خبرگزاری مهر، گروه استانها: بهنام عبداللهی، امیر صادقی: حالا در سال ۱۳۹۹، جز تابلوهای سبزرنگ بزرگ ورودی شهر، اینجا چیزی شما را یاد شهر خانه‌های تودرتوی قدیمی نمی‌اندازد.
تبریز، شهر خانه امیرنظام گروسی، خانه نیکدل، خانه علی مسیو، خانه بهنام، خانه حیدرزاده و…، در معماری حرف‌های فیروزه‌ای زیادی برای زدن دارد، اما حالا لهجه رومی غلیظی پیداکرده است. سنگ، مهم‌ترین ابزار طراحی نماهای ساختمان شده؛ نماهایی که عده‌ای دیدنی می‌نامند اما قدیمی‌ها می‌گویند: «دیدنی شده، اما زیستنی نه.»
نمای رومی از بالاترین نقطه شهر گرفته تا مناطق کم برخوردار رخنه کرده و صدماتی به سنگینی سنگ‌هایش، به هویت ایرانی‌اسلامی شهر زده است.
مسافران خارجی که با هدف دیدن نمای منحصربه‌فرد مانند مسجد کبود و یا مسجد جامع یا دیوار ارک و یا خانه‌های تاریخی به این شهر سفر کرده‌اند، ناراحت هستند که هیچ عکس سلفی در هیچ کجای شهر نمی‌تواند «تبریز بودن» این شهر را به رخ بکشد؛ گشتی نیم‌ساعته در مرکز شهر نشان می‌دهد آن‌ها حق‌دارند.