روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر        خرمن سوختگان را همه گو باد ببر

ما چو دادیم دل و دیده به طوفان بلا          گوییا سیل غم و خانه زبنیاد ببر

زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات      ای دل خام طمع این سخن از یاد ببر

سینه گو شعله آتشکده فارس بکـش            دیده گو آب رخ دجله بغداد ببر

دولت پیر مغان باد که باقی سهل است       دیگری گو برود نام من از یاد ببر

سعی نابرده در این راه به جایی نرسی      مزد اگر می طلبی طاعت استاد ببر

روز مرگم نفسی وعده دیدار بده             وانگهم تا به لحد فارغ و آزاد ببر

دوش می گفت به مژگان درازت بکشم      یا رب از خاطرش اندیشه بیداد ببر

حافظ اندیشه کن از نازکی خاطر یار        برو از درگهش این ناله و فریاد ببر
----------------

حافظ