اول رجب سال 57هجری قمری بنابربرخی روایات مشهور حضرت امام محمد باقر(ع) پنجمین پیشوای شیعیان و مسلمانان جهان در مدینه متولد شد.
نام آن حضرت محمد و کنیه ابوجعفر است. امام باقر(ع) در کردار همچون خاتم پیامبران حضرت محمد و در عبادت شاگرد مکتب پدر خود حضرت امام سجاد(ع) بود.
امام پنجم در همه حال مردم را به کسب علم تشویق می‌کرد و خود در هر فرصتی آنان را از دریای دانش خویش بهره مند می‌ساخت.
آن حضرت همچنین امت اسلام را به توجه به خدای متعال و مبانی توحید توصیه می‌کرد. درباره عظمت علمی امام باقر(ع) مورخان روایت کرده‌اند که هر عالمی که نزد آن امام می‌رفت بی‌تردید احساس کوچکی و ناچیزی می‌کرد و محو عظمت علمی ایشان می شد.
ایجاد و گسترش مدارس بزرگ فقه و تشکیل حلقه‌های درس و بحث و تعلیم و تعلم در زمان آن حضرت مانند دمیدن روح تازه‌ای به کالبد اسلام و تشیع و محافظت از تعالیم الهی پیامبر و امامان معصوم بود.
تلاشهای مستمر امام محمد باقر(ع) و تعلیم یافتگان مکتب ایشان، فقه اسلامی و معارف و احادیث اهل بیت (ع) را حفظ کرد و به آیندگان رساند.
در میان امامان پس از امیر مؤمنان، بخش عمده ای از روایات به امام باقر و امام صادق علیهما السلام تعلق دارد و این به دلیل موقعیت خاص سیاسی جامعه آن روز مربوط می شود که این دو امام بیش از امامان دیگر فرصت نشر علوم آل محمد یافتند .
نشر این احادیث سبب شهرت عظیم علمی آن امام همام، در آن روزگار به عنوان عالم، امام، فقیه و محدث بوده است. ابو زهره از میان انبوه کسانی که به آن حضرت مراجعه و از محضر ایشان کسب علم کرده اند، به سفیان ثوری، سفیان بن عینیه( محدث مکه) و ابوحنیفه اشاره کرده است.
کسی از جانب پروردگار عهده دار مقام امامت می شود که در تقوا، خداترسی و اجلال او، تواضع و فروتنی و نشان دادن اخلاص و در بندگی نمونه باشد ، تا برای دیگران الگو قرار گیرد.
آن حضرت بسیار به قرآن عشق می ورزید و بدان علاقه نشان می داد و تحت تأثیر آیات آن قرار می گرفت.
امام محمد باقر کاملاً به فرمان خداوند تسلیم بود. یکی از اصحاب آن حضرت روایت می کند که عده ای نزد ابوجعفر آمدند و دیدند که پسر آن حضرت بیمار و خود وی نیز ناراحت و اندوهگین است و آرام و قرار ندارد. دیدار کنندگان گفتند: به خدا قسم اگر به وی مصیبتی رسد، می ترسیم از او چیزی ببینیم که خوش نداریم. پس دیری نپایید که صدای شیون و زاری بر آن پسر بلند شد. در این لحظه امام با رویی گشاده و حالتی متفاوت با آنچه پیش از این داشت، بر دیدارکنندگان وارد شد . آنان عرض کردند: فدایت شویم، ما از حالتی که شما پیش از این داشتید، می ترسیدیم( با مرگ این کودک) حادثه ای پیش آید که موجب اندوه و ناراحتی ما شود، حضرت به آنان پاسخ داد: مایلیم کسانی که به آنان علاقه داریم، سالم بمانند و بهبود یابند. اما هنگامی که فرمان خدا جاری می شود به آنچه که او دوست می دارد گردن می نهیم.
سعه صدر، عشق به قرآن، آداب معاشرت، انجام اعمال صالح، تسلیم رضای خدا و عبادت امام از جمله ویژگیهای اخلاقی بارز و شاخص امام محمد باقر(ع) است .
نظر شما