به گزارش خبرگزاری مهر روزنامه فایننشال تایمز نوشت : تعهد روشن و صریح آمریکا برای عقب نشینی کامل از عراق ممکن است که هم اکنون تنها راه برای ایجاد و توسعه یک انجمن منطقه ای متشکل از قدرتهایی باشد که می توانند با عراقیها همکاری کرده و برای برقراری ثبات در این کشور و مقابله با درگیریها تلاش کنند.
" ساموئل برگر" و " بروس ریدل" نویسندگان این مطلب خاطر نشان می کنند : ادامه اشغالگری آمریکا و انگلیس مانعی برای این همکاری است. تاثیر یک تصمیم برای حرکت درست و به دور از اشتباه می تواند آخرین و بهترین شانس برای جلوگیری از سرایت درگیریها به فراتر از عراق و سر ریز شدن آن به کل منطقه باشد. اینکه چطور این حرکت را طراحی و اجرا کنیم آخرین اهرم باقیمانده و مهم ما است.
در ادامه این مطلب آمده است : هیچ تضمینی وجود ندارد که این طرح کارساز بیفتد ، اما منافع ژئوپلیتیکی ممکن است مشوقی برای همکاری محتاطانه همسایگان عراق باشد. ایران نیازی ندارد که به عراق حمله کند تا در آنجا نفوذی داشته باشد. سعودیها و اردنیها هم توان نظامی برای حمله ندارند. سوریها هم به این امر علاقه ای ندارند. تمرکز بر پایان دادن به این اشغالگری و ایجاد نظم و امنیت در این راه ممکن است بهترین فرصت باقیمانده برای پایان دادن به حضور ما باشد.
نویسندگان تصریح می کنند: هیچ یک از همسایگان عراق به جز کویت 4 سال پیش برای حمله به عراق اشتیاقی نداشت. همه آنها اشغالگری آمریکا و انگلیس را کلا بی ثبات کننده می دانستند . همه آنها هم اکنون نگران هستند که جنگ داخلی به عنوان زمینه پرورش تروریسم و خشونت باشد که کم کم به کشورهای آنها صادر خواهد شد. عراق هم اکنون پناهگاه مطمئنی برای تروریستهای القاعده است که به اردن، عربستان سعودی و لبنان حمله کرده اند و همچنین پناهگاه مطمئنی برای تروریستهای پ.ک. ک ( حزب کارگران کردستان ترکیه) است که به ترکیه حمله می کنند. هم اکنون القاعده تهدید می کند که به ایران به علت مداخله آن به نیابت شیعه علیه اقلیت سنی حمله کند .
فایننشال تایمز می افزاید: اما این کشورها نمی خواهند که با ارتش اشغالگر آمریکا همکاری سازنده داشته باشند - به ویژه ایران که بیشترین توانایی را دارد تا یک نیروی مهم و سرنوشت ساز باشد و این به علت روابط نزدیک آن با سیاستمداران شیعه و کرد عراقی، جغرافی و ارتباطات اقتصادی آن است. تهران بیش از همه خواهان آن است که آمریکا قطعا عراق را ترک کند تا نتواند پایگاهی علیه ایران باشد. سعودیها و اردنیها تعامل را در زمانی که اشغالگری پایانی ندارد، هم دشوار و هم نه چندان ضروری می دانند. سوریها هم می خواهند که عراق جای خوبی برای آن باشد که آمریکا همچنان در باتلاق آن فرو برود و تهدید کمتری داشته باشد. ترکها هم نگرانند که حضور طولانی مدت آمریکا جدایی طلبان کرد را تشویق کند.
این محاسبات ممکن است در صورتی که یک جدول زمانبندی روشن برای پایان عقب نشینی آمریکا و انگلیس و پایان اشغالگری آنها وجود داشته باشد، تغییر کند. در این صورت به نفع هه کشورهای همسایه است که همگی بر شکل دهی یک عراق پس از اشغال تمرکز کنند ومانع از آن شوند که تروریستها تهدید به بی ثباتی کنند. همه همسایگان عراق تعامل را در زمانی که این کشور مورد حمایت یک ارتش اشغالگر نیست، آسانتر خواهد دید.
برگر و ریدل به عنوان راهکارپیشنهاد می دهند : آمریکا باید برای تجمع و اجرای یک گروه تماس از همسایگان عراق دعوت شود تا در آن به چندین مسئله کلیدی و مهم در رابطه با دولت عراق پرداخته شود. در بالای لیست اقدامات این گروه باید توافق برای کمک به عقب نشینی مسالمت آمیز و منظم همه نیروهای نظامی خارجی از عراق، احترام به تمامیت ارضی عراق ، توافق برای کمک به دولت عراق در کنترل و برقراری ثبات در خاک خود و تامین بودجه برای کمکهای مهم باشد.
در پایان این مطلب آمده است : اینها همگی مسائل کلیدی برای گذر از اشغالگری به سوی پس از اشغالگری است. مسلما آنچه که برای آمریکا مهم است این است که باید کمکی را دریافت کند تا عقب نشینی نیروهای ما را تا جایی که ممکن است بی دردسر انجام دهد. ما باید تلاش کنیم که در پشت یک نظم منطقه ای که شانسی برای برقراری ثبات دارد ، این کشور را ترک کنیم.
نظر شما