توزیع ناعادلانه پزشک؛ تبعیض در نظام سلامت

به گزارش خبرنگار مهر، بیش از 180 هزار نفر در جامعه پزشکی ایران عضو هستند که بیش از 100 هزار نفر از آنان پزشک هستند و در این بین، سهم پزشکان عمومی 75 هزار نفر و متخصص، 25 هزار پزشک است.

آنچه که امروز از واژه "پزشک" در جامعه استنباط می شود، فردی است که کمترین دغدغه مالی را دارد و همواره با حضور کوتاه مدت در مطب خود و ویزیت تعداد اندکی بیمار، صاحب درآمد کلان می شود...

متاسفانه عدم توزیع عادلانه پزشک متخصص و حاذق در سطح کشور، باعث شده شاهد نوعی تبعیض در توجه به مشکلات درمانی بیماران باشیم. در حالی که تعداد زیادی از پزشکان متخصص و فوق تخصص در انواع رشته ها، تهران را به عنوان سکونتگاه دائمی خود برگزیده اند، این وضعیت مشکلات عدیده ای برای قشر محروم و آسیب پذیر جامعه فراهم آورده است.

به طوری که اغلب بیمارانی که بیماری آنان نیازمند معاینه و انجام آزمایش های خاص است، مجبورند برای درمان بیماری به تهران بیایند و همین مسئله علاوه بر اینکه آنان را نسبت به حرفه پزشکی بدبین می کند، موجب می شود که هزینه زیادی برای ایاب و ذهاب و محل استراحت در پایتخت صرف کنند. در حالی که اگر تنها، تعداد اندکی از پزشکان متخصص و فوق تخصص در مناطق محروم و دور افتاده کشور حضور بیابند، می توان به تغییر رویکرد مردم نسبت به جامعه پزشکی امیدوار بود.

از سوی دیگر، درآمدهای کلان معدودی از پزشکان متخصص و فوق تخصص، این نگاه را در اذهان و افکار عمومی تداعی نموده که همه پزشکان از مکنت بالایی برخوردارند و هیچ وقت دغدغه مالی و اقتصادی ندارند، در صورتی که هم اکنون نیز اغلب پزشکان به علت مشکلات معیشتی به مشاغل غیر پزشکی مشغول شده اند.

دکتر ایرج خسرونیا، رئیس جامعه پزشکان متخصص داخلی ایران در این خصوص می گوید: متاسفانه در مورد حقوق پزشکان، نگاه دولتمردان فقط به یک تا 2 درصد از پزشکانی است که از درآمدهای بالا برخوردارند، در صورتی که تعداد زیادی از پزشکان به ویژه پزشکان عمومی کشور، در تامین زندگی خود دچار مشکلات مالی هستند.

وی با بیان اینکه 50 درصد جامعه پزشکی را افرادی تشیکل می دهند که تنها حقوق بگیر دولت هستند، می افزاید: در حال حاضر بسیاری از پزشکان جوان با وجود تاهل، توانایی تهیه مسکن را ندارند و مجبورند از همسر خود جدا زندگی کنند.

تفاوت درآمدی پزشکان متخصص و عمومی، تا حدود زیادی قابل قبول است. چرا که گرفتن تخصص در یک رشته پزشکی، به مراتب زمان و عمر بیشتری را از پزشکان می گیرد و همین مسئله خود گواه این واقعیت است که نمی توان نسبت به درآمدهای کلان و در عین حال معقول پزشکان متخصص و فوق تخصص خرده گرفت.

اما آنچه که موجب آزرده خاطر شدن مردم به ویژه طبقه محروم و کم درآمد جامعه می شود، نوع نگاهی است که برخی پزشکان به افراد جامعه دارند. یعنی اینکه هر فردی از توانایی مالی بالایی برخوردار بود، باید از وجود پزشکان حاذق و متخصص بهره مند شود و اگر غیر از این باشد، باید به همان پزشکی که مشغول گذراندن طرح خود در منطقه ای دور افتاده است، بسنده کند.