به گزارش خبرگزاری مهر، OLED مخفف عبارت "دیود ارگانیکی ساطع کننده نور" است. این فناوری اجازه ساخت صفحات نمایشگرهای رنگی با توانایی تابش نور را میسر می سازد. در تفاوت با نمایشگرهای کریستال مایع (LCD)، نمایشگرهای OLED برای درخشیدن نیازی به قطعات اضافی ندارند و خودشان نور تولید می کنند. درحالی که نمایشگرهای کریستال مایع برای تابش نور به یک منبع نور خارجی نیاز دارند.
این قابلیت، ساخت نمایشگرهای بسیار نازک و انعطاف پذیر را امکانپذیر می کند و همچنین برای عملکرد نیاز به حداقل انرژی دارند.
به دلیل ماهیت دستکاری کردن لایه های ماده آلی (ارگانیکی)، نمایشگرهای OLED به روشی آنالوگ تنها در یک جهت به طرف یک دیود، جریان برق را هدایت می کنند.
به دلیل خاصیت الکتروتابناک (electroluminescent) برخی از عناصر آلی که در سالهای اخیر کشف شده اند، نمونه های اولیه نمایشگرهای OLED گامی فراتر از نمونه های آزمایشی برنداشتند.
مدلهای اولیه این نمایشگرها از نظر ساختاری بسیار ساده بودند به طوری که این صفحات تنها از یک لایه پوشیده از ماده آلی که بین دو الکترود آند و کاتد قرار گرفته بود تشکیل می شدند. با اتصال شدت بالا میان دو الکترود، جریان الکتریکی از لایه ارگانیکی عبور می کرد و به این ترتیب نور ساطع می شد (شدت 100 ولت).
این نوع از الکترودها به دلیل مصرف بالای انرژی برای استفاده تجاری چندان کاربردی نبودند.
اولین نمایشگرهای با راندمان بالا و شدت پایین را "چینگ تانگ" و "استیو وان اسلایک" در سال 1987 ارائه کردند.
این نمایشگرها از دو لایه ارگانیکی استفاده می کردند: یکی برای دریافت فضاهای خالی و دیگری برای دریافت الکترونها. به این ترتیب امکان ساخت نمایشگرهای با نور دهی بالا و شدت جریان پایین فراهم شد. شدت جریان این نمایشگر در حدود 10 ولت بود.
در جولای 2008 خبر تولد یک کنسرسیوم تجاری میان سونی، توشیبا و ماتسوشیتا برای تولید نمایشگرهای OLED اعلام شد.
ویژگیهای فنی
نمایشگرهای OLED ویژه پخش کننده های MP3 محصول Creative Technology نمونه ای از این نمایشگرها هستند. در این مورد، ماده آلی یک پلیمر هادی الکتروتابناک (electroluminescent) شبیه به پلاستیک است. به این ماده POLED (پلیمر دیود ارگانیکی ساطع کننده نور) گفته می شود.
نباید فراموش کرد که لایه های ارگانیکی تنها توانایی تابش نور سفید را دارند اما می توانند با کمک ترکیبات الکتروفسفورسان نور قرمز، سبز یا آبی را تولید کنند. با این رنگهای اصلی می توان به روشی آنالوگ تمام رنگهای طیف مرئی را ترکیب کرد. هر نقطه از یک تصویر از سه میکرونمایشگر ساخته شده اند که به ترتیب نورهای قرمز، سبز و آبی را تولید می کنند که چشم انسان از دور، ترکیبی از این سه میکرونمایشگر را همانند یک نقطه واحد می بیند.
ساختار
یک نمایشگر OLED از لایه های مختلفی تشکیل شده است. اولین لایه شفاف است که عملکرد پرتوافکنی دارد. لایه دوم نیز شفاف بوده و توسط آند هدایت می شود. سپس سه لایه ارگانیکی وجود دارد. یکی برای تزریق فواصل خالی، یکی برای انتقال الکترونها و سه ماده الکتروتابناک قرمز، سبز و آبی نیز یک لایه واحد را تشکیل می دهند و سرانجام یک لایه منعکس کننده وجود دارد که با کاتد هدایت می شود.
محدودیتها
فناوری OLED مزایای بسیاری دارند که از آن جمله می توان به شدت پایین انرژی، کنتراست عالی و درخشش رنگها اشاره کرد. باوجود این هنوز محدودیتهای بسیاری در راه توسعه این نمایشگرها وجود دارد.
مهمترین این محدودیتها هزینه بالای فرایند تولید است. محدودیت دوم طول عمر نمایشگرهای OLED است که هنوز بسیار کمتر از نمایشگرهای کریستال مایع و نمایشگرهای پلاسمایی است. در حقیقت، ماده آلی که در این نمایشگرها استفاده می شود توانایی تابش نور را کمی پس از 10 هزار ساعت استفاده از دست می دهد و نمایشگر از عملکرد خارج می شود.
تکامل فناوری
در سال 2002 فیلیپس اولین نمایشگرهای OLED را برای استفاده تجاری آزمایش کرد. این نمایشگرها سیاه و سفید بودند. در سال 2003 کوداک اولین دوربین عکاسی دیجیتالی مجهز به نمایشگر OLED را عرضه کرد. در سال 2004 سامسونگ تلفن همراه مدل SGH-E700 را عرضه کرد. این تلفن همراه مجهز به یک نمایشگر OLED خارجی با 256 رنگ و وضوح تصویر 64 در 96 پیکسل بود.
SGH-E700
در می 2005 نمونه آزمایشی نمایشگر OLED در ابعاد 40 اینچ معرفی شد. در آوریل 2006 دانشگاه بروانشینگ آلمان، فناوری جدیدی را معرفی کرد که ظرف دو سال آینده اولین نمایشگرهای OLED شفاف با استفاده از فناوری TFT را عرضه خواهد کرد.
در سپتامبر 2006 گروهی از محققان دانشگاه کورنل یک نوع جدید از نمایشگرهای OLED انعطاف پذیر را ایجاد کردند که همانند نوعی از پیلهای فتوولتائیک عمل می کنند و بنابراین از نور برق تولید می کنند.
به گزارش مهر، همزمان شرکت سونی ژاپن اعلام کرد که برای بازار این کشور از سال 2007 تلویزیونهای برپایه فناوری OLED را عرضه خواهد کرد. XEL-1 اولین مدل تلویزیون OLED محصول این شرکت است. این تلویزیون 11 اینچی، 940 در 540 پیکسل و کنتراست یک میلیون بر یک دارد. از دیگر امکانات این تلویزیون می توان به کارت شبکه اترنت (نوعى سیستم شبکه که امکان حمل اطلاعات سمعى و بصرى را همانند داده کامپیوترى فراهم مى آورد)، پورت HDMI و پورت USB اشاره کرد. OSRAM ، شرکت مالک زیمنس در سال 2008 اولین لامپ OLED را در نمایشگاه Early Future معرفی کرد.
XEL-1
همچنین سونی در سال 2008 یک تلویزیون OLED در ابعاد 31 اینچی با وضوح تصویر Full HD را معرفی کرد. سونی در سال 2009 اعلام کرد که 140 میلیون یورو در عرصه فناوری OLED سرمایه گذاری می کند.
پاناسونیک نیز عرضه تجاری تلویزیونهای 40 اینچی OLED را از سال 2011 آغاز می کند.
همچنین در نمایشگاه محصولات الکترونیکی برلین 2009 شرکت "ال. جی" اعلام کرد که از سال 2010 عرضه تجاری بزرگترین تلویزیون OLED را آغاز می کند. ضخامت نمایشگر این تلویزیون که TV AMOLED نام دارد دو میلیمتر و وضوح تصویر آن 1366 در 768 پیکسل است.
به گزارش مهر، همچنین نمایشگاه محصولات الکترونیکی مصرفی Ceatec 2009 در ژاپن در حال برگزاری است. در این نمایشگاه سونی یک سری از صفحات نمایشگر انعطاف پذیر را معرفی کرده است.
سونی در حدود دو سال قبل نمونه آزمایشی اولین نمایشگرهای انعطاف پذیر خود را معرفی کرد، اما این نمونه های جدید بیشتر مورد توجه قرار گرفته اند. به خصوص که سونی قصد دارد از این نمایشگرها در نوت بوکهای وایو، پخش کننده های واکمن و کتابهای الکترونیک "ریدر" استفاده کند. تمام این نمایشگرها با کمک فناوری OLED ساخته شده اند و ضخامت آنها تنها 2/0 میلیمتر است.
در حال حاضر در بازار نوت بوکها، قدرت در دست نمایشگرهای "ال. سی.دی" سلطه است و این اولین بار است که سونی در نوت بوکهای "وایو" از این نمایشگرهای دیود ارگانیکی ساطع کننده نور بهره می گیرد.
نظر شما