ایاد ۳۳ ساله ساکن الجبایش و از قبیله بنی اسد است؛ همان قبیله حبیب بن مظاهر. شغل او از کودکی تا امروز، ماهیگیری در شط بوده و حالا ۴ فرزند دارد. مرد ماهیگیر از سال ۲۰۰۴ میلادی، پس از سقوط صدام، در موکب مشغول به کار است و علت حضورش هم ادای دین به سیدالشهدا و پدرش امیرالمومنین (علیهماالسلام) است. او معتقد است آن ها برای شیعیان زمان خودشان و ما که در این زمان زندگی می کنیم، مجاهدت کرده اند. پس ما هم هر کاری بتوانیم به خاطرشان انجام می دهیم.
خدمت به زائران امام حسین(ع) پس از سال ها فعالیت ایاد در موکب، برایش به نوعی تبدیل به یک امر واجب شده است. او طی سال ها این اعتقاد را پیدا کرده که وقتی که او یا هر انسان دردمند دیگر، مشکلش را با امام حسین(ع) و حضرت عباس (ع) در میان می گذارد و اهل بیت (ع) بدون منت و چشمداشت آن مشکل را حل می کنند، بر ما هم واجب است که معرفت داشته باشیم و تا می توانیم لطف آن ها را جبران کنیم.
در قاموس رفتاری ایاد، وقتی مشکل را با امام حسین(ع)، امیرالمومنین(ع) یا حضرت عباس (ع) مطرح می کنی، سریع حرفت را گوش می کنند و به درد دلت رسیدگی می کنند. او می گوید آن ها حرف ما را گوش می دهند، چون ما پیرو آن ها هستیم و سعی داریم حرف شان را گوش کنیم.
وقتی برای کارهای موکب و هیئت، پول کم می آید، ایاد کار ماهیگیری را زیاد می کند تا بتواند مخارج پذیرایی از زائران و عزاداران امام حسین (ع) را تامین کند. پذیرایی هم تا زمانی ادامه پیدا می کند که آخرین مسافر کربلا از مقابل موکب شان عبور کند. هر وقت جاده خالی شد، آن ها هم اساس و لوازم موکب را جمع می کنند و راهی کربلا می شوند. دوستان و برادران ایاد زودتر از او راهی می شوند و او هم آخر از همه، پیاده به راه می افتد.
ماهیگیر عراقی، امام حسین(ع) را امام و امان خود می داند. به باور او حتی زمانی که مردم عشیره و هم وطن هایش توسط رژیم صدام تحت فشار بودند و صدها رنج و بلا بر سرشان نازل می شد، امام حسین (ع) امان شان بوده است. به باور ایاد، اگر تو، یک دینار خرج امام حسین (ع) می کنی، چندبرابر و مضاعف می شود و خیرش به خودت بر می گردد؛ هم مادی هم معنوی. حالا هم که چند سال از سقوط رژیم صدام می گذرد، زیارت و عرض ادب کردن به امام حسین (ع) راحت تر شده است.
نظر شما