ايران و مصر و دورنماي پيوند دو تمدن كهن

سرويس بين الملل خبرگزاري مهر- اين روابط چه قبل و چه پس  از پيروزي انقلاب اسلامي پيوسته دستخوش فراز و نشيب هاي زياد بوده است .
تا قبل ازكودتاي افسران آزاد مصري به رهبري ژنرال نجيب وسرهنگ جمال عبدالناصرعليه حكومت پادشاهي ملك فاروق، دو رژيم سلطنتي ايران و مصرروابط بسيارنزديكي داشتند.
اين روابط پس ازسرنگوني رژيم سلطنتي مصر درسال 1952 ميلادي دستخوش تغيير شد به گونه اي كه مسئولان دو كشوردرآن زمان به يك سلسله جنگ تبليغاتي عليه يكديگردست زدند.
رژيم سابق ايران به عنوان زير مجموعه آمريكا وغرب و جمهوري عربي مصر به عنوان كشورهم پيمان شوروي سابق و بلوك شرق تلاش داشتند تا يكديگر را درفرايند رقابت هاي منطقه اي و بين المللي منزوي سازند .
اين مناقشات ورقابت هاي آشكار حدود 12 سال يعني ازسال 1958 تاسال 1970 زمان مرگ جمال عبدالناصر و روي كار آمدن معاون وي انورسادات ادامه داشت .
درآن زمان اين اختلافات طبيعي به نظرمي رسيد زيرا رژيم گذشته برخلاف ميل واراده ملت مسلمان ايران دركنار رژيم صهيونيستي قرارداشت و از اسراييل در مقابل اعراب پشتياني مي كرد .
مصربه عنوان عضو جبهه پايداري و درخط مقدم مبارزه با صهيونيزم ازهمكاري رژيم گذشته ايران با اسراييل غاصب بشدت بيمناك بود ودرصدد بود تا اين اتحاد شوم را متلاشي كند .
درسال 1972 انورسادات رئيس جمهوري مصربا اين شعار كه كليد حل مناقشات اعراب واسراييل دردست آمريكا است يك چرخش 180 درجه اي درسياست خارجي مصرايجاد كرد .
درنخستين گام، سادات حدود 20 هزار مستشار نظامي شوروي سابق را از مصراخراج كرد و تمايل خود را براي قرار گرفتن زير چترآمريكا و غرب ابراز داشت .
اين چرخش به نزديكي سادات با رژيم گذشته ايران كمك كرد ومقامات هر دو كشور براي بهبود روابط سياسي به يك سلسله اقداماتي دست زدند .
اگرچه در طول اين مدت پيوند عاطفي ميان دو ملت ايران و مصرهمچنان برقراربود اما تيرگي روابط دو كشوربه بهره برداري رژيم اسراييل از وضعيت موجود براي گسترش نفوذ خود درمنطقه منجر شد .
به طورطبيعي رژيم صهيونيستي در طول حداقل 3 دهه يعني از اوائل دهه 60 تا اواخر دهه 80 ميلادي سعي داشت تا ازنزديكي دو ملت ايران و مصر جلوگيري كند.
"ديويد بن گورين" ،" گلداماير" و" مناخيم بگين"  نخست وزيران اسبق رژيم صهيونيستي درطول اين مدت تحركات ديپلماتيك گسترده اي براي ايجاد تفرقه ميان ايران و كشورهاي اسلامي و عربي آغازكردند .
ازسال  1970 تا سال 1979 يعني زمان پيروزي انقلاب اسلامي هيچ يك از مقامات رژيم سابق ايران در اجلاس هاي كنفرانس اسلامي شركت نمي كردند و در نتيجه اين كشور خود را از مسائل جهان اسلام وعرب دور ساخت .
با پيروزي انقلاب اسلامي و برچيده شدن پايگاه هاي جاسوسي رژيم اسراييل  درايران كه عمدتا عليه كشورهاي عربي و اسلامي منطقه بكار مي رفت نفوذ اين رژيم درمنطقه بشدت كاهش يافت .
پس از پيروزي انقلاب اسلامي ايران ، عوامل رژيم صهيونيستي با بهره گيري از 5 هزار شبكه راديو تلويزيوني و مطبوعاتي در آمريكا و غرب كه نوعا در خدمت اسراييل و اهداف اين رژيم هستند تلاش نمودند تا خطرانقلاب اسلامي را براي نظامهاي عربي منطقه بزرگنمايي كند .
اين حركت شوم ولي هماهنگ و دقيق تاثير خود را بر اذهان ملت هاي عرب كه از پيروزي انقلاب اسلامي شگفت زده بودند، باقي گذارد .
پيدايش مرموزصدام در صحنه سياسي عراق كه با شعار قوميت عربي همراه بود به تشديد جو بد بيني اعراب نسبت به جمهوري اسلامي كمك كرد .
آغازجنگ تحميلي عراق عليه ايران هرگونه تلاش مسئولان جمهوري اسلامي براي بهبود  روابط با جهان عرب را نقش بر آب ساخت .
در نتيجه دهه 80 علي رغم پشتيباني گسترده ايران از مسائل جهان اسلام و عرب بويژه مسائل فلسطين جو بد بيني  در روابط اعراب و ايران همچنان حاكم بود .
در حقيقت اسراييل نيز در طول اين دهه تلاشهاي خود را براي ايجاد شكاف ميان جمهوري اسلامي و كشورهاي عرب مخصوصا مصرمضاعف ساخت .
آشكارشدن ماهيت صدام در جريان اشغال كويت اعراب را به بازنگري درروابط خود با جمهوري اسلامي مجبور ساخت .
مصر كه به لحاظ حجم سياسي و انساني خود از جايگاه ويژه اي درمنطقه برخورداراست و در طول 8 سال جنگ تحميلي ازهرگونه كمك به رژيم صدام دريغ نكرده بود ، درصدد بر آمد تا سياست خود را نسبت به جمهوري اسلامي تغيير دهد .
با اينكه ژنرالها و كارشناسان نظامي مصر در طول جنگ همواره همكاري تنگاتنگي با رژيم بعث عراق داشتنداما جمهوري اسلامي در چارچوب سياست اصولي خود و به منظورايجاد وحدت ميان جهان اسلام و محاصره سياسي رژيم صهيونيستي تغيير سياست مصررا نشانه اراده سياسي مسئولان اين كشوربراي بهبود روابط با ايران وجبران گذشته تلقي كردند .
ازسرگيري رفت و آمد هيات هاي ايران و مصر و همكاري تنگاتنگ اين دوكشور دركنفرانس هاي منطقه اي و بين المللي راه را براي بهبود روابط بين ايران و مصر هموار ساخت .
از سوي ديگر اين احساس در مسئولان و ملت مصر پيوسته وجود دارد كه اسراييل هرگز نمي تواند عضو همگون و  مورد اطمينان در جامعه خاورميانه تلقي شود .
علي رغم امضا قرار داد كمپ ديويد ميان مصر و اسراييل اين قرار داد تنها "مركبي بر روي كاغذ " باقي ماند زيرا اسراييل نتوانست با اين قرا داد قلب ملت مصر را تسخير كند .
افزايش جنايات رژيم صهيونيستي عليه مردم فلسطين، تلاش اين رژيم براي نفوذ در شمال و غرب آفريقا به منظور محاصره مصر و گسترش فعاليت هاي جاسوسي موساد در منطقه بويژه عليه مصر، نفرت مردم اين كشور را كه پيوسته طلايه داران دفاع از حق مشروع ملت فلسطين بشمارمي آيند برانگيخت .
امروزكه خاورميانه درپرتو سياست جديد آمريكا براي تغييرساختار سياسي وجغرافيايي منطقه وسيطره برمنابع طبيعي منطقه با چالش جديدي روبرو شده است ، وحدت بيش ازپيش كشورهاي اسلامي را طلب مي كند .
تشكيل يك جبهه مقاومت با شركت ايران مصر، سوريه ، لبنان و حتي عراق ، براي جلوگيري از اجراي نقشه هاي شوم آمريكا و اسراييل مي تواند جزيي ازسياست هاي راهبردي كشورهاي منطقه باشد .
درحال حاضرعراق تحت اشغال آمريكا است، سوريه ازهرسو مورد تهديد اسراييل و آمريكا قراردارد و رژيم  صهيونيستي در سايه فرايند جديد سياسي در جهان كوچكترين حقي براي ملت فلسطين قائل نيست و در صدد توسعه نفوذ خود درخاورميانه و شمال آفريقا مي باشد .
بنابراين مقابله با حجم عظيم اين خطرات نيازمند يك اراده سياسي جدي و موضوعي ميان دولتمردان جمهوري اسلامي ومصر است.
ايران در چارچوب سياست تنش زاديي خود و به عنوان نشانه حسن نيت برغم تعهدات ارزشي و اصولي برخاسته ازانقلاب اسلامي، درراستاي حفظ مصالح جهان اسلام گامهاي مهمي براي عادي سازي روابط با مصر برداشت .
اكنون بردولتمردان مصر است كه مسائل حاشيه اي را كه جايي درراهبرد سياسي ملي و بين المللي ندارد كنار گذاشته و گام بعدي را براي نزديك شدن به تهران وبازنگري درسياست هاي گذشته خود بردارند زيرا اين امر خير ومصلحت جهان اسلام  و عرب را در پي خواهد داشت .