خشکسالی‌های پی در پی، مناطق شرق استان هرمزگان را که اصولا نیمه بیابانی و خشک بوده‌اند، به بیابان تبدیل کرده است. گرم شدن جهانی زمین، کاهش میزان بارندگی، سنگلاخی و کوهستانی بودن بعضی روستاها، عدم نفوذ آب های حاصل از بارندگی در زمین سخت، برداشت‌های بی رویه از ذخایر آبی بسیار کم و کاشت محصولات کشاورزی همچون هندوانه با میزان مصرف بسیار بالای آب موجب شده تا اغلب نقاط سبز استان هم رو به خشکی برود.
به موجب خشکسالی دامداری و کشاورزی مردم در مناطق روستایی از بین رفته و زندگی آنها در مخاطره افتاده است. نخلستان هایی که تا سال های پیش طعم شیرین خرما را به مردم منطقه ارمغان می دادند اکنون به قبرستان کُنده های چندصد ساله نخل های بی سر تبدیل شده اند.
روستاهایی که زیر هجوم شن های روان دفن شده و اهالی آن خانه و کاشانه‌شان را ترک کرده و به شهرها مهاجرت کرده اند. این در حالیست که با از بین رفتن منابع درآمدزای روستائیان به دلیل خشکسالی، بیکاری گسترش می یابد و قدرت خرید و سطح درآمد خانواده ها پائین می آید.
خشکسالی رویای پریشانیست. کابوسی که خواب را در قعر نیمه های تاریک شب از چشمانمان ربوده و تنمان را بر تن سوزان خاک دچار تب و وهمی بی پایان کرده است. عکسهای پیش رو با تکنیک دابل اکسپوز (دو بار نوردهی) گرفته شده است.
نظر شما