کارگردان‌های نمایش به سمت تهیه‌کنندگی سوق می‌یابند

به گزارش خبرنگار مهر، طی چند سال اخیر کارگردانهای نمایش تولیدکننده اثر هنری و متولیان تئاتر کشور نقش تهیه کننده و سرمایه گذار را عهده دار بوده اند. یعنی آنها برای کارگردان نمایش بودجه ای را در نظر می گرفتند و بر اساس محاسبات مشخصی به آنها پولی را پرداخت می کردند. در کنار این مسئله اداره کل هنرهای نمایشی نقش حمایت کننده را نیز داشت. به این شکل که در مورد ساخت دکور، دوخت لباس، چاپ پوستر و بروشور و به طور کلی تدارکات گروه کمکهای زیادی ارائه می کرد.

این موضوع هر چند مسائل و مشکلاتی را به خاطر گرفتاری زیادی بخش دکور و لباس پیش از اجرای نمایش به وجود می آورد اما کارگردانها از اینکه کارگاه دکور تئاترشهر یا تالار وحدت به آنها خدماتی را ارائه می کرد - با همه کاستی ها - در مجموع راضی بودند. از اواخر سال گذشته و پس از بازگشایی سالنهای اجرای نمایش در کشور به خصوص تئاترشهر، رویکرد دیگری از سوی مدیران تئاتر کشور مد نظر قرار گرفته است.

از این پس قرار است مرکز هنرهای نمایشی فقط نقش سرمایه گذار را داشته باشد و تهیه کنندگی اثر را برعهده کارگردانها بگذارد. یعنی دیگر کارگاه دکور وظیفه ساخت و آماده سازی دکور نمایشها را برعهده نمی گیرد و چاپ بروشور و پوستر یا سایر خدمات فنی و تدارکاتی از کارگردانها گرفته می شود و در عوض بودجه ای به آنها داده می شود تا تمام این کارها را خودشان خارج از مجموعه تئاتری انجام دهند.

شکل گیری این شرایط از دو مفهوم و انگیزه کلی برخوردار است؛ در وهله نخست مدیران تئاتر کشور در نظر دارند تا کارگردانهای نمایش مستقل شوند و همه کارها را خودشان انجام دهند. این شرایط موجب می شود که آنها به وجوه اقتصادی کارشان توجه بیشتری داشته باشند و به سمت تولیدی فراگیر و مخاطب پسند پیش بروند. این اتفاق می تواند پیش درآمدی بر فعالیت تئاتر خصوصی در کشور باشد.

مفهوم دیگری که از قاعده جدید اداره کل هنرهای نمایشی استنباط می شود این است که بخش مدیریتی تئاتر ترجیح می دهد از کارهای اجرایی فاصله بگیرد و به سمت برنامه ریزی و سیاستگذاری کلان حرکت کند و به این وسیله بخشی از مشکلات تئاتری ها را بر دوش خودشان قرار بدهد. همچنین سالنهای نمایش فقط درگیر اجرای صحنه ای یک نمایش باشند و با سایر مسائل درگیر نشوند.

با در نظر گرفتن این دو هدف کلی که به نظر می رسد جنبه ای مثبت و پیش برنده در عرصه تئاتر کشور دارد، این پرسش مطرح می شود که با توجه به شرایط کنونی تعیین بودجه برای تولید تئاتر تا چه اندازه به وجوه مختلف موقعیت جدید کارگردانهای نمایش کشور از نظر حضور تعداد بیشتر دستاندرکاران برای آماده سازی یک نمایش توجه شده است؟ از سوی دیگر، بودجه ای که برای ساخت دکور یا دوخت لباس و طراحی و چاپ مواد تبلیغاتی در نظر گرفته می شود با هزینه های واقعی آن چقدر هماهنگی دارد؟

بررسی این نکته از سوی کارگردانهایی که از این پس نمایشهای خود را در سالنهای مختلف نمایشی بر صحنه خواهند برد، جنبه های مختلف رویکرد جدید مرکز هنرهای نمایشی را بیش از پیش مشخص می کند.