به گزارش خبرنگار مهر، در دومین روز جشنواره بیست‌وهفتم موسیقی فجر، ارکستر سمفونیک تهران به رهبری نادر مرتضی‌پور در حالی روی صحنه آمد که تقریبا تالار وحدت پر از جمعیت بود. محمد میرزمانی مدیرکل دفتر موسیقی، حسن ریاحی دبیر جشنواره و مصطفی‌کمال پورتراب عضو شورای فنی ارکستر نیز از تماشاگران ویژه این برنامه بودند.
نادر مرتضی‌پور که به مدتی است مدیریت هنری ارکستر را نیز برعهده گرفته است، بدون در دست گرفتن چوب رهبری روی سکوی رهبری آمد تا ارکستر را برای اجرای قطعه طراح حرم ساخته محمدعلی ابرآویز از ماندگارترین سرودهای انقلابی هدایت کند. این قطعه را کامبیز رحیمی برای اجرای ارکستر اجرا کرد و گر چه مخاطبان آن را بدون کلام شنیدند اما اجرای خوب و کم‌نقص ارکستر سبب شد تا دمی را به خاطره‌بازی بگذرانند. گر چه برخی معتقد بودند که همراهی گروه کر در این قطعه و خواندن شعر آن (الا معمار و طراح حرم برخیز) می‌تواند بر جذابیت کار بیفزاید، اما وقتی این موضوع را از محمد میرزمانی در میان گذاشتیم، معتقد بود که در چنین شرایطی، این قطعه تبدیل به سرود و از جایگاه بالای یک اثر ارکسترال کاسته شد.
اثر بعدی، قطعه درخشان «خوشه‌چین» ساخته زنده‌یاد روح‌الله خالقی بود که عبدالحسین مختاباد روی صحنه آمد تا آن را اجرا کند. در اجراهای موسیقی کلاسیک، رسم بر این است که اگر قرار است خواننده یا تک‌نواز روی صحنه بیاید، رهبر به بیرون صحنه می‌رود و آنگاه او را به صحنه مشایعت می‌کند یا پس از او وارد می‌شود. اما مرتضی‌پور زمانی که مختاباد قرار بود وارد شود، از سکوی خود پایین نیامد. تحریرهای کنترل‌شده مختاباد در این اجرا نشان داد که او فضای این قطعه را به خوبی درک کرده است. او سعی کرد صدایش را به اوج نرساند تا آن صدای مخملینی که از بنان در خاطر مانده است، در ذهن مخاطب آشنازدایی نشود هرچند که برخی جاها خارج می شد.
قطعه بعدی این کنسرت، فجر بیداری نام داشت که سهیل دهبستی آن را ساخته و تنظیم کرده بود. امیر تاجیک از خواننده پاپ نیز برای تک‌خوانی به صحنه آمد و این قطعه پرشور را با همراهی گروه کر، با قدرت اجرا کرد و خاطره‌ای درخشان از خود به جا گذاشت. او با کت و شلوار آبی روشن روی صحنه آمد و همچون مختاباد خبری از مشایعت مرتضی‌پور از او نبود. این رنگ لباس تاجیک، هارمونی تصویری ارکستر را تا حدودی دچار خلل کرده بود .
نکته دیگری که در اینجا درباره تک‌خوان‌ها قابل طرح است، به استفاده آنان از میکروفن مربوط می‌شود. زمانی که ارکستر سمفونیک تهران مدت‌هاست برای رساندن صدای سازهایش به مخاطب، از میکروفن استفاده نمی‌کند، کاش بشود که خوانندگان هم از همین رویه پیروی کنند و بدون میکروفن بخوانند. معماری تالار وحدت نیز بی‌شک این امکان را به آنها خواهد داد.
سوییت ایران‌زمین، قطعه آخر ارکستر در بخش اول کنسرت‌اش بود. این سوئیت دو بخش داشت که هر دو بخش با قطعاتی احساسی و هیجانی همراه بود. بخش اول از مایه دشتی بهره گرفته و فارغ از هرگونه مدگردی بود. بخش دوم نیز که با تکنوازی پیانو آغاز شد، از بیات اصفهان بهره گرفته بود و در فضای ماهور به پایان رسید.
پس از استراحتی کوتاه، بخش دوم کنسرت ارکستر سمفونیک تهران آغاز شد. قطعه اول نام اورتور بر خود گرفته بود؛ ساخته «ای. لالو» بدون هیچ توضیح دیگری. ادوارد لالو آهنگساز فرانسوی اواخر قرن نوزدهم است که اورتور پادشاه الیس او معروف است اما در ایران نام او کمتر به کار رفته است و شناخت چندانی از او وجود ندارد. بنابراین بهتر بود که حداقل در یک بروشور توضیحاتی درباره آهنگساز و قطعه‌اش ارائه می‌شد. با این همه، این تصنیف فرانسوی، قطعه بسیار زیبا، دلنشین و همچون رودی جاری بود که اجرای بسیار زیبا و درخشان ارکستر سمفونیک تهران، آنها را دلنشین‌تر کرد. مدلاسیون‌های به‌جا، استمرار ملودیک و سکوت‌های اندک، سبب شد تا مخاطبان را به وجد بیاورد.
قطعه دوم و پایانی نیز به سوییت «گایانه» اثر آرام خاچاطوریان هنرمند ارمنی اختصاص داشت. این آهنگساز با استفاده درست از قطعات رقص ارمنی، یک فرم جهانی از موسیقی محلی خود ارائه کرده بود که هر شنونده‌ای را مجذوب خود می‌کرد. اما نکته درخشان این بخش، زمانی بود که بخش آخر این سوئیت بدون حضور رهبر در صحنه اجرا شد. این قطعه برگرفته از رقص لزگی ساخته شده بود که تمپوی بالایی هم داشت. بنابراین اجرای آن به دقت و هماهنگی بالایی نیازمند بود. اما ارکستر سمفونیک تهران با اجرای آن بدون حضور رهبر قدرت نوازندگی‌اش را به رخ مخاطبان کشید و نشان داد که اینک در دوره بلوغ قرار دارد.
ارکستر سمفونیک تهران امروز ساعت 30/18 در تالار وحدت مجددا روی صحنه می‌رود.
نظر شما