به گزارش خبرنگار مهر، در ابتدای این نشست علی معصومی همدانی با اشاره به دیدگاه حسن میرعابدینی درباره محمدعلی در پژوهش 100 سال داستان نویسی ایران، گفت: محمد محمدعلی در آثار خود به مشکلات روشنفکران و و کارمندانی می پردازد که زیستی نامطمئن دارند و جهان انسان هایی را توصیف می کند که موفقیت پیشین خود را از دست داده اند و سعی شان نیز برای تغییر وضعیت جدیدشان به جایی نمی رسد.
وی به نقل از میرعابدینی افزود: محمدعلی از معدود نویسندگانی است که پیش از آنکه به خود بیندیشد به خواننده اش فکر می کند. او در نخستین مجموعه داستانش که در سال 54 منتشر شد، شیوه ای دگرگون شده از رئالیسم رایج را به نمایش می گذارد و با بکارگیری باورهای عامه، فضاهای جن زده را به نمایش می گذارد و از نظر او دیگر دیوارهای بی اعتمادی که در جامعه پراضطراب شهری رایج اند، معنایی ندارند.
سپس محمد محمدعلی در سخنانی با اشاره به تغییر رویکردی که در نگاه او به روشنفکر و نقش او در جامعه به وجود آمده است، گفت: در 10 سال اخیر دیگر از فضاهای ولایتی بیرون آمده ام و دارم از آن دور می شوم. من دیگر نمی توانم یک روشنفکر را در یک اتاق، تنها جلو آئینه نگه دارم و او مونولوگ وار شروع کند به سخن گفتن درباره درونیات خودش؛ در این مملکت حوادث گوناگونی رخ می دهد و بر این اساس باید نگاه را نو کرد.
وی ادامه داد: در سال 55 "از ما بهتران" نوشته شد که کاری است تحقیقی و تمام آن سال روایت های گوناگون جن را در فولکلور دنبال کردم و بعد از آن رسیدم به آنجا که 6، 7 داستان درباره جن بنویسم که همه 27 روایت آن کتاب را گفته باشم.
این نویسنده خاطرنشان کرد: شاید در پرداخت برخی کتاب هایم، نوع عمل آمریکای لاتینی را در نظر داشته ام که در جهان داستانی شان، کاری کرده اند که اروپایی ها آن را بخوانند. برای ما هم چیزی متصور نیست مگر اینکه تعداد خوانندگان مان را بیشتر کنیم. البته داستان را هم خواص می خوانند هم عوام؛ من باید 300 هزار تیراژ داشته باشم، به شرط اینکه درست و خواندنی بنویسم و حداقل دانشجویان علوم انسانی باید بتوانند با من ارتباط برقرار کنند.
محمدعلی با بیان اینکه در سال های اخیر در فضاهایی سیر کرده که هیچ کدام از نویسندگان ایرانی - و یا حداقل هم نسلان او نرفته اند - افزود: در 15 سال اخیر جاهایی رفته ام که مدعی ام هیچ نویسنده ایرانی نرفته است و به عقیده من، فضا، رنگ و صحنه (جدید) می تواند امتیازهای زیادی برای یک نویسنده باشد.
برنده پنج سال پیش جایزه 20 سال داستان نویسی ایران همچنین با اشاره به کمبودهای نظام آکادمیک در پرورش ذهن یک انسان، گفت: ما از سال 1313مدام از دنشگاه ها فارغ التحصیل می گیریم اما باید تلاش کنیم با نوع نوشتن مان، این فارغ التحصیلان را به داستان علاقه مند کنیم. من دیگر نمی توانم خوانده نشدن داستان ها را تنها به حساب کج سلیقگی یا بی سوادی مردم و مخاطب عام بگذارم.
محمدعلی در ادامه، یکی از قصه هایش را به نام "وصف سه چهار یار دبستانی" (از مجموعه افسانه و افسون) خواند. در بخش دوم این نشست ادبی هم تعدادی از حاضران به خواندن قصه هایی از خود پرداختند.
نظر شما