محمد رضا لطفی و دیگر هیچ

 در تایید اهمیت موضوع اطلاع رسانی از برگزاری مراسم لایو 8 به صورت همزمان در چندین نقطه دنیا اسم می برم که توانست با برنامه ریزی حساب شده جمعیت میلیونی را به عرصه بکشد .آنها که چند سالی روزگار را در فرنگ گذرانده اند بیشتر اهمیت بمباران تبلیغاتی را درک می کنند .

محممد رضا لطفی ، نوازنده و آهنگساز چیره دست 25 سال پیش ، بیست و پنج سال پیش ایران را به قصد فرنگ ترک کرد . استاد در این سالها ، در خلوت لوکس خویش در سویس بسر بردند و به بداهه نوازی و زمزمه خاطرات پرداختند. شاید ورود به سنین شصت و بالاتر، استاد را به رجعت به وطن ترغیب کرد و البته این یک غیاب روزمره نبود و حضور بی تبلیغ اصولا فلسفه و خاصیت حضور را زیر سوال می برد.

این شد که استاد در اولین قدم،جماعتی از مشتاقان را به زیر سقف مکتب خانه میرزا عبدالله در زیر پل چوبی جمع کرده و مشق عشق البته از نوع بی نت دادند. برای کمسالان مشتاق و به قول حرفه ای تر ها معلم خراب کن، فضای دلپذیری پیش آمد که نام استاد گرامی را به سیاهه بلند بالای اساتید هیچ وقت نداشته اضافه کنند ولو چند جلسه ناقابل که البته در این مکتب بی مایه فطیر بود!

وعده اتفاق بزرگ که همانا کنسرت بزرگ استاد بود بر سر زبانها چرخید و بر قلم خبرنگاران جان گرفت. در همین اثنا استاد درگیر مجادلاتی با اساتید نامداری شدند که در غیبت استاد بی وقفه نواخته بودند . این بحث به مطبوعات کشیده شد و استادانی مانند کامکار و کلهر را به واکنش هایی از جنس مقابله کشاند. ناظران بی طرف استاد را بازنده اعلام می کنند ولی قضاوت بماند با تاریخ هنر ایران... .

بعد از انصراف از کنسرت زود هنگام ، استاد به خلوتی از جنس وطنی فرو رفتند و این شد که در یک روز بهاری خبرنگاران را به مصاحبه ای مطبوعاتی فرا خواندند. در ابتدا پیشنهادات و الزاماتی مطرح شد که انسان را به تکرار لایو 8 از نوع ملی و میهنی وعده می داد. از پخش همزمان و زنده کانالهای تلویزیونی تا اجرا در سالنی به وسعت شهر تهران! همه و همه از آرزوهایی بود که استاد از آنان سخن بر زبان راند.

ماحصل داستان و بخش نتیجه گیری،همان کنسرتی بود که در کاخ نیاوران و برای جمعییتی در حدود 1500 نفر به اجرا درآمد. ردا و ریش سپید استاد بر جذابیت های بصری افزوده بود. برخورد روانشناسانه و شناخت مخاطب نیز از هنرهای پنهان استاد بود. البته فال حافظ و صدای استاد و صد البته نواختن کمانچه هیمنه استاد در چشم تماشاگر مشتاق را صد چندان می کرد.

کنسرت استاد برای بار نخست، توانست جماعتی را که بدنبال شاخ و احیانا دمی بودند را متقاعد کند که اینها افسانه است و این جماعت دیگر در کنسرت سال بعد حضور نخواهند داشت چرا که در طی سالهای غیبت استاد نازنین شاگردهای آن دوره همه استاد شده اند و حداقل این نوع موسیقی پیشرفت کرده است.ا گفته اینکه حضور مخاطبان بی پول امسال که موفق به خرید بلیط 30 هزار تومانی نشدند، به علت مشخص نبودن نرخ رشد اقتصادی در سال بعد و احتمال پولدار شدن این عده در سال دیگر ، بسیار محتمل است . البته اگر عطش زیارت استاد به قوت خود در اذهان باقی باند.

-------------------------------------
اردوان جعفریان