جاده های خالی از سفر!

به گزارش خبرنگار مهر، روزهای گرم تابستان علاوه بر اینکه به لحاظ گرمی هوا و شرشر عرق ریختن، طاقت فرسا و تا حدودی غیر قابل تحمل می شود، برای قشری از مردم، اسباب دردسر و دعواهای خانگی است. چون وقتی اسم تابستان می آید، بهانه های کودکانه و بعضا همسر!! برای رفتن به سفر و تفریح و مسافرت شروع می شود و این آغاز ماجرایی است که مرد خانه را مجبور می کند روزهای گرم تابستان را در کنار سختی ها و دشواری های زندگی، رها کرده و فقط به این موضوع فکر کند که چگونه می تواند با این بهانه ها کنار بیاید.

متاسفانه شرایط اقتصادی حاکم بر طبقه حقوق بگیر و کم درآمد جامعه به گونه ای است که این قبیل خانواده ها مجبور می شوند برای برقراری توازن بین درآمد و هزینه ها، از برخی نیازهای ثانویه (که البته می توان آنها را در لیست نیازهای اولیه نیز قرار داد) چشم پوشی کنند تا شاید بتوانند امورات روزمره زندگی را بگذرانند. لذا، وقتی برنامه های زندگی را مرور می کنند، به ناچار مقوله هایی مثل خرید کتاب، لوازم بازی و سرگرمی بچه ها و در نهایت، رفتن به گردش و سفر را از لیست اولیه حذف کنند و بنا را بر این بگذارند که شاید روزی از راه برسد تا آنها هم سفری به اماکن زیارتی و تفریحی داشته باشند!! 

اسفندیار رحیم مشایی ( رئیس سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی)، پس از اینکه در راس مدیریت این سازمان قرار گرفت، به ارائه طرح سفرهای ارزان قیمت پرداخت و گفت: سفرهای ارزان قیمت با سه هدف همگانی کردن، همه جایی و همه زمانی کردن سفر تهیه شده است.

وی، همان زمان اعلام کرد که "اجرایی شدن این طرح نیازمند برنامه ریزی جدی و قوی و همکاری دستگاههای مرتبط و همچنین تاسیسات مختلف گردشگری است". و البته به این نکته نیز اشاره داشت که "باید برای همگانی و همه مکانی کردن سفر انگیزه در بین مردم ایجاد کرد تا آنها به گردش ترغیب شوند".

رحیم شمایی، البته معتقد است که "وقتی سفر افزایش پیدا کند، قیمتها نیز کاهش پیدا خواهد کرد".

اما بعد از گذشت دو سال از ارائه چنین برنامه و طرحی، هیچ حرکت جدی در زمینه ارزان شدن سفر به خصوص برای اقشار کم درآمد و حقوق بگیر جامعه شاهد نیستم که از آن بتوان به عنوان یک برنامه موفق نام برد. آنچه را در سالهای اخیر شاهد آن هستیم، ارائه آمارهایی از سوی مسئولان این حوزه است که متکی به عبور خودرویی مردم از شهرهای مختلف است!!

در واقع؛ بر اساس همین رویه است که مسئولان حوزه گردشگری، آمار سفرهای نوروزی (سال 87) را بیش از 71 میلیون سفر اعلام کردند و مدام بر این نکته تاکید داشتند که افزایش سفر، نشان از بهبود وضعیت معیشتی مردم دارد. در صورتی که وقتی یک نفر برای رفتن به تبریز، مجبور است از شهرهای کرج، قزوین، زنجان و... بگذرد، نمی توان چنین تلقی کرد که او چند سفر انجام داده است. 

البته ناگفته نماند که طرح ارائه بن سفر به صورت مقطعی در برخی ارگانهای دولتی اجرا شد اما نتوانست رضایت مردم را برای انجام سفر جلب کند. چرا که اولا، افراد مجبورند از مراکز اقامتی استفاده کنند که سازمان معرفی می کند و ثانیا، سایر خدمات بن سفر به گونه ای نیست که هزینه ها را کمتر کند. لذا می بینیم که این طرح تا حدودی شکست خورده و خود مسئولان مربوطه نیز با وسواس و حساسیت خاصی از این طرح صحبت می کنند.

بر اساس گزارش معاونت گردشگری و ستاد تسهیلات سفرهای کشور، جمع کل مسافر ورودی به استانهای کشور در نوروز 87، 71 میلیون و 362 هزار و 742 نفر بوده است، در حالی که این تعداد در سال 86 ، 55 میلیون و 506 هزار و 245 نفر بوده است که این امر نشانه افزایش 29 درصدی تعداد مسافران نوروزی است...

اگر بخواهیم به این آمار و ارقام بسنده کنیم، دیگر جای هیچ نگرانی برای بهانه سفر نیست. البته اگر بخواهیم باور کنیم، چراکه باور آن کمی سخت و تا حدودی غیر قابل قبول است. چگونه است که بیش از 71 میلیون سفر در نوروز 87 صورت گرفته اما وقتی با مردم مواجه می شویم، می بینیم جز قشر محدودی از طبقه ای که به قول معروف دستشان به دهنشان می‌رسد و مشکلی برای سفر ندارند، مابقی مردم جرات اینکه حتی دو سه روزی از خانه خارج شوند را ندارند.

در حال حاضر، اگر یک خانواده چهار نفره بخواهد سه روز نه بیشتر در مشهد اقامت گزیند و وسیله سفر آنها، اتوبوس یا قطار باشد، حداقل نیازمند 300 هزار تومان پول است. مگر درآمد ماهانه یک کارمند یا کارگر بخش دولتی و خصوصی چقدر است که بتواند چنین پولی را هزینه کند و اگر بخواهد هزینه کند، قطعا مجبور است از سایر هزینه ها بزند که شامل کرایه خانه، اقساط بانکی و... است که آن هم شدنی نیست.

حالا فرض کنید بخواهیم با هواپیما سفر کنیم و این سفر به سایر شهرهای تفریحی کشور ادامه یابد. آن وقت قطعا با هزینه های کمرشکن مواجه خواهیم شد که امکان تامین آنها از عهده قریب به اتفاق مردم کشور خارج است. بنابراین، پدر خانواده هر روز را با بهانه ای، جواب بهانه های کودکانه و بعضا همسر خود را می دهد تا فردا که از راه برسد و بالاخره در انتظار پایان روزهای گرم تابستان، لحظه شماری می کند.

-----------------------

حبیب احسنی پور اصل