خبرگزاری مهر- گروه دین و اندیشه: نویسنده در پیشگفتار این اثر با اشاره به اینکه فرهنگ و تربیت به معنای آموزش و پرورش، پیچیدهترین و گستردهترین مقوله اجتماعی و حیاتی انسان بوده اظهار داشته است که این دو مقوله همه افراد بشر را در سراسر حیاتشان دربرمیگیرند و امکان بینیازی آنها هرگز وجود نداشته و نخواهد داشت.
وی با تأکید بر اینکه چگونگی فرهنگ و آموزش- پرورش، نمایانگر چگونگی یک جامعه است اظهار داشته است که جامعه متعالی دارای فرهنگ و تربیت متعالی است. در چنین فرهنگ و تربتی غالبا ویژگیهای عشق اجتماعی، اعتماد اجتماعی و عدالت اجتماعی، اطمینان اجتماعی، اعتدال اجتماعی، تلاش اجتماعی، تفاهم اجتماعی، مشارکت اجتماعی، همدردی و همدلی اجتماعی، افتخار اجتماعی، اطلاعات اجتماعی، آزاد اندیشی اجتماعی، امید و سعادت اجتماعی ، هماهنگی اجتماعی، حقوق و وظایف با هم و همزمان، جرأت اجتماعی ، مدارا و تساهل اجتماعی و عطوفت اجتماعی مشاهده میشود.
تربیت و یا آموزش و پرورش شاید مهمترین مؤلفه فرهنگ در جامعه به شمار میرود بنابراین تربیت و فرهنگ بدون تردید تفکیک ناپذیرند و آن دو را باید یک سیستم تلقی کرد. پرداختن به آموزش - پرورش بدون پرداختن به فرهنگ طبعا نارسا و ناقص خواهد بود و برعکس یعنی بدون توجه به آموزش و پرورش جامعه پرداختن به فرهنگ آن جامعه طبعا رسایی لازم را نخواهد داشت. هدف این کتاب هم بحث درباره ارتباط ناگسستنی این دو پدیده با فرآیند جامعه است.
این کتاب دربرگیرنده پنج فصل است که عناوین آن بدین قرارند: فصل اول ماهیت آموزش- پرورش و فرهنگ، فصل دوم نقش آموزش – پرورش در فرهنگ عموی، فصل سوم واقعیتهای فراموش شده روان شناختی در تربیت در آموزش – پرورش معاصر، فصل چهارم واقعیتهای روانشناختی فراموش شده و فصل پنجم واقعتهای روانشناختی در تربیت.
نظر شما