به گزارش خبرنگار مهر، چهارم اکتبر 1957، اتحاد جماهیر شوروی سابق اولین قمر مصنوعی دنیا را در مدار قرار داد. قمر مصنوعی در حقیقت یک نمونه کوچک از ماه است که بدست انسان ساخته شده است.
این قمر کوچک که تنها 57 سانتی قطر و 83 کیلوگرم وزن داشت و از دور بزرگتر از یک توپ فوتبال نبود، "اسپاتنیک" نام داشت و این اولین بار بود که صدای "بیپ- بیپ" یک وسیله موتوری رادیویی در فضا طنین انداخت و سکوت خارج از اتمسفر زمین را در هم شکست.
اسپاتنیک 1
اسپاتنیک در مدت یک ساعت و سی و پنج دقیقه در مدار خود در ارتفاع 900 کیلومتری قرار گرفت و توانست تمام زمین و مردمی را که می توانستند سر خود را بالا بگیرند و یک نقطه درخشان را در آسمان ببینند تماشا کند.
چند ماه پس از " اسپاتنیک 1"، " اسپاتنیک 2" پرتاپ شد و در مدار قرار گرفت. ابعاد این قمر مصنوعی جدید کمی از نمونه اصلی آن بزرگتر بود و یک سرنشین را هم با خود حمل می کرد. این سرنشین یک ماده سگ با عنوان "لایکا" بود که در حقیقت اولین موجود زنده ای است که به فضا سفر کرد و در این سفر جان خود را از دست داد.
دو سال پس از " اسپاتنیک 2"، قمر مصنوعی "لونیک" پرتاب شد. این قمر مصنوعی مجهز به یک دوربین عکاسی بود که از نیمه پنهان ماه عکسبرداری کرد.
سرانجام در 12 آوریل 1961، شوروی که در دوره جنگ سرد در تلاش برای نابودی دنیای سرمایه داری آمریکا بود،"یوری گاگارین" اولین انسان را به فضا فرستاد.
اسپاتنیک 2 و لایکا، اولین موجود زنده ای که به فضا سفر کرد
به این ترتیب عکس های خندان گاگارین جوان در صفحه اصلی تمام روزنامه ها و مجلات سیاره زمین منتشر شد.
به گزارش مهر، موفقیت هایی که اتحاد جماهیر شوروی در دوره جنگ سرد بدست آورد، نه تنها خشم مقامات آمریکایی را برانگیخت، بلکه دانشمندان و مهندسان آلمانی را که هم پس از جنگ جهانی دوم دچار سرخوردگی شده بودند برآن داشت که برای ازسر گیری تحقیقات خود به آمریکا و شوروی مهاجرت کنند.
بسیاری از این مهندسان که در زمان حکومت هیتلر در ارتش نازی آزمایشات موشکی V-2 را انجام می دادند، وارد مراکز تحقیقات فضایی شوروی و آمریکا شدند. V-2، عنوان موشک هایی بود که هیتلر به کمک آنها تا مرز پیروزی پیش رفت.
همانطور که گفته شد، روس ها با آزمایش سه تا چهارساله تحقیقات مخفیانه خود و در شرایط ترس از دنیای علمی و سیاسی آمریکا، به سرعت به نتایج دلخواه خود دست یافتند. اما به زودی ناسا و مراکز تحقیقاتی شوروی رودرروی هم قرار گرفتند و رقابت فشرده ای را در عرصه تحقیقات فضایی آغاز کردند.
شوروی ها در تحقیقات فضایی خود از توان علمی بیش از یک میلیون تکنسین و مدیر بهره گرفتند. این تحقیقات منابع مالی اولیه خود را از "گوسپلن" تامین می کرد و بنابراین دانشمندان شوروی برای هر حرکت علمی که انجام می دادند باید با مقامات سیاسی این کشور هماهنگ می شدند.
به گزارش مهر، گوسپلن، سازمان برنامه ریزی مرکزی شوروی بود که تمام مسائل کشور را کنترل کرده و هزینه های مالی آنها را ارزیابی می کرد. این در حالی بود که دانشمندان ناسا، منابع مالی تحقیقات خود را مستقیما از کنگره دریافت می کردند و بنابراین برای کارهای خود نیازی نداشتند که به سیاستمداران آمریکایی توضیح دهند.
به همین دلیل پس از مدتی کارشناسان، تحقیقات تکنولوژیکی آمریکا را در حدود 10 تا 15 سال جلوتر از تحقیقات اتحاد جماهیر شوروی ارزیابی کردند که نتیجه این تحقیقات دامنه دار و گسترده منجر به اولین سفر انسان به ماه شد و این موفقیت تاریخی در سال 1968 با فضاپیمای آمریکایی آپولو 11 بدست آمد.
نظر شما