا کنند. من شک دارم که مکانیسم ماشه که مورد اختلاف است فعال شود.
* ایالات متحده آمریکا با وجود خروج از برجام قرار است خود را به عنوان یک شرکت کننده (participant) در برجام معرفی نماید. چرا ایالات متحده به دنبال این هدف است؟
زیرا نتوانسته است شرکای خود در اروپا و جاهای دیگر را متقاعد کند که مکانیسم ماشه مناسب یا موجه است. اگر هیچ کاری دیگر انجام ندهد، این ضرورت تأکید می‌کند دولت ترامپ در پی سیاست خود مقابل ایران چقدر منزوی شده است.
* اگر ایالات متحده آمریکا نتواند تحریم تسلیحاتی خود علیه ایران را تمدید کند، به احتمال زیاد به مکانیسم ماشه روی می‌آورد. چگونه او می‌تواند این اقدام را به طور قانونی انجام دهد، حتی اگر او خود را یک شرکت کننده در برجام قلمداد کند؟
باز می گویم که این مورد نیز مربوط به تعاریف قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل است.
* آیا کشورهای اروپایی می‌خواهند با فعال کردن مکانیسم ماشه، پرونده ایران را به شورای امنیت سازمان ملل ببرند؟
نه، یا حداقل، هنوز نه. آنها ابراز امیدواری کرده‌اند که بتوانند اقدامی را از طریق مکانیزم حل اختلاف انجام دهند. آنها احتمالاً بدون مشارکت ایالات متحده آمریکا نمی‌توانند تحریمهای واقعی مورد نیاز تحت برجام را کاهش دهند. اما این نشان دهنده امید و جاه طلبی آنهاست.
۱۲:۰۲ - ۱۳۹۹/۰۲/۲۷
نظر شما