به گزارش خبرنگار مهر، یکی از نکاتی که همواره در تئاتر ایران مورد بحث بوده و راهکاری مناسب برای آن در نظر گرفته نشده است، برابر بودن سقف اجرای آثار موفق و ناموفق است. این امر سبب شده آثاری که در جذب مناسب مخاطب موفق عمل کرده‌اند، به دلیل نوبت اجرایی سالن‌های تئاتر شهر و مولوی به ناچار باید جای خود را به آثار دیگر بدهند.
به زعم کارشناسان تئاتری برخی آثاری که در مجموعه تئاتر شهر به صحنه می‌روند نه تنها کیفیت مورد نظر را ندارند بلکه در جذب درست مخاطب نیز با مشکل مواجهند و این امر نه تنها باعث افزایش مخاطب تئاتر نمی‌شود، بلکه باعث کم شدن تماشاگران و مخاطبانی می‌شود که قصد دارند به تماشای آثار نمایشی این مجموعه بیایند.
در این باره با محمد حیدری مدیر مجموعه تئاتر شهر گفتگو کردیم که اصلی‌ترین مرکز اجرای تئاتر در ایران است و بسیاری از هنرمندان تئاتر یکی از مشکلات اصلی تئاتر ایران را تمرکز اجرای آثار در این مجموعه می‌دانند.
* متولیان تئاتر بارها شعار "تئاتر برای همه" را داده‌اند. ولی با روند فعلی گروهی از مخاطبان با اجرای آثار ناموفق و با سطح کیفی پائین از تئاتر دفع می‌شوند. متأسفانه برنامه یا راهکاری هم برای رفع مشکل یکسان بودن اجراهای آثار موفق و ناموفق در نظر گرفته نشده است. آیا شما موافق این روند هستید و اگر موافق نیستید چرا این روند در تئاتر شهر ادامه دارد؟
ـ محمد حیدری، مدیر مجموعه تئاتر شهر: این اتفاق سال‌ها است در تئاتر شهر رخ می‌دهد و متأسفانه در حال حاضر صادقانه می‌گویم معیاری برای سنجش کیفی آثار و تعداد مخاطبان وجود ندارد. ما در تئاتر شهر معیار ارزشیابی مشخص نداریم. به نظر من در بخش کیفی خیلی وارد نشدیم و تنها به لحاظ کمی وارد عمل شدیم تا پرونده یک سال کاری بسته شود و اعلام کنیم این تعداد کار با این تعداد مخاطب اجرا شد. از این رو تأثیرگذاری و روند رو به رشد کیفی مدنظر نیست.
حدود یک سال است مدیر مجموعه تئاتر شهر هستم و پیش از آن هم در حوزه تئاتر فعالیت می‌کردم. از این رو معتقدم تنها آمار بالای مخاطبان نشان‌دهنده سطحی کیفی بالای اثر و کم مخاطب بودن آن نشان‌دهنده پائین بودن سطح کیفی آن نیست. اثری که به لحاظ کیفی مناسب باشد با جذب مخاطب همراه خواهد بود و اینکه گفته می‌شود بعضی آثار به لحاظ کیفی در سطح بالا هستند ولی مخاطب کم دارند را قبول ندارم. زیرا اگر کاری به صورت مناسب مخاطب جذب نمی‌کند به حتم دارای اشکال کیفی است.
اثر تولید می‌شود تا در معرض دید مخاطبان قرار بگیرد. این موضوع و نحوه ارائه نمایش، برنامه‌ریزی و فصل مورد نظر برای اجرا و تبلیغات باید بررسی شود که متأسفانه ما در بحث تبلیغات نمایش بسیار ضعیف عمل می‌کنیم. برخی کارگردانان برای بالا بردن سطحی کیفی آثار از بازیگران سینما بهره می‌برند که معتقدم این کار تنها نمی‌تواند ملاک کیفیت آثار باشد، زیرا در عین احترام به ستارگان سینما که بخشی از آنها پرورش‌یافته تئاترند، استفاده از چهره‌ها تنها نشانه سطح کیفی یک اثر نیست.
به نظر من باید معیارهای سطح کیفی مشخص باشد تا بر اساس آنها کارهای موفق اجرای مستمر داشته باشند. متأسفانه الان گویی نوبت اجرایی در تئاتر شهر مانند زنبیلی است که هر کسی در صف می‌گذارد و مدعی است جایی در صف دارد و باید یک فاصله زمانی در اختیارش گذاشته شود تا اثری را تولید و اجرا کند. این به دلیل نبود معیارهای کیفی لازم است. در سینما درجه‌بندی مشخص با عنوان کف فروش وجود دارد و اگر فیلمی نتواند به کف فروش برسد جای خود را به فیلمی دیگری می‌دهد.
در تئاتر به دلیل وجود ذهنیت نوبت اجرایی باعث می‌شود کاری در اوج به پایان برسد و نمایشی دیگر جایگزین آن شود. معتقدم این روش تا امروز جواب نداده و اشتباه است. این درست نیست که ارزشگذاری بر اساس نوبت اجرا باشد و فرقی نکند نمایشی با تعداد مخاطب محدود اجرا شود یا اثری مخاطبان بسیار داشته باشد که هر روز بر تعداد آنها افزوده می‌شود. باید برای مدیریت این مسائل اهمیت داشته باشد و بودجه و زمان و مکان در اختیار گروهی قرار ندهد تا فقط اثری را به صحنه ببرد.
به حتم از سال جدید تئاتری یعنی بعد از جشنواره بیست و هشتم تئاتر فجر، قراردادی با کارگردان‌ها منعقد خواهد شد که در آن اگر نمایشی بعد از دو هفته مورد استقبال قرار نگرفت جای خود را به اثری دیگر بدهد. این مستلزم برنامه‌ریزی دقیق است و نباید تنها برای اینکه سالن خالی نماند به گروهها و آثار مختلف اجرا داد. البته این موضوع را با کارگردان‌های حرفه‌ای تئاتر در میان گذاشتیم که مورد استقبال هم قرار گرفت، زیرا کارگردان باید در سرنوشت اثر خود دخیل باشد.
سوبسید به آثار داده می‌شود که فقط اجرا شوند تا در آخر سال یک آمار کمی به لحاظ تعداد آثاری که به صحنه رفته‌اند وجود داشته باشد. اولین سئوالی که پیش می‌آید این است که در این آمار کیفیت آثار در چه جایگاهی قرار دارد؟ البته من در مدیریت تئاتر شهر از کیفیت برخی از آثاری که در مجموعه به صحنه رفتند دفاع می‌کنم ولی با این وجود معیار مشخصی برای سنجش سطحی کیفی آنها هم نداریم. آثار برخی هنرمندان هم که مورد استقبال قرار گرفتند در اوج کنار گذاشته شدند و اجراهایشان پایان گرفت.
اگر اثری بعد از دو هفته نتوانست موفق باشد جای خود را به اثر دیگری بدهد و از طرف دیگر اجراهای آثاری که 30 اجرای خود را با موفقیت پشت سر گذاشته باشند، تمدید شوند. باید شرایط برای کارهایی که موفقیت دارند مهیا شود. وقتی کارگردان‌ها ببینند معیار کیفیت آثار است تلاش می‌کنند با افزایش کیفیت اثر به تعداد اجراهای بیشتر دست یابند. شاید این یک معیار برای ارزیابی آثار باشد ولی کافی نیست و باید معیارهای مشخصی برای ارزیابی سطح کیفی آثار مورد نظر قرار گیرد.
مدام می‌گوییم تئاتر شهر ویترین تئاتر ایران است ولی در عمل خیلی از نمایش‌هایی که در مجموعه اجرا می‌شوند به دلیل حضور در جشنواره تئاتر فجر یا برخی جشنواره‌های تئاتری دیگر در تئاتر شهر اجرا می‌شوند. باید توقع خود را از ویترین تئاتر کشور بالا ببریم. در جشنواره تئاتر فجر به دلیل حضور مخاطبان خاص اکثر آثار با استقبال مواجه می‌شوند و این دلیل یا معیاری برای یک اثر نیست. زیرا این اثر باید قابلیت 30 اجرا را داشته باشد. برخی آثار جشنواره در اجرای عموی موفق نبودند.
معتقدم نباید برای خالی نبودن سالن با وجود اینکه قراردادی مالی با گروه بسته شده آثار ناموفق 30 اجرا داشته باشند. اگر اینگونه باشد می‌توان دورنمایی برای بالا بردن کیفیت آثار داشت. در مرحله دوم می‌توان ارزشگذاری مالی را نیز برای آثار با کیفیت و موفق در نظر گرفت. در بحث مالی جایگاه کارگردان‌ها با هم خیلی متفاوت است و معتقدم هر کس باید به اندازه و قدر خود از یارانه دولتی بهره‌مند شود و بخشی از درآمد خود را از طریق قرارداد گیشه به دست بیاورد.
اگر این تقسیم‌بندی وجود نداشته باشد برنامه‌ریزی‌ها به هم می‌ریزد. مساوات در اینجا عین بی‌عدالتی است و همه نباید به صورت مساوی و برابر از سوبسید دولتی نیز استفاده کنند. اگر تعداد سالن‌ها زیاد بود نگاهی اینگونه مناسب نبود ولی با وجود تئاتر شهر به عنوان تنها مجموعه حرفه‌ای تئاتر باید در حد امکانات موجود بهترین تصمیم‌گیری و برنامه‌ریزی درست را داشت. باید در این شرایط و با پنج سالنی که در اختیار داریم صرف کمیت برنامه‌ریزی نکنیم و تقسیم‌بندی کیفی را نیز مد نظر قرار دهیم.
تأکید می‌کنم ما تخصصی صحبت می‌کنیم و مجموعه تئاتر شهر تنها مجموعه حرفه‌ای تئاتر کشور است پس باید هوشمند‌تر درباره کیفیت آثاری که در سالن‌های تئاتر شهر به صحنه می‌روند صحبت کرد و تصمیم گرفت. بارها نارضایتی‌هایی از کیفیت برخی آثار اجرا شده در مجموعه به من منتقل می‌شود که از آن افراد می‌خواهم این موضوع را با کارگردان‌های آثار در میان بگذارند. باید در تئاتر با هم صادق باشیم و به هم کمک کنیم و هر کدام به یک اندازه خود را برای کیفیت اثر متعهد و دخیل بدانیم.
نباید کارگردان‌ها تنها برآورد بودجه برایشان مهم باشد و مخاطب در اولویت نباشد. البته همه کارگردان‌ها اینگونه نیستند و برخی کارگردان‌ها کیفیت آثار را مورد توجه قرار می‌دهند و در جذب مناسب مخاطب نیز موفق هستند. ما در بخش تبلیغات مشکل داریم ولی با این حال کیفیت اثر خود تبلیغاتی است که از طریق مخاطبان و تماشاگران مختلف انجام می‌شود. برنامه‌ای که برای سال آینده داریم این است که بخشی از برآورد مورد نظر از طریق فروش گیشه تأمین شود و باقی برآورد نیز یارانه دولتی باشد.
کارگردان‌های موفق این را می‌پذیرند ولی برخی که به کیفیت و فروش اثر خود مطمئن نیستند پذیرای این برنامه‌ریزی نیستند. باید همه بدانند از امکاناتی استفاده می‌کنند که بسیاری دیگر قادر به استفاده از آن نیستند، پس باید گلچینی از کارگردان‌ها و آثار موفق انتخاب شوند. امیدوارم روزی برسد که سالن‌های متعدد در تهران وجود داشته باشد تا همه فارغ از این محدودیت‌ها به اجرای آثار خود بپردازند، اما اکنون باید از واقعیت‌هایی که روی آن ایستاده‌ایم صحبت کنیم.
باید برای بودجه و امکانات موجود برنامه‌ریزی کنیم. معیار ارزشیابی در تئاتر شهر وجود ندارد و تنها به سبب نوبت اجرایی آثار به صحنه می‌روند. معضل دیگر این است که چند گروه هم به سبب همین نوبت اجرایی چند بازیگر مشترک دارند و ما حتی به لحاظ زمان‌بندی اجراها هم با مشکل مواجه می‌شویم. از طرفی این موضوع باعث می‌شود بسیاری از بازیگران توانا به دلیل نداشتن ارتباطات لازم فرصت حضور پیدا نکنند و تئاتر به چند بازیگر محدود شود.
حضور بازیگر مشترک باعث می‌شود کیفیت بازی و اثر پائین بیاید و اکثر هنرمندان به این موضوع اعتراض دارند که یک بازیگر همزمان در چند اثر بازی کند زیرا این امر به کیفیت هر کدام از نمایش‌ها لطمه می‌زند.
* متأسفانه ما در تاریخ تئاتر ایران البته در مواردی اندک حد نهایی نمایش‌های پرمخاطب به لحاظ ظرفیت جذب مخاطب را تشخیص نداده‌ایم زیرا تا کاری به اوج خود رسیده کنار گذاشته شده و اثر دیگری فقط به خاطر نوبت اجرایی جایگزین آن می‌شود.
- متأسفانه محدودیت‌های موجود دست ما را برای این امر بسته است. ما امسال برخی آثار موفق را تا 45 اجرا تمدید کردیم. در تمام دنیا نمایش‌های موفق حتی تا یکسال هم اجرا می‌شوند ولی با توجه به ظرفیت محدود سالن‌هایی که در اختیار داریم امکان افزایش تعداد اجراها میسر نیست.
ولی توانایی این داریم که حداکثر 30 اجرا را تا 60 اجرا تمدید کنیم که لازمه این امر معیار قرار گرفتن کیفیت به جای کمیت آثار نمایشی است. البته باید سلایق مختلف را در یک مجموعه در نظر گرفت. جدا از بحث تخصصی نگاه به روز را نیز باید در آثار نمایشی مدنظر گرفت و با بررسی این موارد دلایل موفقیت یا شکست یک نمایش مشخص شود.
ما هم خیلی دوست داریم که حد نهایی اجراهای یک اثر موفق تئاتری را بدانیم ولی متأسفانه امکانات موجود جوابگوی ما برای حرکت کردن به این سمت نیست.
* مشکلی که وجود دارد این است که متولیان تئاتر با شعار حمایت از همه، اکثر هنرمندان تئاتر را متوقع کرده‌اند تا مدعی حضور و اجرا در سالن‌های مختلف تئاتر شهر باشند. این در حالی است که عملکرد برخی از این هنرمندان به لحاظ کیفی قابل قبول نیست و هر سال نوبتی برای اجرا در اختیارشان قرار می‌گیرد. این امر فرصت اجراهای بیشتر آثار موفق و امکان بیشتر دیده شدن را از این آثار می‌گیرد.
- درست است که تئاتر ما دولتی است و همه باید از این سوبسید استفاده کنند ولی باید تقسیم‌بندی درستی برای این سوبسید وجود داشته باشد. حتی نباید تئاتر را تنها در تهران دید بلکه تئاتر در شهرستان‌ها هم وجود دارد و باید بخشی از حمایت خود را معطوف به تئاتر شهرستان‌ها داشته باشیم.
این امر باعث می‌شود همیشه جایگزینی نیروهای مؤثر را در تئاتر داشته باشیم. بیشترهنرمندان موفق تئاتر از اهالی تئاتر شهرستان هستند. ما می‌توانیم از این گروهها برای اجرا در سالن‌های فرهنگسراها و سالن‌هایی از این دست حمایت کنیم. شرایط برای اجرای آثار هنرمندان متقاضی وجود داشته باشد ولی با حمایت مرکز در سالن‌های دیگر اجرا داشته باشند.
نباید همه در صف اجرای تئاتر شهر بایستند و متقاضی حضور و حمایت برای اجرا در این مجموعه تئاتری باشند. حمایت باید وجود داشته باشد ولی از هر کس در حد و اندازه‌اش باید حمایت شود. ولی اصل ماجرا این است که نباید درهای حمایت را باز نشان داد تا به دلیل محدودیت امکانات با مشکل مواجه شد.
باید معیارهایی کیفی برای حضور و اجرای آثار در مجموعه تئاتر شهر وجود داشته باشد. به جای اینکه ببنیم کدام هنرمندان در نوبت هستند بنا به نیاز و سلایق مختلف موجود به سراغ هنرمندان موفق رفته و خواستار تولید و اجرای آثارشان باشیم. بسته به رویکردهای مختلف از هنرمندانی که آثارشان در راستای این رویکرد است به تولید اثر بپردازند.
این امر باعث می‌شود که به صورت همزمان تنها آثار خارجی یا ایرانی در مجموعه تئاتر شهر به صحنه نروند و ما شاهد اجرای آثار برای سلایق مختلف باشیم. برنامه‌ریزی باید به گونه‌ای باشد که نمایش‌های ایرانی و خارجی، مدرن و سنتی در سالن‌های تئاتر شهر به صورت همزمان اجرا شوند تا سلایق و مخاطبان مختلف را جذب کنند.
* گاهی کارگردانی مدعی می‌شود حرفه‌ای است و اثری را در یکی از سالن‌های تئاتر شهر اجرا می‌کند و بودجه بالایی هم می‌گیرد ولی به دلیل کیفیت پایین اثر نه تنها در جذب مناسب مخاطب موفق نیست بلکه باعث دفع شدن مخاطبان هم می‌شود...
- این به دلیل برنامه‌ریزی اشتباه مدیریتی است و ما باید در مقام مدیران تئاتری سلایق مختلف را در نظر بگیریم. باید برای یک سال تئاتری برنامه‌ریزی مشخص داشت که متأسفانه من نمی‌توانم این کار را انجام دهم ،ا در مقطعی اثری جایگزین اثر دیگری می‌شود و برخی آثار از جشنواره‌های تئاتری برای اجرا در مجموعه معرفی می‌شوند.
من باید سه ماه قبل از سال جدید تئاتری برنامه یک سال خود را اعلام کنم تا هنرمندان بدانند که جدول اجرایی سال مشخص شده ولی به دلیل اتفاقاتی که به آنها اشاره کردم این امر میسر نمی‌شود. وقتی برنامه‌ای اعلام نمی‌کنم هنرمندان مختلف خواستار نوبت اجرایی و حضور در یکی از سالن‌های مجموعه تئاتر شهر می‌شوند.
* وضعیت تئاتر شهر در زمان مدیریت آقای پاکدل مشخص بود و شاهد برنامه ریزی روشن و قاطعانه از طرف ایشان بودیم. شاید یکی از دلایل این امر تصمیم‌گیری مناسب و مستقل مدیر مجموعه برای مجموعه تئاتر شهر بود. چرا این برنامه‌ریزی از طرف شما اتفاق نمی‌افتد؟ آیا شما استقلال لازم برای تصمیم‌گیری را ندارید؟ آیا تصمیم‌گیری برای تئاتر شهر در اختیار مدیر مجموعه نیست؟
- جا دارد از دوره مدیریت آقای پاکدل یاد کنم زحماتی که ایشان در آن دوره برای تئاتر و تئاتر شهر کشیدند مثال زدنی است. اتفاق‌های خوبی در آن دوره افتاد وسر تعظیم در مقابل ایشان فرود می‌آورم. آقای پاکدل مدیر مستقلی در تئاتر شهر بود و تصمیمگیریها برای مجموعه در داخل مجموعه انجام می‌شد.
ولی در حال حاضر تصمیمگیریها متمرکز نیست، بخشی از تصمیمگیریها از طرف من، برخی توسط جشنواره‌ها و برخی از جاهای دیگر گرفته می‌شوند. سیستمی نمی‌توان برای تصمیمگیریها تعریف کرد و من منتقد عملکرد خودم هستم زیرا این برنامه‌ریزی از طرف من به عنوان مدیر تئاتر شهر انجام نمی‌شود، با صراحت می‌گویم که دلیلش نداشتن اختیار مدیریتی است.
این حرف شما که می‌گویید تصمیم‌گیری باید از یک جا انجام شود درست است و باید شورایی متشکل از افراد متخصص وجود داشته باشد و شورایی متخصص به لحاظ کیفی آثار را ارزیابی کنند. در حال حاضر من تنها نظاره‌گر این هستم که اتفاقی بیفتد یا رخ ندهد. در صورتی‌که به عنوان مدیر مجموعه باید دخیل در این ماجراها باشم و درباره اجرا و زمان اجرای اثر اظهار نظر کنم.
درگیر شدن در تمام روندها باعث می‌شود در سطح کیفی اثر هم اظهار نظر کنم. هنرمندی که قصد دارد اثری را به صحنه ببرد نمی‌داند که طرف صحبتش مرکز هنرهای نمایشی است یا من یا شورای نظارت و ارزشیابی. وقتی از من پرسیده می‌شود که اجازه اجرای اثری ناموفق را داده‌ام، نمی‌دانم چه جوابی بدهم، به عنوان مدیر تئاتر شهر حتی در برخی از شرایط موافق اجرای برخی آثار نبودم ولی نظرم دخیل نشده است.
البته برخی موارد باید نظر مدیر تئاتر کشور به لحاظ کمی و کیفی اثری دخیل باشد ولی معتقدم این نوع نگاه باید در سطح کلان تئاتر کشور باشد و مدیر تئاتر کشور باید تئاتر را در سطح کلان کشور ببیند و به عنوان مدیر مجموعه تئاتر شهر برای مجموعه تصمیم‌گیری کنم. نمی‌توان با چندگانه تصمیم گرفتن برنامه‌ریزی کرد و حرف شما را می‌پذیرم که نمی‌توانم به صورت مستقل برای مجموعه تئاتر شهر تصمیم‌گیری کنم.
* آیا قصد دارید شورای انتخاب آثار تئاتر شهر شامل هنرمندان و کارشناسان شناخته شده تئاتر را تشکیل دهید تا معیارهای کیفی آثار را نیز تعیین کرده و به ارزیابی و انتخاب آثار مناسب برای هر یک از سالن‌های مجموعه تئاتر بپردازند؟ آیا تشکیل نشدن این شورا نیز به دلیل نداشتن اختیار مدیریتی شماست و اینکه تصمیم‌گیری برای تئاتر شهر از طریق مدیرکل هنرهای نمایشی اتفاق می‌افتد؟ در حالیکه اگر این شورا تشکیل شود اهالی تئاتر نیز به تصمیم‌های آن اعتماد می‌کنند.
- مشکلاتی وجود دارد که این شورا تا به حال تشکیل نشده است. به عنوان مدیر تئاتر شهر برنامه‌ریزی لازم را ندارم و برنامه یک ساله‌ام را انجام نداده‌ام تا شورا آن را ارزیابی کند. کارگردان‌ها در صورت وجود شورا متون مختلف خود را ارائه می‌دهند و شورا از میان آنها متنی را انتخاب می‌کند. این باعث می‌شود که سلایق مختلف مورد توجه قرار گیرد.
در آن صورت به عنوان مدیر مجموعه یا دبیر شورا طرف حساب هنرمندان قرار می‌گیرم. ولی این امر مستلزم برنامه‌ریزی است. وقتی درصد بالایی از آثار مجموعه تئاتر شهر از جشنواره تئاتر فجر و جشنواره‌های دیگر به این مجموعه راه پیدا می‌کنند وجود شورا بی‌فایده است. قصدم زیر سؤال بردن آثار هنرمندان حاضر در جشنواره‌ها نیست بلکه منظورم این است که جشنواره محلی مجزا برای اجرای آثار باشد و شورای تئاتر شهر با توجه به معیارهای خود آثاری را برای اجرا در مجموعه تئاتر شهر انتخاب کند.
بقیه آثار با حمایت مرکز در سالن‌های دیگر شهر تهران و یا شهرستان‌ها اجرا شوند. امسال من عضو هیئت انتخاب بخش‌های چشم‌انداز و بخش تجربه‌های نو بیست و هشتمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر هستم و به عنوان نماینده تئاتر شهر سعی خواهم کرد که آثاری مناسب را برای اجرا در مجموعه انتخاب کنم.
* آیا این اتفاق به طور قطع خواهد افتاد و شما آثار مناسب مجموعه تئاتر شهر را از این دو بخش جشنواره انتخاب خواهید کرد و یا شاهد اجرای آثار مختلف جشنواره در تئاتر شهر از طریق رایزنی‌های دیگر خواهیم بود؟
- بخشی به برنامه‌ریزی مربوط می‌شود یعنی باید قالبی خالی وجود داشته باشد و این تصمیم برای مجموعه تئاتر شهر گرفته شود که با نگاهی انتخابی آثار مورد نظر خود را انتخاب کند. یعنی بودجه‌ای در اختیار دارد و از تعدادی معین نمایش می‌تواند استفاده کند. این شورا به طور قطع امسال انتخاب و تشکیل می‌شود به شرط اینکه این نوع نگاه وجود داشته باشد.
شورا باید انتخاب آثار را برعهده داشته باشد و در این صورت اگر اعتراضی باشد پاسخگو خواهد بود. من امسال اعلام کردم وقتی آثار از جشنواره‌ها به تئاتر شهر راه پیدا کنند دیگر نمی‌توانم درباره کیفیت آثار حرفی بزنم. شورا زمانی که اختیار تصمیم‌گیری برای یک سال تئاتر شهر را داشته باشد توانایی عمل خواهد داشت.
* یعنی معتقدید وقتی این شورا وجود داشته باشد تئاتر شهر می‌تواند بودجه مستقل و جداگانه‌ای برای انتخاب و تولید آثار مورد نظر خود داشته باشد؟ یعنی بخشی مشخص از بودجه کل تئاتر به مجموعه تئاتر شهر اختصاص داده می‌شود.
- وقتی به عنوان مجری وارد کار می‌شویم باید با اختیار کامل عمل کنیم. اگر بودجه مجموعه مشخص باشد درباره کیفیت می‌توان تصمیم قاطع گرفت. می‌توان برنامه‌ریزی مناسب کرد که چه گروهی با چه بودجه‌ای در کدام سالن از مجموعه کار کند. در حال حاضر توازن میان عرضه و تقاضا وجود ندارد.
انجمن هنرهای نمایشی ایران قرارداد‌های مالی را منعقد می‌کند که کار درستی است ولی در مقام مدیر مجموعه تئاتر شهر تصمیم‌گیرنده نیستم که بودجه در وقت معین به گروه‌هایی که آثارشان در مجموعه اجرا می‌شوند پرداخت شود، وقتی گروهها اعتراض خود را مطرح می‌کنند اعلام می‌کنم که اختیاری در این زمینه ندارم.
* اشاره به شکل‌گیری شورا و برنامه‌ریزی سقف اجرای آثار موفق و ناموفق کردید. این برنامه به صورت قطعی چه زمانی انجام می‌شود؟
- به امید خدا از سال آینده این دو برنامه اصلی انجام می‌شوند. اگر در مقام مدیر تئاتر در سمت خود باقی ماندم به طور قطع این کار را انجام خواهم داد.
* آیا قصد تدوین سند چشم‌اندازی را در این زمینه دارید؟
- ما در حال آماده سازی آئین‌نامه اجرایی این برنامه هستیم و به طور قطع بر اساس تفاهم نامه‌ای که تنظیم می‌شود با کارگردان‌های مختلف قرارداد منعقد می‌شود تا در شش‌ماهه اول سال 89 اجرا شود. اگر هر مدیر دیگری در تئاتر شهر حضور داشته باشد حق تصمیم‌گیری دارد که این برنامه را ادامه دهد یا نه، ولی معتقدم که این برنامه برای تئاتر شهر لازم‌الاجرا است.
* آیا اعضای شورای انتخاب آثار تئاتر شهر از میان مدیران دولتی خواهند بود؟ در اکثر موارد شوراهایی که تشکیل می‌شود دارای چنین اعضایی است که متأسفانه کارآیی لازم و مناسب را ندارند و تصمیم گیری‌ها به جای تصمیم‌گیری تخصصی حالت دولتی می‌گیرد. در حالی که ما نیازمند حضور هنرمندان و کارشناسان برجسته تئاتر در این گونه شوراها هستیم.
- شورا حداقل دارای پنج عضو خواهد بود تا در رأی دادن با مشکل مواجه نشویم. به طور قطع به عنوان مدیر مجموعه تئاتر عضو شورا خواهم بود، ولی بقیه اعضا از هنرمندان و کارشناسان شناخته شده و شاخص تئاتر هستند. این امر باعث می‌شود تا معیارهای لازم برای کیفیت آثار مشخص شود.
----------------------
گفتگو: فریبرز دارایی
نظر شما