خلأ راهبردی نظام در کادرسازی پس از شهید بهشتی

گروه استان‌ها - محمدهادی عرفان*: جمله کلیدی امام؛ «بهشتی یک ملت بود برای ملت ما»؛ هنوز هم جای تحلیل دارد. فقدان بهشتی‌ها، خیلی از ما را جهنمی کرد… ضررهای حاصل از نبود بهشتی و نگاه راهبردی او، به نظر می‌رسد اساساً انقلاب را در تفکر راهبردی عقیم کرده است.

او در پرورش نیرو و کار تشکیلاتی دیگر هرگز تکرار نشد و همین حفره نه چندان کوچک، امروز دره عمیقی است که با هر طبری و خاوری، اعتماد به نظام را در داخل و خارج به فنا می‌دهد. ادبیات طلبکارانه و وقاحت بار برخی مدیران اجرایی، تقریباً تمام بار آبروداری نظام را به رأس آن موکول کرده و انرژی‌ای که می‌بایست در حوزه راهبردی مصرف می‌شد، به حوزه‌های تاکتیکی تنزل یافته است.

امروز حتی دشمن هم می‌داند ما دیگر شاه مهره راهبردی نداریم، لذا سطح ترور از شهید بهشتی که فوق ستاره راهبردی گفتمان انقلاب اسلامی است به ژنرال هوشمند تاکتیکی، حاج قاسم فروکاسته شده و چه غمناک است که حتی در همین سطح هم قادر به حفظ داشته‌هایمان نیستیم.

نه تنها فکری برای خلأ راهبردی نظام در کادرسازی نشده بلکه تمام نشانه‌ها حاکی از هدایت همان اندک تلاش‌ها به سمت تربیت یا انتخاب مدیران تاکتیکی است؛ بسیار دیر شده، ولی بازهم لازم است یادآوری کرد، همچنان نظام در حوزه تدابیر راهبردی، کاملاً آسیب پذیر و فاقد سامانه است. رشد مدیرانِ تاکتیکیِ فاقد راهبرد تا سطوح عالی قوا اصلاً نشانه خوبی نیست.

امیدوارم این تحلیل با عینک چپ و راست و پایداری و.... قرائت نشود؛ کلیت انقلاب در مواجهه جهانی خود با غرب، که ذاتی است و جناح بردار هم نیست بسیار بسیار نیازمند تفکر راهبردی بصیری است تا با همان ژرف اندیشی شهید دکتر آیت الله بهشتی، مرزهای التقاط، توسعه، و جهانی شدن را که به سختی راه رفتن مورچه سیاه در شب تاریک، روی سنگ سیاه است، روشن کند.

وضع موجود فضای مجازی، انتخابات، رسانه‌ها، اقتصاد و معیشت، نگران کننده است و نگران کننده تر از آن مدیرانی که اصلاً در باغ نیستند یا خود را به خواب زده‌اند. در پایان دوباره جمله زیر را مرور می‌کنم؛ تعبیر عجیب رهبر معظم انقلاب درباره بهشتی مبنی بر اینکه «تصور من از آقای بهشتی این است که گناه نمی‌کرد. نمی‌خواهم بگویم معصوم بود؛ اما می‌خواهم بگویم برخوردش با ما و ارتباطش با دوستان طوری بود که گمان گناه را برای او در ذهن معاشرینش خیلی ضعیف می‌کرد و من تصور می‌کنم ایشان اصلاً گناه نمی‌کرد»، شاخص‌های خوبی به دست می‌دهد.

جای پدران، همسران، پسران، برادران، همکاران، حزب داران، روحانیت و مدیران بهشتی وار در میان ما خالی است. بهشتی در بحبوحه طوفان‌های آغازین انقلاب، نماد عقل مؤمن، متانت عاقلانه در ساختار سازی همراه با تسلیم مومنانه در برابر حق و ایمان راستین، کار برای خدا و پرهیز از شعارزدگی و سوپرمن بازی بود؛ نمادی که به سرعت جایش را به سرهای داغ، چشمها و گوشهای بسته و دهان‌های باز، عقل‌های ملتقط، متظاهران دو آتشه، که همیشه خود را برحق می‌دانند و نسخه بومی داعش و تفکر تکفیری اند و مرعوبان غربزده چند آتشه بست نشسته بر در باغ خشکیده کدخدا داد.

این ره که می‌رویم به ترکستان است. جای بهشتی و نگاه بهشتی خیلی خالی است...

* فعال اجتماعی