ایرانیان از دیر زمان سنتهای بسیار پسندیده ای داشته اند و از جمله این سنتها برنامه های سال نو است، در واقع اسلام رویکرد دین مبین اسلام به سنتها و آداب پسندیده، رویکرد تأییدی است و همواره سنتهای جوامع مختلف که از مقبولیت خاصی برخوردار بوده را مورد تأیید خود قرار داده و به نوعی از وجود آنها برای هدف غایی دین استفاده کرده است.
در آستانه سال نو و در بهار طبیعت با بیداری زمین، سرسبزی و تحول طبیعیت رو به رو می شویم، در واقع منابع دینی ما و اهل بیت از همین تحول ظاهری بهره می برند و آن را به تحولات معنوی و روحی مرتبط می کنند، به طوری که ما در لحظه تحویل سال همزمان با وقوع تغییرات و تحولات در طبیعیت دعای بسیار زیبای تحویل سال را قرائت می کنیم که نشان دهنده ضرورت تحول در بعد معنوی و حیات ملکوتی انسان است.
دعای سال نو اشاره ای از بعد معنوی و الهی انسان است، در عالم طبیعت حیات و زندگی در میان همه موجودات حتی جوامع و موجودات ساکنی که از دید ما خاموش هستند وجود دارد، از نگاه قرآن کریم همه موجودات زنده هستند، چنانکه مولوی در مثنوی می گوید " ما سمیعیم و بصیریم و خوشیم، با شما نامحرمان، خاموشیم". اگر ما انسانها نیز چشم دل داشته باشیم در می یابیم تمام ذرات عالم دارای حیات و زندگی بوده و همه تسبیح گوی خدا هستند.
اگر بخواهیم وارد زندگی معنوی شویم در اولین گام باید دعوت خدا و پیامبر الهی را اجابت کنیم و بعد وارد این زندگی معنوی و حیات طیبیه شویم و با تقویت ایمان و انجام وظیفه و اطاعت از دستورات الهی این حیات و زندگی خود را تقویت کنیم.
ایام نوروز فرصت بسیار مناسبی برای بازنگری درونی و حیات معنوی انسان است، با بهره گیری از سنتهای زیبا، مقبول و مشروع این ایام از این بعد معنوی خود نباید غافل شویم .
باید تلاش کنیم به هر بهانه ای و با هر نشانه ای از آیات اطراف خود بهره بگیریم و آن را به مثابه نشانه ای برای بیداری و توجه به بعد معنوی تلقی کنیم.
از نگاه امام صادق (ع) عید هر روزی است که انسان در آن معصیت نکند. چون زمانی که انسان در راستای اطاعت خدا و دوری از معصیت گام بردارد ، به راه معنوی و بازگشت به خویشتن خویش هدایت می شود.
نظر شما