مولانا کسی است که اگر به خاک دست بزند طلا می شود

به گزارش خبرگزاری مهر، در این مراسم که شفیعی شکیب رایزن فرهنگی ایران، دکتر ضیایی مسئول خانه فرهنگ ایران و سفیران کشورهای افغانستان و ترکیه نیز حضور داشتند، پروفسور سید شاهد مهدی - معاون مرکز فرهنگی بین المللی هند - طی سخنانی با قدردانی از برگزارکنندگان سمینار گفت: تجلیل از مولانا به نوعی تجلیل از علم و معرفت و معنویت است و همه ما این را بخوبی می دانیم و به قول خود مولانا: «ما برای وصل کردن آمدیم / نی برای فصل کردن آمدیم» این بیانگر اعتقاد درونی مولانا است که امروز همة ما به آن نیازمند هستیم.

وی در ادامه سخنرانی خود بر ضرورت احیای درس و تدریس زبان و ادبیات فارسی به منظور حفظ میراث ادبی و فرهنگی و تاریخی نیز تأکید کرد.

سخنران بعدی این برنامه «خلیل آکنسی» سفیر ترکیه در دهلی نو بود. وی در بخشی از سخنان خود از زحمات و تلاشهای به عمل آمده برای برگزاری سمینار قدردانی کرد و خواستار توجه بیشتر اندیشمندان و فرهیختگان جهان به آثار علمی و ادبی مولانا شد.

در ادامه دکتر عبدالحمید ضیایی مسئول خانه فرهنگ جمهوری اسلامی ایران در دهلی نو با ادای احترام به استادان، ادیبان، دانشجویان و مولوی پژوهان، گفت: مولانا عارفی بود که سینه او شرابخانه عالم و خُم خانه آرامش و یقین شده بود.

وی ادامه داد: اولین کلید برای شناخت مولانا تهی شدن است که از اولین درسهای شمس تبریزی نیز همین بود. مولانا آتشفشانی بود که دریچه آن بسته بود و شمس این دریچه را باز کرد و به مولانا پرواز و فوران کردن را یاد داد. درس دیگری که شمس به مولانا داد این بود که خیلی گرفتار و فربه شده ای و باید تمام گره ها، مقامات و مریدان را به یکسو بگذاری تا بتوانی پرواز کنی. مولانا به همه مقامات پشت پا زد و به تعبیر خودش به یک قمار عاشقانه دست زد و در این قمار عاشقانه مولانا به مرتبة انسان کامل نزدیک شد.

ضیایی در بخش دیگری از سخنان خود خاطرنشان کرد: چه خوب است در این گونه سمینارها به جای تجلیل از مولانا، تحلیل مولانا هم باشد و اندیشه های مولانا مورد نقد و ارزیابی واقع شود.

مسئول خانه فرهنگ ایران در پاسخ به یکی از پرسشهای مطرح شده در سمینار گفت: اگر ادعا می شود که در مثنوی اسرائیلیات است باید گفت مولانا کسی است که اگر به خاک دست بزند طلا می شود، کاملی گر خاک گیرد زر شود، ناقص ار زر برد خاکستر شود. مولانا از همین خرافات و اسرائیلیات نتایج اخلاقی گرفت و هر کدام می توانند برای ما یک درس زندگی باشند.

وی اضافه کرد: ما ادبیات را تقسیم به انواع مختلف می کنیم. در زبان فارسی دو نوع از این ادبیات بسیار به هم نزدیک اند، یکی ادبیات حماسی و دیگر ادبیات عرفانی. به عقیده من مولانا و فردوسی یک تفکر مشابه دارند. در شاهنامه فردوسی رستم باید از هفت خوان بگذرد، در عرفان نیز هفت شهر عشق وجود دارد (طلب، عشق، معرفت، استغنا، توحید، فنا و حیرت) نکته دیگر اینکه مولانا کار بسیار مهم دیگری کرد: در اندیشه عطار نیشابوری سیمرغ وجود دارد. اگر عطار ما را به سوی سفر معنوی دعوت می کند، مولوی سیمرغ را در بین انسانها می آورد، باید از مولانا سپاسگزار باشیم که خدا را در داستان معروف «موسی و شبان» این چنین نزدیک و دوست داشتنی و از رگ گردن نزدیکتر به ما می شناساند. حتی اگر این داستان در مأثورات دینی نیامده باشد یا محل تردید باشد. سخن دیگر اینکه شمس تبریزی در درون ماست و ما چوبهای تر هستیم که آتش شمس در ما اثر نمی کند. امیدواریم روزی این آتش در ما نیز اثر بگذارد.

در پایان پروفسور نقی حسین جعفری (از استادان جامعه ملیه اسلامیه) و پروفسور خانم قمر غفار (رئیس بخش فارسی) جامعه ملیه اسلامیه و تنی چند از استادان شرکت کننده از کشورهای ایران، افغانستان، ترکیه و هند طی سخنان کوتاهی از برگزار کنندگان سمینار و نیز استادان و شرکت کنندگان قدردانی کردند. در این همایش چهار روزه نویسندگان و محققانی از کشورهای فارسی و غیرفارسی زبان مقالات خود را ارائه کردند.