طرح دوباره اقدام نظامی، روند کمک ایران به آمریکا در عراق را تضعیف می کند / افکار عمومی جهان با یک جنگ جدید درخاورمیانه مخالفند

" تریتا پارسی" (Trita Parsi ) از تحلیلگران شورای ملی ایرانی - آمریکایی در مقاله ای که برای خبرگزاری مهر ارسال کرده، خاطر نشان کرد: مطرح کردن دوباره و ناگهانی اتهامات چندماهه مبنی بر دخالتهای ایران در عراق که از سوی سناتور " جوزف لیبرمن" مطرح شد- در زمانی که دولت آمریکا اینگونه شعارهای خود را کاهش داده و به دنبال دیپلماسی دربرابر ایران است - و در خواست برای اقدام نظامی علیه ایران ، گزینه اقدام نظامی را بار دیگر به مرکز اصلی بحثهای آمریکا درباره ایران بازگردانده است.

به گفته وی، پیش از این نیز" شائول موفاز" وزیر حمل و نقل و وزیر جنگ سابق رژیم اسرائیل در سفر به واشنگتن از آمریکا خواست که پایان سال را تاریخ انقضای دیپلماسی با ایران اعلام کند تا پس از این تاریخ گزینه نظامی به اجرا درآید.

موفاز در گفتگو با کاندولیزا رایس وزیر امور خارجه آمریکا ادعا کرد:" تحریمها باید به قدر کافی محکم باشند تا تغییری را در رفتار ایرانی ها تا پایان سال 2007 ایجاد کنند." یک هفته پیشتر از این دیدار نیز " نورن پودهورتز" نویسنده محافظه کار ، سرمقاله ای را در روزنامه وال استریت ژورنال درباره حمله به ایران نوشت.

نویسنده در ادامه این مقاله آورده است : لیبرمن، موفاز و پودهورتز هر سه یک فضای نومیدی و یاس را در حالی ترسیم کردند که افکار عمومی روز به روز مخالف عواقب اقدام نظامی جدید در خاورمیانه می شوند.

پارسی تصریح می کند: برای آنکه واشنگتن گزینه نظامی را با جدیت و یک بار دیگر، با وجود نواقص این گزینه و بسیاری از خطرات غیرقابل پیش بینی،  مورد توجه قرار دهد، در ابتدا باید مسیر دیپلماتیک به شکل یک شکست نمایان شود. با این وجود، اگر قرار است که دیپلماسی نتایج مثبتی را در عراق ایجاد کند، می تواند به طور بالقوه مانع گزینه بمباران تاسیسات هسته ای ایران برای یک آینده قابل پیش بینی شود.

در بخش دیگری از این تحلیل آمده است: در بدترین سناریو، از نقطه نظر طرفداران جنگ با ایران، دیپلماسی موفق با ایران بر سر عراق ممکن است دولت جرج بوش رئیس جمهوری آمریکا را محبور کند تا به مصالحه ای با تهران بر سر برنامه هسته ای آن برسد. یک چنین مصالحه ای احتمالا مستلزم برنامه غنی سازی ایران در مقیاس پایین ولو تحت بازرسیهای سخت آژانس بین المللی انرژی اتمی است.

به عقیده نویسنده، طرفداران این طرز تفکر می گویند: ولو اینکه غنی سازی محدود تنها خطر اشاعه سلاحهای هسته ای محدودی را در کوتاه مدت تحمیل می کند، اما دستیابی ایران به دانش هسته ای و مهارت در چرخه سوخت می تواند یک خطر مخرب درازمدت اشاعه سلاحهای هسته ای را تحمیل کند. علاوه بر این، دستیابی صرف ایران به فناوری هسته ای - حتی اگر ایران در جهت ساخت سلاح از آن استفاده نکند - توازن قوا در خاورمیانه را به نفع تهران تغییر خواهد داد. فرایندی که برای قدرتهای منطقه ای از جمله اسرائیل و عربستان سعودی هزینه در بر خواهد داشت.

در ادامه این تحلیل آمده است: در نتیجه، طرفداران جنگ به استفاده از دیپلماسی با ایران از سوی دولت بوش با نگرانی می نگرند. فشارهای لفظی برای طرح دوباره بحثها برای بمباران ایران، این فرایند بسیار دیپلماتیک را تضعیف می کند.

در پایان این تحلیل امده است: این بحث برای عوامل تصمیم گیرنده در ایران، این سیگنال را می فرستد که همکاری آنها در عراق سبب نخواهد شد تا واشنگتن از طرحهای آشکار خود برای اقدام نظامی علیه ایران دست بردارد. با وجود نبود پتانسیلی برای یک چنین مبادله ای با آمریکا، مشوق ایران برای کمک به آمریکا در عراق به سرعت تضعیف خواهد شد و موجبات شکست مسیر دیپلماتیک را فراهم می آورد. روندی که در مقابل، راه را برای عملی کردن گزینه نظامی هموار می کند.