اتحادیه اروپا گرفتار اختلاف و بدبینی روز افزون

به گزارش خبرگزاری مهر، موسسه صلح کارنگی در تحلیلی نوشت: درست دو سال پیش " مارک لئونارد" مولف و متفکر انگلیسی کتابی را با عنوان " چرا اروپا قرن 21 را اداره خواهد کرد" منتشر کرد، اما امروز این سوال تعجب برانگیز مطرح می شود که اروپا تا چه حدی در قرن 21 شرکت خواهد کرد. این فقط ضربه مرگباری نیست که در نتیجه رای منفی ایرلند به پیمان لیسبون وارد شده باشد.

"رابرت کاگان" نویسنده این مطلب خاطر نشان کرده است: من شش سال از هشت سال گذشته را در مقر اتحادیه اروپا سپری کرده ام و در این مدت به کم شدن مداوم اعتماد به نفس در اروپا و افزایش بدبینی نسبت به آینده در آنجا پی برده ام. اروپاییها نسبت به چند سال گذشته بیشتر نگران مسئله مهاجرت و هویت فرهنگی هستند.

در ادامه این تحلیل آمده است: شاید مسئله تعجب برانگیزتر چالش مداوم برای اتحاد اروپا باشد و اجماعی که وجود دارد این است که اروپا از یک رهبری قدرتمند محروم شده است. "گوردون براون" به عنوان یک رهبر ضعیف تلقی می شود. " آنجلا مرکل" در ائتلاف بزرگ خود گرفتار شده است. بسیاری از آمریکاییها و ایتالیاییها "سیلویو برلوسکونی" را دوست دارند، اما بیشتر اروپاییها در خارج از ایتالیا اینگونه نیستند. نظرات در انگلیس و آلمان نسبت به " نیکلا سارکوزی" مثبت است، اما برای فرانسه نه برای اروپا.

در بخش دیگری از این مطلب آمده است: گمان می رفت که پیمان لیسبون برخی از این مشکلات را حل کند، اما حالا این قرارداد با یک توقف روبرو شده و اینها همه اخبار بدی برای آمریکاست. در دنیایی که قدرتهای بزرگ جدیدی در حال ظهور هستند، آمریکا نیاز دارد که شرکای آن تا حد امکان محکم وقوی باشند.

به عقیده کاگان، خطری که در ضربه اخیر به اعتماد اروپا وارد شده این است که هم پیمانان آمریکا از جمله انگلیس شاید کم کم به قعر بی ارتباطی جهانی فرو روند. هم اکنون کسانی در لندن هستند که از این روند استقبال می کنند. "گیدئون راچمن" نویسنده روزنامه فایننشال تایمز معتقد است که اکثر اروپاییها و شاید نه رهبران آنها، این بی ارتباطی را ترجیح می دهند و برای این کار خود هم حق دارند. چرا که این امر بهتر از این است که مثل آمریکا مسئولیتهایی در سراسر جهان داشت. به عقیده راچمن، ابرقدرت بودن می تواند یک کار سنگین و خون بار باشد.

در پایان این مطلب آمده است: مسلما حق با راچمن است که می گوید اروپاییها این راه را ترجیح می دهند. و شاید اروپا – اروپایی که رهبری نداشته باشد، اروپایی که هم اکنون یک پیمان جدید ندارد – همین راه را طی می کند، زیرا این همان چیزی است که مردم واقعا می خواهند. اگر چنین باشد، قرن 21 که اروپا آن را اداره نکند، زمان دشواری برای آمریکا خواهد بود.