نمک سرخابی بر زخم فوتبال ایران

به گزارش خبرنگار مهر، دربی تهران، نه امروز، که هیچگاه زیبا نبوده و این درد امروز فوتبال ما نیست که اگر این درد را درمانی بود، چه بسا فوتبال ما را سامانی بود. نمی توان این دیدار را با دیدار در هیچ کجای دنیا قیاس کرد چراکه ما اندک شباهتی به آنان نداریم. چه از حیث بازیکن ، چه از حیث تماشاگر و چه از حیث مربی و مدیرعامل.

دو مدیرعامل و دو مربی این دو تیم چه رجزخوانی ها که پیش از این دیدار برای هم نکردند اما دست آخر نمایشی را ارائه کردند که ارزش دست زدن و سوت کشیدن نداشت. حس زیبایی شناسی تماشاگر ایرانی مدت هاست که زمخت شده و لطافت خود را از دست داده و آنها با ندانم کاری تلاش می کنند بر این زخم نمک بپاشند. کیست که نداند این بازی ارزش وقت تلف کردن نداشت.

هر دم از این باغ فوتبال جهان بری می رسد اما اینجا هنوز اندرخم یک کوچه مانده ایم(مانده اند). ظریفی می گفت بازیکنان ایرانی به کم قانع شده اند و این دردی است برای پیشرفت در عرصه های ورزشی. بازیکنی که در شهر و دیار خود بهترین بود وقتی سر از استقلال و پرسپولیس درمی آورد ، تمام می شود انگار اینجا پایتخت فوتبال جهان است غافل از اینکه ما در عرصه باشگاهی از شیخ نشینی چون امارات هم ضعیف تریم.

فتح اله زاده و کاشانی بهتر می بود در این مدت به جای این همه رجز خوانی، تیم های خود را برای یک بازی معمولی، آماده می کردند. استقلال و پرسپولیس مدت هاست که فقط به شکست یکدیگر می اندیشند و با این فکر ارضا می شوند. سقف آرزوی این دو تیم کوتاه شده است و از این رهگذر، سپاهان و سایپا و فولاد جام را بالای سر می برند.

بله باید ناراحت بود از اینکه این دو قهرمان نمی شوند چرا که وقتی استقلال و پرسپولیس نیستند، فوتبال ما نیست حتی اگر خیلی ها خوشحال باشند از اینکه دیگر فوتبال ما دو قطبی نیست.غافل از اینکه در حال حاضر فوتبال ما نه تنها چند قطبی نیست، تک قطبی هم نیست. سایپا قهرمان فصل گذشته فوتبال ما را نگاه کنید. تمام تیم هایی که در لیگ برتر قهرمان شده اند در فصول بعد خبری ازشان نبوده و معلوم می شود که پایه و اساس نداشته اند و در کجای دنیا چنین است.   قوی شدن دیگر تیم ها باید در سایه قدرت استقلال و پرسپولیس صورت بگیرد نه در سایه حقارتشان.

حرفی نمانده چون حتی در نکوهش این دو تیم هم نمی توان بیش از این سخن گفت. این دو تیم تفکرات پیش پا افتاده ای دارند و این تفکرات را مانند جریانی سیال به سکوها انتقال می دهند. وای به روزی که این ذهنیت از آنتن به خانه ها راه یابد- که راه یافته - و ذهن های ایرانیان را آلوده کند. ذهن هایی که زیبا نیستند.