به گزارش خبرنگار مهر، وقتی هوا رو به گرمی می گراید و فصل تابستان جای بهار را در دل طبیعت می گیرد زنگ مدارس فوتبال برای خیل عظیمی از پسر بچه های فوتبالدوست به صدا درمی آید. نوجوانان و جوانانی که با متصور شدن آینده ای فوتبالی حتی در هیاهوی درس و مدرسه از هر فرصتی برای به گردش درآوردن توپ پلاستیکی فوتبال در کوچه و پس کوچه های محل خود استفاده می کردند.
و اینک که از مشغله های درس و امتحان پایان یک سال تحصیلی رهایی پیدا کرده اند، برای ثبت نام در مدرسه تابستانی خود دست به دامن والدین می شوند، مدارسی که فقط در همین ایام و بیشتر در لابه لای صفحات روزنامه ها می توان نام و نشانی از آنها یافت.
این مدارس فوتبال خانه امید بسیاری از خانواده هاست برای آنکه در آینده ای نزدیک فرزند مشتاق خود را در یکی از باشگاه های مطرح و بعد از آن تیم ملی ببینند. غافل از اینکه این آرزوها در مدارسی تحقق پیدا می کند که استاندارهای لازم و کافی را به خود دیده و ازآن بهره می برند نه مدارس فوتبالی که در بسیاری از زمینه ها فاقد امکانات لازم و بهینه است چه رسد به داشتن استاندارد لازم.
در دنیای امروز که ورزش و در راس آن فوتبال کانال های ارتباطی مستقیم و محکمی با مسائل فرهنگی، اقتصادی، علمی و حتی سیاسی در عرصه های داخلی و بین المللی برقرار کرده است، بسیاری از کشورها مدارس فوتبال را تنها به قصد تقویت و تغذیه به جای تیم های پایه تاسیس و راه اندازی می کنند تا گام های ریز خود را برای طی کردن مسیر طولانی رسیدن به تیم ملی مقتدر بردارند.
در این کشورها مدارس فوتبال در واقع حکم آکادمی فوتبال را دارد که حتی یارگیری در آنها بر اساس معیارهایی خاص و در راستای پیشبرد اهداف تعیین شده صورت می گیرد. برای نزدیک شدن به این اهداف کوتاه مدت و بلند مدت نظارت های دقیقی بر روی شرایط افراد جذب شده، گروه بندی آنها براساس سن و سال و حتی ویژگی های فیزیکی، فراهم آوردن امکانات لازم شامل وسایل و البسه ورزش، وسایل ایاب و ذهاب، مکان مناسب برای استراحت (خوابگاه)، استفاده از منوهای غذایی مناسب به منظور تغذیه مفید دانش آموزان، به کارگماشتن مربیانی آگاه و لایق برای تمرین دهی، برپایی جلسات تمرینی در زمینی با ابعاد متناسب با تعداد بازیکنان و چمن مناسب می شود و در نهایت اینکه برای استعداد یابی در این مدارس هم برنامه ریزی های خاص و ویژه ای صورت می گیرد تا بتوان از خروجی های آنها بهترین بهره برداری را کرد.
حال آنکه مدارس فوتبال ایران که معمولا نام ملی پوشان پیشین و مربیان محبوب کل اعتبار آنها را تامین می کنند اینچنین برنامه ریزی هایی را که لازمه استاندارد بودن است ، کمتر به کار گرفته اند.
حسن میرزاآقابیگ که پیش از این معاونت ورزشی اداره کل تربیت بدنی استان تهران و ریاست اماکن ورزشی سازمان تربیت بدنی را بر عهده داشت در گفتگو با خبرنگار مهر این مطلب را تایید کرد:" در خوشبینانه ترین حالت مدارس فوتبال ما تنها 20 درصد استانداردهای لازم را دارند. این در حالیست که فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا) استانداردهای لازم برای تاسیس و راه اندازی مدارس فوتبال در تمام دنیا را تعیین و آنها را به همه کشورها از جمله ایران ابلاغ کرده است."
محمود کلهر بازیکن پیشین تیم فوتبال پرسپولیس و یکی از مربیان فعال مدارس فوتبال نیز در این زمینه به خبرنگار مهر گفت:" مدرسه ای فوتبالی با استانداردهای لازم در ایران نداریم یا لااقل من ندیده ام. نبود عوامل زیادی مدارس فوتبال ما را بی کیفیت کرده است، طوریکه تاکنون در فوتبال باشگاهی و ملی کشور تاثیر بسیار ناچیزی داشته اند."
به هر حال از هفته ها پیش تبلیغات مدارس فوتبال ستون هایی از صفحات روزنامه ها را به خود اختصاص داده اند و طی همین روزها درب بسیاری از آنها به روی ثبت نام شدگان گشوده می شود.
واقعیت موجود در مدارس فوتبال ایران نشان می دهد که این مدارس در همه زمینه ها با استانداردهای جهانی فاصله بسیاری دارند و بیش از آنکه محلی برای آموزش و یادگیری دانش آموزان و نوجوانان و نونهالان باشندف محلی برای سرگرمی و تلف کردن اوقات فراغت آنهاست. نکته ای که اکثر والدینی که فرزندانشان را به این مدارس فرستاده اند به آن اعتراف می کنند و پشیمانند از اینکه سه ماه از عمر فرزندانشان را بی حاصل به باد داده اند.
نظر شما