خطر سقوط سنگنوردی ایران در آسیا / مدال های با ارزش در هیاهوی کم توجهی / گزارش مهر از حضور سنگنوردی در بازیهای داخل سالن ماکائو

مسابقات آسیایی چند نوع مختلف دارد. یکی از آنها بازیهای آسیایی است که سال گذشته در دوحه قطر و باشکوه بسیار برگزار شد و نوع دوم آن مسابقات قهرمانی تک رشته ای است. نوع جدیدی از این مسابقات هم از چند سال گذشته ابداع شده که نام مسابقات آسیایی داخل سالنی به خود گرفته است.

مسابقات داخل سالنی آسیا دومین دوره خود را آبان ماه سال 86 در کشور ماکائو برگزار می کند و ایران  در رشته هایی چون دوومیدانی، سنگنوردی، دوچرخه سواری، شطرنج، بازیهای کامپیوتری، ایروبیک، اسکیت و تیراندازی و 5 رشته بانوان با ترکیب کامل شرکت خواهد کرد.

در بین رشته های اعزامی در کاروان ایران، رشته سنگنوردی نیز به عنوان یک رشته مدال آور گنجانده شده است. اما با در نظر گرفتن شرایط موجود در کشور، به نظر می آید این رشته نمی تواند توقعات مسئولین را برآورده کند و نتایج خوبی را برای کاروان ایران بدست آورد؟

هیچ بخشی ارزش مدالهای سنگنوردی را نمی داند

این رشته برخلاف رشته کوهنوردی دارای مدال است. البته سنگنوردی و یخ نوردی تنها رشته هایی هستند که در شاخه کوهنوردی می توانند مدال جهانی داشته باشند. در شرایطی که در ژانویه سال 2007 به طور رسمی فدراسیون جهانی رشته کوهنوردی از رشته های صعودکننده (سنگنوردی ) جدا شده است و مسئولین این رشته هم به دنبال دریافت جواز حضور در مسابقات المپیک هستند، هنوز مسئولین در کشورمان به ارزش این مدالها پی نبرده اند و برنامه ریزی کلانی را برای دستیابی به این مدالها انجام نمی دهند.

درشرایطی که می توان از این رشته داخل سالنی به خوبی استفاده کرد، هنوز وضعیت مناسبی برای روند رو به رشد این رشته فراهم نشده است. البته این شرایط را به نوعی باید تعریف کرد. در حالیکه چند پیست سنگنوردی مطلوب در شهرهایی چون تهران زنجان کرمان و اصفهان وجود دارد، جوانان نه تنها به کوهنوردی حرفه ای بلکه به سنگنوردی نیز توجه نمی کنند و این درحالی است که ریاست فدراسیون معتقد است کوهنوردی مدال معنوی دارد و مدالی از نوع جنس طلا نقره و برنز برای آن وجود ندارد.

البته باید این را قبول کنیم که رشته سنگنوردی به عنوان یک رشته مدال آور در بازیهای جهانی و آسیایی باید یک فدراسیون باشد تا بتواند اهداف قهرمانی و حرفه ای خود را به خوبی دنبال کند و رشته کوهنوردی جدا از مسئله هیمالیا نوردی، از مدال و رنکینگ جهانی بی بهره است. مسئولین هم بهای لازم را به این رشته نمی دهند و به قولی این رشته جزء ورزشهای زیر پونسی ورزش کشور می باشد.

مسئولین به فکر ثبات فدراسیون باشند

فدراسیون حال حاضرثبات مدیریتی ندارد و با تغییر چند باره در ریاست آن و سرپرستی موقتش تکلیف خود را نمی داند و دچار چندگانگی شده است. با این وضعیت، مطمئنا فرصت برنامه ریزی های کلان و دراز مدت برای جبران چند سال در جا زدن این رشته در کشور بوجود نخواهد آمد و با ادامه تغییرات پی درپی دچار هرج و مرج شده وتبدیل به یک فدراسیون بی در و پیکر خواهد شد.

مطمئنا یکی از دلایل پیشرفت هر رشته ای بهایی است که مسئولان ورزشی به آن می دهند. برای این رشته هم باید برنامه ریزی وسرمایه گذاری های کلان تری دیده شود. کمیته ملی المپیک و سازمان تربیت بدنی با ایجاد فضای مناسب برای این رشته و زمینه چینی برای ساخت دیواره های سنگنوردی مطلوب حضور مربیان خارجی و برنامه های برون مرزی کمک ارزنده ای را به این فدراسیون خواهند داشت تا بدین شکل حداقل بتوانیم جایگاه سومی خود را در آسیا حفظ کنیم.

سومی در آسیا و بی نام در جهان !

سنگنوردی ایران در آسیا رتبه سوم را دارد و در جهان به دلیل حضور کمرنگ خود در مسابقات دارای رنکینگ و رتبه جهانی، هنوزموفق نشده رنکینگ ثبت شده ای را به نام خود داشته باشد. درعین اینکه مشکلات تغییر مدیریتی در این فدراسیون باعث شد تا حق عضویت ایران در فدراسیون جهانی به موقع پرداخت نشود که دراین صورت کوهنوردان ایران تنها باید در ایران به دنبال پیدا کردن جایگاه خود بودند. البته این مشکل با پرداخت به موقع 10 هزار فرانک سوئیس در اواخر هفته گذشته به طور کامل حل شد.

فدراسیون بدون مربی خارجی علم ندارد

سنگنوردی در آسیا رتبه و قدمت کمتری نسبت به اروپا دارد و هرچند ما در جایگاه سوم آسیا قرار داریم اما در جهان جایگاه مناسبی نداریم . این وضعیت ورزشکاران ما به مربیان و داوران ما هم برمی گردد. به طوریکه سطح مربیان و داوران ما درحد جهانی نیست و اگر می خواهیم ورزش سنگنوردی را به جایگاه واقعی خود برسانیم باید از حضور مربیان خارجی زبده اروپایی استفاده کنیم وگرنه درحالی که اروپایی ها و برخی کشورهای آسیایی در حال رشد و سرمایه گذاری در این رشته می باشند ما درهمین جایی که هستیم در جا زده ونزول می کنیم. البته باید این هشدار را به مسئولان داد که سنگنوردی درچند ساله گذشته افت بسیاری داشته و حفظ مقام سومی این رشته در آسیا بسیار سخت و تا حدی غیر ممکن است. بنابراین نباید به دنبال مدال در بازیهای داخل سالنی ماکائو باشیم یا حداقل درصورت کسب نتیجه چهارمی و پنجمی مدالهای بی رنگ را در این رشته برای خودمان ثبت کنیم.

امکانات تمرینی که بین المللی نیست

امکانات سنگنوردی در ایران هرچند به اندازه امکانات جهانی نیست اما برای شروع یک کار تمرینی خوب و مناسب است اما اگر به فکر صعود هستیم با این وضعیت نمی توانیم جاده پیشرفت را طی کنیم. دیواره های سنگنوردی در کشورمان در شهرهایی چون اصفهان، کرمان، زنجان و تهران نصب شده است.  برخی دیواره های ایرانی هم وجود دارد که برخی از کارشناسان این رشته معتقدند تنها برای تمرین مقدماتی مناسب است و به مرور کارآیی خود را از دست می دهند.

در بخش حرفه ای هم دیواره ها در حد مسابقات قهرمانی و بین المللی نیست و درحد مسابقات داخلی و تمرین استفاده می شود. اگرافکارجهانی داریم باید امکانات ما هم جهانی باشد. حداقل باید یک دیواره درحد مسابقات رسمی جهانی در کشور وجود داشته باشد تا با بهره ورزشکاران حرفه ای و مربیان و تمرینات اصولی تر تمرینات اعضا تیم ملی  و تیم های باشگاهی و استانی به سمت وسوی حرفه ای تری پیش برود.