ضرغامی پیش از این و در جلسه‌های مشابه با دوبلورها و گویندگان، کارگردان‌ها، روان‌شناس‌ها و جامعه‌شناسان و تعدادی از اعضاء کمیسیون فرهنگی مجلس ملاقات کرده و نظرهای آنها را درباره حوزه کاری‌شان و پیوند آن با تلویزیون شنیده بود. البته بدون حضور خبرنگاران بیرون و درون سازمان و احتمالا فقط با یکی دو دوربین روشن.
دیدار "صمیمی" ضرغامی با فیلمنامه‌نویسان
اصرار مدیران ارشد صدا و سیما برای اطلاع‌رسانی ناقص درباره آنچه در این جلسه‌ها می‌گذرد همچنان ادامه دارد و حتی خبر دیدار نشست اخیر ضرغامی با فیلمنامه‌نویسان زمانی در اختیار رسانه‌ها قرار گرفت که ساعت‌ها (دیدار ساعت 30/13 به پایان رسید و خبر و تصاویر آن شش ساعت بعد به رسانه‌ها ارسال شد) از پایان جلسه گذشته بود و پوشش آن ارزش خبری نداشت.
بی‌اعتنایی به حضور رسانه‌ها در این جلسه‌ها را می‌توان از جنبه‌های مختلف بررسی کرد. رسانه بزرگ صدا و سیما ظاهرا خود را بی‌نیاز از همراهی سایر رسانه‌ها می‌داند و به همین دلیل در این دیدارها نماینده‌ای از اصحاب رسانه دعوت نمی‌شود؛ نه برای پوشش اخبار و اطلاع‌رسانی نه برای پیدا کردن پاسخ پرسش‌هایی که درباره رسانه ملی، مدیران و برنامه‌هایش دارد.
نمایندگان رسانه‌ها به عنوان گروهی که می‌توانند حال و هوای اینگونه جلسه‌ها را عوض کنند و از فرصت به وجود آمده برای مطرح کردن مسائل و پرسش‌هایی بهره ببرند که روشن‌کننده برخی ابهام‌ها باشد، از گردونه حذف می‌شوند تا نشست "صمیمی" رئیس سازمان همانطور که باید برگزار شود.
گرچه نفس برگزاری این جلسه‌ها برای ضرغامی یک قدم مثبت محسوب می‌شود، اما باید دید نتیجه این نشست‌ها چه بوده است. آیا قواعد و مقررات حاکم بر سازمان اجازه استفاده از این نظرها را می‌دهد؟ آیا این جلسه‌ها جز کارکردهای تبلیغی پیامد مثبت دیگری داشته و اگر پاسخ مثبت است این پیامدها و نتایج چیست؟
از سوی دیگر، اگر مسئولان سازمان با این توجیه که نشست‌های تخصصی به پوشش رسانه‌ای نیاز ندارد نمایندگان رسانه‌ها را به این جلسه‌ها دعوت نمی‌کنند، پس چگونه است که مشروح تمام این دیدارها به فاصله چند روز از تلویزیون پخش می‌شود؟ در حالی که دنبال کردن آنها برای مخاطب جذابیت ندارد و عمومی کردن مباحث تخصصی ثمری برای بینندگان نخواهد داشت.
اگر قرار است فقط مدیران ارشد رسانه ملی از این نشست‌ها استفاده کنند، چه نیاز به پخش آنها و مدیران سازمان می‌توانند نوار جلسه را دریافت و از آن استفاده کنند. در فضایی که مدیران عادت به پاسخگویی ندارند اهتمام مهندس ضرغامی برای برگزاری این جلسه‌ها قابل تقدیر است، اما اگر هدف شناسایی مشکلات رسانه ملی است، باید فضایی برای طرح نظر همگان فراهم شود.
رسانه‌های رقیب شاید امکان استفاده از اهرم‌های انحصاری رسانه ملی را نداشته باشند، اما به دلیل استقلال نسبی مورد اعتمادند و رسانه ملی نباید این امتیاز را نادیده بگیرد. اگر ضرغامی در پی رفع مشکلات رسانه ملی است، دیداری هم با اهالی رسانه برگزار کند؛ آنها که در پوشش اخبار و تحلیل برنامه‌های رادیو و تلویزیون رقیب شبکه‌ها و روزنامه و هفته‌نامه سازمان هستند.
نظر شما