یک جامعه شناس و استاد دانشگاه در گفتگو با خبرنگار مهر با اعلام این مطلب گفت : بسیاری از والدین در خانواده های طبقات اجتماعی متوسط به بالا که اغلب ساکن شهرهای بزرگ هستند برای اینکه آمال و آرزوهای محقق نشده خود را در قالب فرزندانشان برآورده کنند اجازه تجربه کردن و مسئولیت پذیری را از آنها سلب می کنند.
دکتر غلامرضا علیزاده تاکید کرد: این والدین به دلیل میل به "افراط در جبران" از جزئی ترین تا پیچیده ترین وظایف و مسئولیتهای فرزندان خود را بر عهده گرفته و با این کار مانع از تجربه اندوزی و تصمیم گیری بچه ها می شوند.
این استاد دانشگاه با اعلام اینکه این نوع رفتار و مدل تربیتی باعث می شود فرزندان این خانواده ها به صورت طبیعی بزرگ نشوند، گفت: فرزندان در خانواده های روستایی و شهرهایی کوچک به دلیل مشارکت در کارهای خانواده از ابتدا مسئولیت پذیر و مقاوم شده و می توانند چرخهای زندگی را به تنهایی بچرخانند اما در خانواده های طبقات اجتماعی متوسط به بالای شهری این اتفاق به دلایلی که " جلوگیری از وارد شدن فشار به بچه ها " عنوان می شود رخ نمی دهد. بزرگ شدن فرزندان در خانواده هایی با روش تربیتی این چنینی مانند بزرگ شدن در شرایط " آنکیباتوری "(محفظه شیشه ای) است، به همین دلیل هم این افراد چون در یک فضای مصنوعی اجتماعی رشد یافته اند از درک کردن و تحمل مواجه شدن با فضاهای اجتماعی عادی عاجز هستند.
از نظر این محقق اجتماعی سلب امکان تجربه اندوزی و تصمیم گیری در مورد اتفاقات مهم زندگی فرزندان، مانند انتخاب رشته در کنکور و ورود به دانشگاه از عوامل بزرگ نشدن فرزندان و ترد و شکننده بودن آنها در مواجه با ناملایمات است و برخی از مادران کارهای فرزندان را خود انجام داده و اجازه نمی دهند هیچ وظیفه ای به آنها محول شود به گونه ای که فرزندان آنها با وجود اینکه از رشد سنی و جسمی زیادی برخوردار هستند اما به لحاظ رفتاری ویژگیهای یک نوجوان را دارند.
به گفته دکتر غلامرضا علیزاده در بسیاری از این موارد فرزندان تا سن 35 سالگی هم به دلیل اینکه با واقعیات و مشکلات زندگی به صورت مستقیم روبرو نشده اند هیچ نشانه ای از بزرگ شدن و مسئولیت پذیری را در خود ندارند.
این جامعه شناس در ادامه گفتگوی خود با خبرنگار مهر با برشمردن عوامل پنجگانه "ژنتیک"،"خانواده"،"مدرسه"، "گروههای همسالان" و "تجربه های بی همتای شخصی" که شکل دهنده اصلی شخصیت هر فردی هستند، تاکید کرد: این موارد اگرچه هرکدام نقش مهمی در شکل گیری شخصیت افراد دارند اما نقش خانواده به عنوان رکنی رکین از همه مهمتر و تاثیر گذارتر است و عدم احساس مسئولیت در نوجوانان و جوانان معلول مناسبات خانواده ها است و نه علت آن و به همین دلیل نیز باید به خانواده ها در رابطه با شیوه های تربیتی خود هشدار داد.
نظر شما