مرتضی کاخی - مدرس دانشگاه - در گفتگو با خبرنگار مهر، ضمن بیان این مطلب گفت: وقتی صحبت از ادبیات معاصر و کلاسیک در دانشگاه به میان می آید، بی اختیار به یاد خاطره ای از یکی از استادانی که سالها پیش در شهرکتاب در کنار یکدیگر تدریس می کردیم می افتم. این استاد باسابقه روزی از من پرسید چرا ادبیات معاصر تدریس می کنی و اصلا چه چیز مهمی در این دروس وجود دارد؟ حتی عنوان کرد که اگر دانشجویی در سر کلاس وی نام "نیما" را ببرد، بی درنگ از کلاس اخراجش می کند.
وی تصریح کرد: متاسفانه این امر نشان می دهد که اغلب مدرسانی که در کرسی دانشگاه ها با ورود ادبیات معاصر مخالف اند، حتی از یک آشنایی محدود هم نسبت به این حوزه بی بهره هستند. البته در این میان باید از اشخاصی چون دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی نیز نام برد که از معدود افرادی است که به هر دو وادی یعنی ادبیات کلاسیک و معاصر آشناست و آنها را به خوبی می شناسد.
این مدرس دانشگاه در ادامه افزود: وقتی مدرسان ادبی نسبت به حوزه خود اشراف ندارند چگونه می توان انتظار داشت که محصول آنها یعنی فارغ التحصیلان، نویسنده و شاعر از کار دربیایند! امروز بسیاری از استادان دانشگاه نگاهی جهان شمول به ادبیات ندارند و از جریانهای روز ادبی بی خبرند. سرفصلهای کهنه دانشگاهی نیز که سالهای متمادی است در دانشکده ها به یک روال خسته کننده و یکنواخت تدریس می شود، مزید بر علت است.
کاخی اضافه کرد: به عنوان مثال همان منابع تالیفی که در زمینه نقد ادبی وجود داشته، هنوز در دانشگاه ها تدریس می شود، درحالی که خیلی از این کتابها دیگر کارآمدی گذشته را ندارند. اعتقاد من بر این است که مطابق با پیشرفت زمانه، نگاه ما نیز باید به شعر و داستان تغییر کند اما وقتی نگاه جهان شمول و آگاهی کافی نسبت به جریانهای ادبی وجود ندارد این نگاه ها چگونه می تواند شکل گیرد؟ ناآگاهی از جریانات نو به همان اندازه آسیب رسان است که بی اطلاعی از گنجینه های کهن فارسی.
وی یادآور شد: فراموش نکنیم که فرهنگ مرز جغرافیایی نمی شناسد و استادان دانشگاه، امروز باید با شیوه های نوتری عمل کرده و به تدریس بپردازند. درواقع برای اینکه ضرورتهای شعری و نثری مان را بهتر بشناسیم لازم است در جریان تازه ترین رویدادهای ادبی جهان قرار گیریم و این مسئله را غرب زدگی عنوان نکنیم.
نظر شما