ایرانی ها در شبی که برزیل در ماراکایبو موفق شد با 3 گل رقیب سنتی خود را درهم بکوبد، از هزاران کیلومتر دورتر روی سکوهای ورزشگاه حاضر بودند و عده ای به خاطر شکست تیم محبوبشان آرژانتین سر در گریبان فرو بردند و عده ای هم با قهرمانی طلایی پوشان، همچون آنان پایکوبی کردند.
ایرانی ها مدت هاست که یاد گرفته اند با قهرمانی دیگران شاد شوند. ما مدت زمان مدیدی است که شادی کردن را فراموش کرده ایم. از غرورآفرینی والیبالیست های جوان که بگذریم، فوتبال به قدری همه را می آزارد که کمتر کسی دل و دماغ دارد آن را دنبال کند. پس چه بهتر که بازی برزیلی های پاپتی را به نظاره بنشینیم که با کمترین ادعا ، بهترین هستند.
ایرانی ها تا پاسی از شب بیدار می مانند تا از لذت فوتبال سیراب شوند و آنچه ورزشکاران خودشان از آنها دریغ کرده اند را از دیگران تمنا کنند. دونگا پس از پایان بازی برزیل - آرژانتین گفت: ما به خاطر احترام به کارگران کشورمان مقابل آرژانتین به برتری رسیدیم. آنهایی که از صبح علی الطلوع تا دیرگاه کار می کنند و همه دلخوشی شان، تماشای موفقیت برزیل است.
تیم برزیل یک برای قهرمانی در این رقابت ها یک ماه از کشورش دور بود و این در حالی است که اکثر بازیکنان این تیم، یک فصل تمام در رقابت های اروپایی حضور داشتند و چه بسا از فوتبال دلشان به هم بخورد. اما آنها برای مردم کشورشان بازی کردند.
فوتبالیست های ما چه؟ امروز بهترین تیم تاریخ فوتبال کشور در اختیار ماست اما داغ آن یک بار به دل تماشاگر ایرانی ماند که تیمش بدون اما و اگر بازی کند. روز گذشته چنانچه چین را می بردیم ، آقامنشانه بالای گروه می نشستیم اما حالا باید با این ذهنیت به مصاف مالزی برویم که دروازه این تیم را گلباران کنیم تا مبادا سرگروه نشویم و ...و قس علیهذا.
برزیلی ها در این دوره از رقابت ها فقط فوتبال بازی کردند. آنها هر روز با این نشریه و آن خبرگزاری مصاحبه نکردند که چنین می کنند و چنان. آنها آرژانتین را با بازی شکست دادند نه با واژه ها. اما این فوتبالیست ما قبل از بازی با چین ، دو گل برای این تیم کنار می گذارد و آن فوتبالیست که در بازی اول در ترکیب نبوده تهدید به جدایی از تیم ملی می کند و در روزی که بازی اش می دهند، مبتدیانه دفاع می کند.
امروز بسیاری از مردم ایران با قهرمانی برزیل شاد هستند چون وانچه خود ندارند را باید از بیگانه طلب کنند. یک جو غیرت و تعصب در وجود یک فوتبالیست می تواند او را از این رو به آن رو کند اما لعنت به این آوازه لژیونر شدن که فوتبالیست های ما را زمین گیر می کند. آندرانیک تیموریان و جواد نکونام در بهترین لیگ های اروپایی بازی می کنند اما آیا بازی ای که ارائه می دهند درخور لیگ هایی هست که در آن به بازی می پردازند؟
ای کاش من یک سرخپوست بودم و در روزی که برزیل و آرژانتین در ماراکایبو با یکدیگر دیدار می کردند روی سکو به افتخار هنرنمایی آنها برایشان هورا می کشیدم. فارغ از اینکه این بازیکنان در چه تیم های بزرگی به فوتبال می پردازند، می دانستم در آن لحظه رخت تیم های ملی شان را به تن دارند و برای مردمشان به میدان می روند. ای کاش آنها می دانستند که ما چقدر دوستشان داریم چرا که لذت فوتبال را نه تنها به کارگرانشان، که به ما هم چشانده اند.
ای کاش فوتبالیست های ما هم در زمین به آنهایی فکر می کردند که همه آرزوشان موفقیت تیم ملی کشورشان است و این چه آرزوی پیش پا افتاده ای است. ای کاش ...
* مسعود حسینی
نظر شما