حضرت زینب(س)؛ الگوی بی بدیل شهامت و دلیری

حضرت زینب (س) در ساده‏ ترین و بى‏آلایش ‏ترین ‏زندگى‏ ها رشد کرد و در تمام شئون زندگى، پیوسته با واقعیت و حقیقت روبه رو بود ، هرگز با زندگى خیالى ارتباطى نداشت و در مکتب مقدسى ‏که در جهان بشرى‏ نظیر نداشت .

عالى ‏ترین تعلیمات را فراگرفت و مورد عنایت مخصوص موجد مکتب و استادان بزرگ آن که بزرگ ترین مربیان بشر بوده ‏اند قرار داشت و هر روز درس جدیدى از دانش، بینش ، تقوا و فضیلت مى‏ آموخت و با هوش سرشار و استعداد فوق‏العاده، همه آن‏ تعلیمات مقدس را در خزینه دل مى ‏اندوخت و پیاپى، خود را براى گرفتن درس‏ هاى بالاتر آماده  می کرد .

خردمند بانویى که از آغاز عمر در مرکزحوادث بزرگ و پیش ‏آمدهایى که در تحولات زندگى بشر، داراى بزرگ ‏ترین تأثیر بوده ، جاى داشت و از نزدیک ، با هوشى سرشار و نظرى دقیق به ‏حقیقت آن حوادث پى ‏مى‏برد وموقعیت‏ شخصیتهاى رحمانى و شیطانى را که در برابر یکدیگر قرار گرفته بود تشخیص ‏مى‏داد و تأثیر هرکدام را به خوبى درک مى‏ کرد.

یکتا زنى که نه تنها در زنان، بلکه در مردان عالم، کمتر نظیرش را مى ‏توان دید. توانا بانویى‏ که عالى ‏ترین نمونه‏ اى از شهامت و دلیرى، دانش و بینش، کفایت و خردمندى، قدرت ‏روحى و تشخیص موقعیت ‏بوده وهر وظیفه ‏اى از وظایف گوناگون اجتماعى را که به‏ عهده‏ گرفت، به خوبى انجام داد.

خون پاک، ریشه پاک، شیر پاک، ذکاوت سرشار، مربیان بزرگ، شرکت در بزرگ‏ ترین‏ انقلاب ‏هاى بشرى، تجربه حوادث و تحولات بزرگ جهان، زینب را، آن طور که شایسته ‏بود پرورش داد و او را نمونه ‏اى از عالى‏ ترین مراتب انسانیت قرار داد.

دختر زهرا در دوره زندگى ساده و کوتاهش، کمتر خوش بوده و بیشتر با رنج و غم همراه‏ بود، ولى این رنج و اندوه به جاى آن که او را از اداى وظیفه باز دارد، بر استقامتش افزود و قواى روحى ‏اش را فشرده ‏تر و نیرومندتر کرد.

بانوى بانوان در زندگى، وظایف مختلفی بر عهده داشت . هنگام کودکى، اداره خانه پدر را به ‏عهده داشت و از برادران ارجمندش پرستارى مى‏کرد ‏و بار فراق مادر را بردوش آن ها سبک مى ‏کرده است. آن دم که به خانه شوهر رفت، همسرى گرانبها براى شوهر و مادرى بى‏ نظیر براى‏ فرزندانش بوده است. در کربلا نیز وظایف بزرگی را انجام داده است.

از برادر نگهدارى مى‏کرد، بیوه‏ زنان و داغ ‏دیدگان را غمگسار بود ، آن دم که وظیفه‏ ایجاب کرد که از خیمه بیرون آید و سپاه پیروزمند کوفه را سرزنش کند و سپس کاروان‏ دل‏ شکسته و مصیبت ‏کشیده را قافله سالار باشد، این وظیفه را نیز به خوبى انجام داد . دختر زهرا معناى زیربار ظلم نرفتن و در برابر ظالم استقامت ورزیدن را نشان داد وبا قدرت روحى خود، کاخ ستمگران را ویران ساخت و به جهانیان اعلام ‏کرد که با از خودگذشتن مى‏توان قدرتمندترین ستمکاران راکوبید.

خواهر حسین (ع) در این جهاد مقدس، ترس و بیمى به‏ خود راه نداد و با نهایت دلیرى، ابن ‏زیاد شوم سرکش بى‏رحم،  یزید پلید مقتدر را مفتضح ساخت.

بانوى خردمند بنى‏هاشم، کوفیان را که دوستان دغل باز بودند رسوا کرد، دوستانى‏ که‏ هنگام خوشى و سیادت یارند، موقع سختى خار و با دشمن همگام.

زینب، تا برادر والامقامش در حیات بود، او را خدمتگزار و فرزندانش را پرستار بود، هنگامى‏ که به عرصه نبرد واردشد ،  زینب هر چه در قدرت داشت، براى حفظ جان‏ برادر نثار کرد.

فرزند دلبندش را در راه برادر بزرگوارش فدا کرد. براى برادر در فکر جمع‏ آورى سپاه ‏بود. روحیه سربازان برادر را تقویت مى‏کرد. هنگامیکه جوان برومند برادرش در خاک و خون غلتید و پدر داغدیده ایستاده مى‏نگریست، زینب خود را رساند که توجه برادر را به جاى دیگر منعطف سازد، مبادا در اثر این مصیبت جانفرسا، نیروى برادر کاسته شود. وقتى که برادر تنها ماند و یک تنه به نبرد ادامه ‏مى داد، زینب، جان خود را در کف دست‏ گرفت و به سوى عمر سعد و سپاه بى‏رحم کوفه‏ روان شد ، شاید ساعتى، شهادت برادر را به‏ تأخیر اندازد.

زینب، با پلیدترین مرد روى زمین یعنى ابن‏ زیاد طورى سخن گفت و نوعى رفتار کرد و با یزید که شومترین امپراطوران فاتح‏ بود، جور دگر سخن گفت ‏و رفتار دگر داشت. پس از بازگشت از شام، خواهر یکسره به سوى قبر برادر رفت تا مطمئن شود که آن‏  پیکر مقدس و یارانش دفن شده‏اند، آنگاه به مدینه بازگشت .

بزرگترین مصیبت ناگوارى ‏که در تاریخ بشر کمتر نظیر داشته، بر این پیکر رنجور و آن‏ روح نازنین وارد آمد، ولى وى استوار ایستاد، از هدف خود منحرف نشد و مانند کوه مقاومت کرد . .